Η Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα, λεγόταν επανειλημμένα. Και όντως ξημέρωσε μια άλλη, αναπάντεχη μέρα, ένα «Τοπίο στην ομίχλη», απροσδιόριστο, θολό, χαοτικό, μια κοινωνική πολιτική ανατροπή, μια οργισμένη απόρριψη, τιμωρία της παλαιάς «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης» δικομματικής εξουσίας. Επαιξαν «εν ου παικτοίς» οι ανευθυνοϋπεύθυνοι της κατάρρευσης της χώρας, πρόβαλαν το αλαζονικό «εγώ» του αυριανού σωτήρα, τα ‘δωσαν «όλα για την Ελλάδα, κάτω απ’ το γαλάζιο του ουρανού και του Αιγαίου», ζήτησαν να τους δοθεί «η δύναμη ενός έθνους για να δείξουμε σε όλον τον κόσμο τι θα πει Ελλάδα», έταξαν ότι «στις 6 Μαΐου θα επιστρέψει η Δημοκρατία στην πατρίδα της» (μέχρι τώρα την είχαν εξορίσει στα γνωστά μαγευτικά νησιά, Μακρόνησο, Αϊ-Στράτη, Γυάρο, Λέρο…), δεσμεύτηκαν, εγγυήθηκαν ότι θα τα καταφέρουμε «γιατί είμαστε υπερήφανοι Ελληνες», κάποιοι αντίπαλοι ζήτησαν «να τους κόψουμε την ανάσα, να τους τρομοκρατήσουμε»… και ξαφνικά ξυπνήσαμε. Εκλογές τέλος! Και τώρα; Τι μέλλει γενέσθαι; Ανατροπές; Αδιέξοδο; Συγκλίσεις; Εκτός από τον θυμό, την αγανάκτηση, την τιμωρία των παλαιών κομμάτων εξουσίας, ο λαός ενίσχυσε με την ψήφο του τις δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς αλλά, κι αυτό είναι το μέγα θλιβερό γεγονός, και την άκρα Δεξιά, τη φασιστική Χρυσή Αυγή.

Να χαρείς ή να κλάψεις για τις αποφάσεις του ελληνικού λαού; Πάντως, χθες βράδυ, μαζί με τα εκλογικά αποτελέσματα, έβλεπα να ανατέλλει, πίσω απ’ τις κορφές του Λυκαβηττού, ένα πελώριο φωτεινό φεγγάρι ολόλαμπρο. Συμβολικό; Ελπιδοφόρο; Μακάρι!

Τελευταία Νέα