Η εικόνα αλλάζει δραματικά τις εργάσιμες μέρες της βδομάδας καθώς οι εφήμεροι επισκέπτες της περιοχής απουσιάζουν και οι κάτοικοι ζουν τους ήρεμους ρυθμούς των χωριών τους. Ο άγγλος όμως περιηγητής και ποιητής William Martin Leake το 1806 είχε περιγράψει τη Ζαρούχλα σαν ένα χωριό μεγάλο με περίπου 200 ελληνικές οικογένειες, που εκτεινόταν στους λόφους και τα υψώματα γύρω από τον ποταμό Κράθι. Υπήρχαν μάλιστα και πολλές συνοικίες απομακρυσμένες ή μία από την άλλη και γι’ αυτό τον λόγο απομονωμένες μεταξύ τους.

Η αλλοτινή ακμή του οικισμού αποδεικνύεται και από την παρουσία τριών εκκλησιών, όπως η Κοίμηση της Θεοτόκου, του 14ου αι., η πολύ σημαντική μεταβυζαντινή εκκλησία της Αγ. Τριάδας και ο μικρός κοιμητηριακός ναός του Αγ. Δημητρίου στο κέντρο του οικισμού, που έχει ως αρχιτεκτονικό πρότυπο την Αγ. Τριάδα, χωρίς όμως να διαθέτει τον ζωγραφικό διάκοσμο εκείνης.

Η σταδιακή πληθυσμική παρακμή του οικισμού δεν ήταν τυχαία, αφού η δυσπρόσιτη περιοχή οδήγησε πολύ νωρίς αρκετούς κατοίκους στο να γίνουν γεωργοί στα χωράφια του Φενεού και της Ακράτας.

Για να βρεθεί κάποιος εκεί, πρέπει να ανηφορίσει από την Ακράτα προς τα χωριά της Νωνάκριδος ή αλλιώς Κλουκινοχώρια ή Κλουκίνες του σημερινού Δήμου Ακράτας. Επίσης κοντά στην περιοχή κατά την αρχαιότητα υπήρχε η ιερά πόλις Νώνακρις, από την οποία προήλθε η παλαιά ονομασία «χωριά της Νωνάκριδος». Επειδή όμως, μετά τη φραγκική κατάκτηση (1204) η περιοχή προσφέρθηκε ως φέουδο στον λατίνο Αρχιεπίσκοπο Πατρών Αντέλο, ο οποίος, στη συνέχεια την παραχώρησε ως μετόχι στην παρισινή Μονή του Cluny («Κλουνύ»), της οποίας ήταν μέλος, η περιοχή μετονομάστηκε Κλουκίνες και Κλουκινοχώρια. Η τοποθεσία της αρχαίας πόλης δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί με ακρίβεια, εικάζεται όμως ότι ήταν στην περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα στους οικισμούς Σόλο, Μεσορρούγι και Περιστέρα με τα υπόλοιπα χωριά Αγία Βαρβάρα, Αγρίδι, Σόλο, Περιστέρα, Μεσορρούγι, Ζαρούχλα, που βρίσκονται, αμφιθεατρικά χτισμένα στους πρόποδες του Χελμού και σε μια απόσταση 40 χλμ. περίπου από την Ακράτα να αποτελούν αυτή την ομάδα.

Οι πινακίδες θα σας οδηγήσουν μέσα από την Ακράτα σε μια ασαφή στην αρχή διαδρομή με στενό δρόμο και στροφές που θα σε κάνουν να νιώθεις αβεβαιότητα για το σωστό της απόφασης να έρθεις εδώ. Σε λίγο περνώντας μέσα από τις τελευταίες γειτονιές της πόλης, διασχίζεις σχεδόν γυμνές πλαγιές καθώς οι πυρκαγιές του Ιουλίου του 2000 αφάνισαν τη δασώδη ομορφιά. Κοντά στη διακλάδωση προς το χωριό Βούτσιμος, ανηφορικό δρομάκι οδηγεί στη μεταβυζαντινή Μονή της Αγίας Τριάδας του 1715, η οποία διαθέτει καλά διατηρημένες αγιογραφίες ενώ κάποια από τα κελιά της είναι κτισμένα πάνω σε αρχαία ερείπια.

Ο δρόμος συνεχίζει να ανηφορίζει στις πλαγιές του βουνού Μαρμάρι με τα έλατα και τα πλατάνια να αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους κοντά στο χωριό Πύργος και τη Βαλιμή στα οποία μένουν ελάχιστοι κτηνοτρόφοι. Ηδη οι χιονισμένες πλαγιές του Χελμού στέκουν επιβλητικές γύρω σας όταν εμφανίζεται η διακλάδωσή προς τη λίμνη Τσιβλού.

Τελευταία Νέα