Αναζήτηση
Η άλλοτε πεταλούδα που τσιμπούσε σαν σφήκα έχει από καιρό σταματήσει να κουνάει τα ντελικάτα φτερά της. Η αρρώστια (σύνδρομο Πάρκινσον) με την οποία παλεύει 29 χρόνια πλησιάζει στη νίκη της.
Στην τελευταία δημόσια εμφάνισή του, στις 15 Νοεμβρίου, στην κηδεία του άσπονδου φίλου του Τζο Φρέιζερ, ο Μοχάμεντ Αλι βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ανθρωποι του περιβάλλοντός του διέδωσαν αργότερα πως το νήμα της ζωής του κινδυνεύει να κοπεί. Προς το παρόν, τους διαψεύδει όπως έκανε πάντοτε στους αγώνες και ετοιμάζεται να γιορτάσει απόψε με ένα μεγάλο πάρτι την είσοδό του στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, που τυπικά θα γίνει την Τρίτη.
Κοντά του θα έχει τους παιδικούς του φίλους, αυτούς με τους οποίους αντάλλαξε τις πρώτες γροθιές, μ’ αυτούς που παράβγαινε στο τρέξιμο, που ξάπλωναν τα καλοκαίρια κάτω από τα τεράστια δέντρα στο δυτικό άκρο της γειτονιάς του, στο Λούισβιλ της Πολιτείας του Κεντάκι και μοιράζονταν τα όνειρά τους.
Γιατί έπειτα από μια ζωή γεμάτη εντάσεις, μίση, αγώνες και δόξα, αντιλήφθηκε τελικά πως ποτέ του δεν κατάφερε να αποκοπεί από τις ρίζες του. Το Λούισβιλ υποδέχεται τον άσωτο υιό του που ποτέ δεν ξέχασε. Κάθε κτίριο, κάθε γωνιά της πόλης του αμερικανικού Νότου θυμίζει πως εκεί γεννήθηκε και ανδρώθηκε το σπουδαιότερο τέκνο της.
Το Πολιτιστικό Κέντρο και Μουσείο που κατασκευάστηκε πριν από έξι χρόνια και φέρει το όνομα του Μοχάμεντ Αλι θα βρίσκεται εκεί για πάντα για να θυμίζει στους ξένους τι σημαίνει για τους ντόπιους η πεταλούδα που τσιμπούσε σαν άλλοτε πεταλούδα που τσιμπούσε σαν σφήκα. Στον ίδιο χώρο ο Μοχάμεντ Αλι θα σμίξει σήμερα με το παρελθόν του.
Ο Λόρενς Μοντγκόμερι, 78 ετών, ήταν ένας από τους πρώτους που ένιωσαν τον πόνο του «τσιμπήματος» όταν προκάλεσε τον κατά οκτώ χρόνια νεότερό του Κάσιους Κλέι να ανταλλάξουν γροθιές.
«Μου είχε πει τότε πως θα γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής. Του είπα, καλύτερα να το βγάλεις από το μυαλό σου. Ομως τα κατάφερε και πραγματοποίησε το όνειρό του», θυμάται ο Μοντγκόμερι.
Οι φίλοι του Κάσιους Κλέι, όπως λεγόταν πριν ασπαστεί το Ισλάμ και μετονομαστεί σε Μοχάμεντ Αλι, θυμούνται πως προτιμούσε να πηγαίνει τρέχοντας στο σχολείο αντί να παίρνει το λεωφορείο, για να έχει καλή φυσική κατάσταση. Ο Αλι και το λεωφορείο έφταναν στο σχολείο σχεδόν μαζί, αλλά ο μικρός μαύρος δεν ήταν ποτέ λαχανιασμένος. Οταν ο Μοντγκόμερι σχολούσε από τη βάρδιά του στο ταχυδρομείο τις πρώτες πρωινές ώρες, τον έβλεπε να τρέχει σε ένα κοντινό πάρκο καλύπτοντας απόσταση οκτώ χιλιομέτρων φορώντας βαριές μπότες. Ο Αλι ήταν ένας σεμνός και αγαπητός νέος που δεχόταν να καθήσει ακόμα και σαν μπέιμπι σίτερ με τα παιδιά του Μοντγκόμερι χωρίς πληρωμή, με τον όρο όμως να έχει αρκετά σάντουιτς το ψυγείο του.
