Η νέμεση του διεθνούς εγκλήματος

Το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης το ανδροκρατούμενο «κάστρο» της Ιντερπόλ έπεσε για πρώτη φορά για χάρη μιας 58χρονης Γαλλίδας, της Μιρέιγ Μπαλεστραζί. Οσοι είχαν συνεργαστεί μαζί της από το 2000, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ιντερπόλ, είχαν διακρίνει μια αξιωματικό αποφασισμένη να φθάσει όσο πιο ψηλά γινόταν. Ακόμη και στη θέση της προέδρου της Ιντερπόλ. Αυτό τελικά το κατάφερε προχθές, στην 81η σύνοδο της Ιντερπόλ στη Ρώμη, και θα κατέχει τη θέση για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Ωσπου να αποφασίσει η Μπαλεστραζί να ασχοληθεί με την Αστυνομία, της είχε περάσει από το μυαλό να γίνει καθηγήτρια κλασικής παιδείας με ειδικότητα τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά, που ήταν και το αντικείμενο των μεταπτυχιακών σπουδών της. Τελικά αποφάσισε ότι ούτε καθηγήτρια καλών τεχνών θα μπορούσε να γίνει, παρότι τελείωσε με άριστα το πανεπιστήμιο, αλλά ούτε ο Ομηρος και ο Θουκυδίδης θα της χάριζαν το αίσθημα της δράσης που περισσότερο αναζητούσε. Κατετάγη στη γαλλική Αστυνομία και έγινε επιθεωρητής.

ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΗΤΟ. Οι ικανότητές της έγιναν γρήγορα αντιληπτές από τους ανωτέρους της. Δεν είχε συμπληρώσει καλά καλά τέσσερα χρόνια στη γαλλική Αστυνομία και με απόφαση του αρχηγού τοποθετήθηκε στην ειδική ομάδα που είχε συσταθεί για τη σύλληψη του Ζακ Μεσρίν, του αποκαλούμενου Ανθρώπου με τα Χίλια Πρόσωπα εξαιτίας της ικανότητάς του να αλλάζει συνεχώς αμφίεση και να ξεγελά τις διωκτικές Αρχές.

Στην κινηματογραφική εκδοχή του «Δημόσιος κίνδυνος Νο 1», όπως επίσης ήταν γνωστός ο Μεσρίν, κυριαρχεί ο πρωταγωνιστής Βενσάν Κασέλ. Στη σκηνή όμως που γυρίστηκε στην Porte de Clignancourt και αναπαριστούσε την ενέδρα που στήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1979 στον διαβόητο κακοποιό μέσα στο πλήθος των αστυνομικών υπήρχε μια 25χρονη αστυνομικός που σημάδευε τη χρυσαφί BMW που οδηγούσε ο κακοποιός. Η Μπαλεστραζί δεν θέλησε ποτέ να αποκαλύψει αν από το δικό της όπλο έφυγαν κάποιες από τις 15 σφαίρες που σκότωσαν τον Μεσρίν· όπως όμως έχει αναφέρει σε αρκετές περιπτώσεις, «ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία το κυνηγητό ενός τέτοιου εγκληματία».

Στην ομάδα της Μπαλεστραζί ανήκε η επιτυχία του εντοπισμού της ερωμένης του Mεσρίν, της Σίλβιας Ζανζακό, από τις κάρτες παρκαρίσματος που χρησιμοποιούσε στο Παρίσι και από εκεί να καταλήξουν στην αιματηρή συμπλοκή με τον Δημόσιο Κίνδυνο.

Η ομάδα παρασημοφορήθηκε και η επιτυχία άνοιξε τις πόρτες για τις υπηρεσίες στις οποίες ήθελαν να εργαστούν τα μέλη της ειδικής μονάδας. Η Μπαλεστραζί επέλεξε να υπηρετήσει στη δικαστική Αστυνομία, προτού αποφασίσει να καταλήξει στην υπηρεσία που επιθυμούσε από την πρώτη ημέρα που μπήκε στην Αστυνομία. Ακολουθώντας μία από τις μεγαλύτερες αγάπες της, που είναι η τέχνη, κατάφερε να κάνει γρήγορα το όνειρό της πραγματικότητα: αντίθετα από τη μοίρα των περισσότερων συμφοιτητριών της από τη Σχολή της Αστυνομίας, οι οποίες βρέθηκαν γραμματείς στα αστυνομικά τμήματα και στην Τροχαία, εκείνη εντάχθηκε στη Δίωξη Κλοπής Εργων Τέχνης.

