Τι χώρα είναι αυτή, Θεέ μου…

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε γιατί δεν βρέθηκε να τον μεταφέρει έγκαιρα στο πλησιέστερο νοσοκομείο ένα ασθενοφόρο! Εμεινε τραυματισμένος βαρύτατα στο παγωμένο οδόστρωμα επί 45 λεπτά της ώρας! (Και μετά μιλάμε για Ευρώπη, πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα.) Πουθενά αλλού δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Οι πραγματικοί Ευρωπαίοι ξέρουν ότι η ζωή ενός ανθρώπου είναι μία. Και ανεκτίμητη. Η ζωή τού κάθε ανθρώπου. Και παίρνουν μέτρα για να την προστατεύσουν.

Θυμάμαι τη Μελίνα: γύριζε ένα φιλμ για την καναδέζικη τηλεόραση. Είχε ένα τζιπάκι β’ κατηγορίας για τις μετακινήσεις της στην Αθήνα και έναν ηλικιωμένο οδηγό, τον Κώστα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για να πάει στον Κορυδαλλό, στράφηκε στην κάμερα και είπε: «Τώρα θα κάνουμε κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο. Θα φύγουμε από εδώ, από το μνημείο του Λυσικράτη, και θα πάμε στην Πλατεία Αγίων Θεοδώρων. Πρόκειται για μια απόσταση 1.500 μέτρων. Ο Κώστας οδηγεί προσεκτικά. Αλλά δεν παίρνω όρκο ότι θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Στην Αθήνα όλοι τρέχουν σαν τρελοί…».

Ξαναγυρίζω στον Αγγελόπουλο: χιλιάδες κόσμος ήταν στην κηδεία του. Απλός λαός, καθημερινός. Μεγάλη συγκίνηση! Και σοβαρότητα. Απουσίαζαν οι διάφορες «Κατίνες» που σε κηδείες προσωπικοτήτων, ιδίως της τέχνης, παίρνουν θέση μπροστά στις τηλεοράσεις για να τις «δει» ο φακός και να «παίξουν» στα ειδησεογραφικά δελτία για μισό δευτερόλεπτο!

Εντυπωσιάστηκα, ωστόσο, από την απουσία εκπροσώπων της πολιτικής ζωής. Ελάχιστοι βουλευτές, υπουργοί, παρατρεχάμενοι. Και, ασφαλώς, δεν αισθάνθηκα καθόλου καλά από μερικά «γιούχα» που ακούστηκαν την ώρα που κάποιοι πολιτικοί έβγαιναν από την εκκλησία. Το Κοιμητήριο δεν είναι γήπεδο. Δεν είναι συγκέντρωση αγανακτισμένων. Και είναι απαράδεκτο να εκτοξεύονται συνθήματα. Και μάλιστα όταν κηδεύεται ένας δημιουργός παγκόσμιου κύρους, που πρόσφερε πολλά στην Ελλάδα με το έξοχο έργο του.

Με ρώτησαν πολλοί γιατί χοροστάτησε μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Απαντώ: Ο Αναστάσιος ήταν φίλος του Αγγελόπουλου από τα γυμνασιακά χρόνια. Πέρασε και αυτός από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων. Και συνδέθηκε με τον Θόδωρο, όπως και με τον Χρήστο Γιανναρά, τον Αντώνη Σαμαράκη και άλλους, στο «Ιλιον Τρωάς» της Κυψέλης, το «στέκι» για το οποίο έγραψε ο Γιανναράς την περασμένη Πέμπτη στην «Καθημερινή». «Στέκι μας, το μαγικό «Ιλιον Τρωάς» με τα γήπεδά του, βόλεϊ και μπάσκετ, τις αίθουσες του πινγκ πονγκ, τη θεατρική του σκηνή και τις ατέλειωτες βραδιές στο «ταρατσάκι» με κουβέντα και πάθος για τις μεθυστικές ανακαλύψεις μας: βιβλία, μουσική, όνειρα…».

Επιμένω σ’ αυτά τα χρόνια του Αγγελόπουλου, όπως επέμενε και ο ίδιος, γιατί πίστευα και πιστεύω πως «πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία»…