«Ρεσιτάλ» με Μαρινέλλα και Κώστα Χατζή – κάτι σαν το ριμέικ του 1976. Ολική επαναφορά με το ροκ ουρλιαχτό «Δαίμονες». Συναυλία του Γιάννη Πάριου εφ’ όλης της ύλης. Στο χειμωνιάτικο πρόγραμμα που ανακοίνωσε μία από τις κεντρικότερες σκηνές της Αθήνας προσθέστε και την πανελλαδική περιοδεία του ΚΘΒΕ με το «Μεγάλο μας τσίρκο» («Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες/ ξυρίστηκαν οι έλληνες μεσίτες», αν ενθυμείστε). Ερώτηση: σε ποια δεκαετία ζει το εγχώριο καλλιτεχνικό mainstream, τόσο απαραίτητο κατά τ’ άλλα για τη βιτρίνα των δύο μεγαλύτερων ελληνικών πόλεων; Πιο κοντά στην προσελήνωση του Apollo 11, προφανώς, παρά στην αποστολή του Αρη.
Ακόμη κι αν το «Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε στα γλυκά μεγάλα ταξίδια» κλείνει το μάτι στη διαπλανητική περιπέτεια του «Curiosity», το κόλλημα με τις περασμένες δόξες και την ποπ ανακύκλωση των ’80s είναι αθεράπευτο. Σαν το χούι της Lady Gaga να ξαναντυθεί Μαντόνα στα πάρτι της νέας εποχής.
Οι χαμηλές πτήσεις και τα σιγουράκια προσφέρουν μια κάποια λύση στην κρίση του ταμείου. Δεν παύουν, όμως, να είναι κάκιστη μετάφραση στην ταυτολογία «δεν υπάρχει παρθενογένεση στον πολιτισμό».
Η ανακοίνωση παρόμοιων προγραμμάτων υπακούει τελικά σε μια νομοτέλεια. Την προστιθέμενη αξία στην τέχνη συνεχίζουν να τη δίνουν οι «αλαφροΐσκιωτοι». Οσοι σκηνοθετούν τον Χορό της «Αντιγόνης» να κυλιέται ανάμεσα σε στάχια στην ορχήστρα της Επιδαύρου ή όσοι ψιθυρίζουν – αντί να βροντοφωνάζουν – «Ιτε παίδες Ελλήνων» στους «Πέρσες». Ετσι κι αλλιώς, τους τίτλους της επόμενης δεκαετίας τους περιμένουμε από τα υπόγεια δίκτυα που μετατρέπουν τις πενταροδεκάρες τους σε μονολόγους, αναλόγια, εγκαταστάσεις και χορογραφίες υψηλής τάσης. Ιντερνετ λέγεται και συμβαίνει ήδη.
Τελευταία Νέα