Αναζήτηση
Το 1989 δεν ήταν… βρώμικο για την ευρύτερη παρέα Κραουνάκη – Νικολακοπούλου. Η επιτυχία του δίσκου τους «Κυκλοφορώ και οπλοφορώ» με τη φωνή της Αλκηστης Πρωτοψάλτη αλλά και οι παραστάσεις τους (Κραουνάκης, Παντελιδάκης, Βουτσινάς κ.λπ.) στην Πλάκα έχουν ήδη φτιάξει στις συνειδήσεις μας την απαραίτητη «μυθολογία» που χρειάζονται οι νέες δυνάμεις στο τραγούδι να βρουν έδαφος για να πάνε παρακάτω.
Ο δίσκος «Δεν έχω ιδέα» γίνεται μέσα στο κλίμα δημιουργικότητας εκείνης της πλούσιας σε έμπνευση εποχής. Οι φωνές που χρησιμοποιεί ο Κραουνάκης είναι οι φωνές της ζωής του. Μοσχολιού, Αρλέτα και Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με ό,τι μεγάλωσε και ό,τι αποτέλεσε τη μαγιά για το «χώμα» που θα καρποφορούσε αργότερα.
Η έμπνευση βέβαια έχει τον δικό της θεό. Τις στιγμές της. Το ίδιο και η τύχη που συνοδεύει αργότερα τον κάθε στίχο, την κάθε στροφή. Η έμπνευση πάντως εκείνων των ημερών έφερε στο στούντιο και τον νεαρό τραγουδιστή που ανακάλυψε ο Σταμάτης Κραουνάκης στη Θεσσαλονίκη και θα μας τον σύστηνε τότε ως Κώστα Μακεδόνα.
Το «Βάζω κόκκινα γυαλιά» (που έτσι κι αλλιώς άργησε πολύ να εκτιμηθεί και να περάσει στα κλασικά του Κραουνάκη) έμελλε να το πουν ντουέτο πιάνο – φωνές. Απλά κι ωραία. Αλλά όχι από άποψη. Από… έλλειψη.
«Αυτό το τραγούδι μού ήρθε σαν φαξ», θυμάται σήμερα ο Σταμάτης Κραουνάκης. «Είναι Μάιος του ’89 και είναι πάλι προεκλογική περίοδος. Τελειώνουμε το «Δεν έχω ιδέα» που έχει δύσκολες ορχήστρες και είμαστε στο στάδιο που βάζουμε φωνούλες. Εγώ έρχομαι από το Καλαμάκι με ένα κίτρινο Renault, μαζί μου η Δέσποινα (αδελφή του) και πάμε προς το στούντιο Sierra. Στο ύψος της Κατεχάκη γυρνάω και της λέω: «Δέσποινα, μπορείς να γράψεις;». Και της υπαγορεύω τους στίχους. Στο επόμενο φανάρι είχα και τη μελωδία. Mπαίνουμε στο στούντιο, οι ορχήστρες έχουν γράψει κι έχουν φύγει κι έτσι όπως είμαι κάθομαι στο πιάνο και λέω στον Μακεδόνα να δει το τραγούδι. Το γράψαμε επιτόπου. Είναι το μόνο τραγούδι στο «Δεν έχω ιδέα» που είναι πιάνο – φωνή».
«Πήρα κόκκινα γυαλιά / κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω…»
Κάθε στίχος με την τύχη του, κάθε τραγούδι μια μικρή «μάχη» με την αθανασία και μοναδικός κριτής ο χρόνος που περνάει.
Μπορεί να προηγούνται στη λίστα των «μεγάλων στιγμών» τού Κραουνάκη άλλα τραγούδια, που μάλιστα έφτασαν πολύ νωρίτερα στα δημοφιλή του ραδιοφώνου, αλλά αυτό το κομμάτι έχει «κάτι». Ενα λεπτό άρωμα που περνάει υποδόρια, ευχάριστα ζαλιστικό, αλλά χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα, χωρίς να σε τραβάει από το μανίκι. Ισως είναι αυτή η πολύ ελαφριά μελαγχολία που αφήνουν οι στίχοι του, που όμως είναι τοποθετημένοι μέσα σε έναν εξωστρεφή, «ανοιξιάτικο» ρυθμό.
Είπαμε, κριτής είναι ο χρόνος και ο χρόνος εδώ έχει αποφανθεί. «Πήρα κόκκινα γυαλιά», ένα από τα αγαπημένα κομμάτια στα λάιβ του συνθέτη, στα προγράμματα άλλων μουσικών, από τα σταθερά τραγούδια όλα αυτά τα χρόνια της ραδιοφωνίας, αλλά κι ένα τραγούδι που έχει μεταμορφωθεί κατά καιρούς μέσω διάφορων επανεκτελέσεων, με αποκορύφωμα την αγγλική του εκδοχή που κυκλοφορεί από πέρυσι στο YouTube. Ο ίδιος ο Σταμάτης το ‘χει συμπεριλάβει σε πιο ροκ εκδοχή στον δίσκο του «Οταν έρχονται οι φίλοι μου», με μπιτ χορευτικό το «είδαν» οι Εμιγκρέ (έκαναν τη διασκευή για τις ανάγκες του ομώνυμου σίριαλ του Alpha «Πήρα κόκκινα γυαλιά», 2007-2008) και τέλος ως «Wonderland» το ακούμε με τη φωνή μιας διεθνούς του τραγουδιού, της Καναδής Ρέιτσελ Οουενς, που το ταξιδεύει από πέρυσι στη θάλασσα του ΥouΤube. Ο Μάριος Στυλιανάκης (συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης) που μένει μόνιμα στο Λος Αντζελες του έδωσε αυτή τη νεοπόπ χροιά με στίχο και ήχο αισιόδοξο, φιλικό στο νεαρότερο κοινό και το συνόδεψε με το ανάλογο βίντεο (YouTube) που αναδεικνύει τοποθεσίες της Ελλάδας. «Πήρα κόκκινα γυαλιά», ένα τραγούδι – φαξ που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο.