Ετσι, το 1987 η Μπαλεστραζί βρέθηκε και πάλι στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού Τύπου, όταν στα 31 της χρόνια ήταν επικεφαλής μιας ειδικής ομάδας με αποστολή να εντοπίσει τους δράστες της μεγαλύτερης έως τότε ένοπλης ληστείας εις βάρος μουσείου.

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1985 πέντε οπλισμένοι μασκοφόροι ακινητοποίησαν το προσωπικό και τους επισκέπτες του Μουσείου Mαρμοτάν στο Παρίσι, όπου φυλάσσονταν περισσότεροι από 300 πίνακες ανυπολόγιστης αξίας. Οι ληστές έφυγαν παίρνοντας μαζί τους εννέα πίνακες, η συνολική αξία των οποίων τότε υπολογιζόταν ότι ξεπερνούσε τα 12 εκατ. δολάρια. Μεταξύ των πινάκων βρισκόταν και το έργο του Mονέ «Impression, Soleil Levant» («Εντύπωση, Ανατέλλων Ηλιος»). Η Δίωξη Κλοπής Εργων Τέχνης είχε μείνει στάσιμη στις έρευνες και τότε επελέγη μια αστυνομικός η οποία, σύμφωνα με τους ανωτέρους της, θα μπορούσε να φέρει τους πίνακες και τους ληστές σιδηροδέσμιους πίσω στη Γαλλία.

Η Μπαλεστραζί με αφορμή αυτή τη ληστεία συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Ιντερπόλ στην επιχείρηση «Ανατέλλων Ηλιος» από το όνομα του πίνακα του Μονέ.

Στο Τόκιο εντόπισε τα ίχνη του Φιλίπ Ζαμέν, ενός γάλλου κακοποιού με «ειδικότητα» στις ληστείες τραπεζών και στις κλοπές πολύτιμων λίθων. Ο Ζαμέν εξέτισε την ποινή του τις γαλλικές φυλακές μαζί με τον Σουινίτσι Φουτζικούμα, μέλος της Γιακούζα, που είχε πιαστεί στη Γαλλία για διακίνηση ηρωίνης. Τα δύο αυτά στοιχεία συν το ότι οι ληστές πήραν από το Μουσείο Μαρμοτάν έναν πίνακα του γιαπωνέζου ζωγράφου Σεΐτζι Ναρούσε, ο οποίος είχε πολύ ειδικό κοινό κυρίως στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, οδήγησαν την Μπαλεστραζί στην Ιαπωνία, όπου βρέθηκαν δύο από τους πίνακες αλλά και έργα που είχαν κλαπεί το 1984 και πάλι από γαλλικό μουσείο.

Η ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ. Το ανθρωποκυνηγητό συνεχίστηκε για έξι χρόνια σε Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη και Μεξικό, ώσπου η Μπαλεστραζί έφερε ενώπιον της γαλλικής Δικαιοσύνης τον Ζαμέν. Οι τελευταίοι δύο πίνακες της μεγάλης ληστείας εντοπίστηκαν σε μια βίλα της Κορσικής. Συμπτωματικά η επόμενη θέση που ανέλαβε η Μπαλεστραζί ήταν διοικητής της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Αιακείου, πρωτεύουσας της Κορσικής. Εκεί της ανατέθηκε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με το οργανωμένο έγκλημα των σκληρών Κορσικανών, τη μαφία του νησιού, και να βάλει και τέρμα στη δράση των εθνικιστικών ομάδων που συχνά-πυκνά σκορπούσαν τον φόβο τοποθετώντας βόμβες. Αποστολές τις οποίες έφερε εις πέρας προκαλώντας καίρια χτυπήματα στα δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών αλλά και στη δράση της μαφίας. Γεγονός που προκάλεσε τα εγκωμιαστικά σχόλια της γαλλικής κυβέρνησης και του Τύπου. Το 1996 με αφορμή τα όσα κατάφερε στην Κορσική τής απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Τιμής από τη γαλλική Αστυνομία, το ένα από τα πέντε μετάλλια που κέρδισε με το «σπαθί» της κυνηγώντας κακοποιούς.