«Αγάπη» (Amour) του Μίκαελ Χάνεκε. Μόλις βγήκα ζαλισμένος από την πλημμυρίδα αισθημάτων που μου προκάλεσε αυτό το αριστούργημα, ένα πράγμα είπα: Αν δεν σαρώσει στα Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και πάνω απ’ όλα ερμηνειών, τότε οι σινεφίλ απανταχού της Γης πρέπει να πάρουν τους «ακαδημαϊκούς» με τα γιαούρτια.
Γιατί αν συγκρίνει κάποιος αυτό το κορυφαίο μινιμαλιστικό μεγαλούργημα με το ζαχαροκάλαμο του γαλλικού «Αρτίστα» και των πολλών Οσκαρ, είναι σαν να βάζει πλάι πλάι τον Κώστα Στράντζαλη με τον Φράνσις Κόπολα.
Γιατί η υποκριτική ψιλοβελονιά της 85χρονης Εμανουέλ Ριβά («Χιροσίμα αγάπη μου») κα του 82χρονου Ζαν-Λουί Τρεντινιάν είναι ισοδύναμη με τις καλύτερες στιγμές των ερμηνευτών του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Γιατί το τελευταίο ημίωρο σε στέλνει αδιάβαστο στη στρατόσφαιρα των μεγάλων στιγμών και γράφει χρυσή σελίδα στην ιστορία της 7ης Τέχνης. Γιατί ο Χάνεκε μέσα σε δύο ώρες συμπυκνώνει με το πιο φίνο ύφος ολόκληρη την προβληματική που έχει αναπτυχθεί τελευταία με «θέμα» Οικογένεια – Αγάπη – Θάνατος.
Και τέλος γιατί απαντάει με τον πιο διακριτικό τρόπο στη μεταφυσική του Μπέργκμαν, προσγειώνοντας και ταυτόχρονα απογειώνοντας την ίδια υπαρξιακή αναζήτηση με όρους καθημερινότητας. That’ s why!
Εν ολίγοις, πάρε να ‘χεις ταινιάρα. Με δύο οδηγούς: απλότητα και κρυστάλλινη καθαρότητα. Με εφαλτήριο το ετερόκλητο δίδυμο ρεαλισμός και ποίηση. Με ντεκόρ μόνο ένα διαμέρισμα. Και με πρωταγωνιστές δύο συντρόφους της τρίτης ηλικίας. Η Αν και ο Ζορζ. Απόμαχοι της μουσικής. Με μια θυγατέρα. Μουσικός κι αυτή. Παντρεμένη με κάποιον πονηρό και αίλουρο Βρετανό. Και όπου καθώς μοιράζονται το πρωινό τους, η Αν κεραυνοβολείται από το πρώτο εγκεφαλικό. Με το δεύτερο καταλήγει κατάκοιτη στο κρεβάτι.
Ετσι αρχίζει ο γολγοθάς. Ετσι εκείνος ξεδιπλώνει χωρίς σταγόνα δάκρυ τα αισθήματά του, χωρίς το παραμικρό βογκητό και χωρίς ίχνος μελοδράματος. Και έτσι πορεύονται μαζί δεμένοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με μια κόκκινη αόρατη κλωστή. Στα τελευταία τριάντα λεπτά, μπροστά στα μάτια του θεατή συντελείται η ιεροτελεστία μιας πρωτοφανούς συνουσίας. Μάθημα σκηνοθεσίας δεμένο κι αυτό με κόκκινη κλωστή με ένα υπέρτατο βίωμα ζωής. Οπως και ο τίτλος του αριστουργήματος του Τζον Κολτρέιν «A Love Supreme»!
Και πρόσεξε. Σ’ εσένα το λέω που με διαβάζεις. Αφού τέτοια υπέρτατη αγάπη δεν είμαστε ικανοί να την αισθανθούμε στην κανονική μας ζωή, τότε ας την εισπράξουμε από την κινηματογραφική σκηνή!
Βαθμοί=10
Τελευταία Νέα