Η επαχθέστερη κρίση που μαστίζει τη χώρα δεν είναι ίσως μόνο η οικονομική, είναι κυρίως η κοινωνικοπολιτική, πολιτιστική, ηθική κρίση αξιών που προκάλεσε και την οικονομική με τις απάτες, τη διαφθορά, την απαξίωση κάθε έννοιας συνέπειας, σοβαρότητας, ευθύνης των ιθυνόντων. Αδιέξοδο, θλίψη και κατήφεια μετά τις εκλογές. «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» λένε οι νικητές σ’ αυτούς που οι ψηφοφόροι έστειλαν μήνυμα, δίνοντάς τους τη δύναμη να προχωρήσουν, να συνδιαλαγούν, να συμφωνήσουν, έστω σ’ ένα μίνιμουμ, για σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης σωτηρίας. Δυστυχώς, μικροκομματικά συμφέροντα, λεκτικά, λαϊκίστικα τερτίπια, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε χαρακτηρίζουν μια αλαζονική, ανερμάτιστη συμπεριφορά. Αλλα μηνύματα στέλνουν στους Ευρωπαίους, άλλα διαμηνύουν στους εντός, παρακάμπτοντας 1.070.000 ανέργους, βουτηγμένους στην απελπισία, στην πλήρη απόγνωση, στην αυτοκτονία. Ζητούν νέες εκλογές. Για ποιο αποτέλεσμα και με τι λεφτά που απαιτούνται γι’ αυτές; Ελπίζουν στην αυτοδυναμία; Μα αν το αίτημα για απλή αναλογική είναι ειλικρινές, εκ των ων ουκ άνευ επιβάλλει συμμαχικές κυβερνήσεις, είτε με την Αριστερά της ευρωζώνης είτε με τη Δεξιά, την πολυκερματισμένη, είτε με το ΠΑΣΟΚ που είναι «εδώ, διαλυμένο, σαπισμένο και μικρό». Τι τώρα, τι μετά; Πολλές οι προτάσεις, πλούσια η ελληνική γλώσσα: απαγκίστρωση, επαναδιαπραγμάτευση, σταδιακή αποδέσμευση, υπέρβαση, επανεξέταση του επάρατου Μνημονίου. Ας διαλέξουν την προσφερότερη. Μία και μόνη η ελπίδα. Οικουμενική κυβέρνηση. Οι καιροί ου μενετοί!

Τελευταία Νέα