Αναζήτηση
Αυτό είναι! Το θέατρό μας ξυπνάει κι αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα. «Unemployed» – που σημαίνει άνεργος – είναι ο τίτλος της παράστασης που παίζεται στο «Black Box» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» μέχρι 20 Ιανουαρίου. Δέκα νέοι ηθοποιοί – Σταμάτης Ζακολίκος, Σοφιάννα Θεοφάνους, Μάνος Κανναβός (φωτογραφία), Δημήτρης Κερεστετζής, Μιχάλης Κοιλάκος, Μαίρη Λούση, Μαρία Μουμούρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Απόστολος Φράγκος, Κατερίνα Φωτιάδη – ερμηνεύουν τα κείμενα δέκα νέων συγγραφέων – Ελια Αλεξίου, Αθως Δημουλάς, Ειρήνη Μαργαρίτη, Χάρης Μπόσινας, Χριστιάνα Μύγδαλη, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γιώργος Πολυμενέας, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κατερίνα Φωτιάδη – που αφηγούνται προσωπικές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της αμφιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον, ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με την ανεργία. Κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» το περασμένο φθινόπωρο. Ο Σταμάτης Ζακολίκος, η Ειρήνη Μαργαρίτη κι η Κατερίνα Φωτιάδη έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Δεν προδικάζω το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα – δεν είδα ακόμα την παράσταση – αλλά επειδή βλέπω με τα μάτια μου τρία απ’ τα παιδιά αυτά – που ‘ναι και τα τρία ηθοποιοί καλοί – να μην έχουν δουλειά στο θέατρο ή να ‘χουν δουλειά αντί εξευτελιστικής αμοιβής και να ‘ναι αναγκασμένα να σερβίρουν καφέδες ή να κουβαλάνε ψωμιά για να ζήσουν και για να ζήσουν τα παιδιά τους, η παράσταση αυτή ΜΕ ΑΦΟΡΑ. Εστω κι αν διαφωνώ με τον αγγλικό τίτλο. Η λέξη άνεργος δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη;
Μια Ολια Λαζαρίδου γυμνή. Μια Ολια Λαζαρίδου φευγάτη. Μια Ολια Λαζαρίδου αυθεντική – αυτό ακριβώς που είναι. Στον γραμμένο απ’ την ίδια μονόλογο «Κορίτσι μπαταρία» που ‘παιξε – «με λόγια προσωπικά και όχι δανεικά», όπως γράφανε στην αφίσα/πρόγραμμα -, σε σκηνοθεσία του ιδιαίτερου και ιδιαίτερα ταλαντούχου Ευριπίδη Λασκαρίδη, στο χώρο με το όνομα «Προσωρινός» – ένα ισόγειο μαγαζί (;) στην Δεινοκράτους, απέναντι απ’ το Ναυτικό Νοσοκομείο.
«Φτωχό θέατρο», μια τζαμαρία που ‘βλεπε στο δρόμο, δυο νέοι μουσικοί κι η Ολια ν’ αφηγείται, με την απλότητα που τη διακρίνει, μ’ αυτή την αίσθηση του πέραν των εγκοσμίων που αφήνει, με το προσωπικό της χιούμορ, ιστορίες για πρόσωπα και πράγματα και στιγμές της ζωής της, σπάζοντας την αφήγησή της με ποιητικά ιντερμέδια – αποσπάσματα απ’ το ποίημά της «Η προσευχή του ελάχιστου».
Μια παράσταση αισθαντική, χωρίς ίχνος «δήθεν», που μίλησε στο κοινό. Γι’ αυτό ελπίζω κι εύχομαι να την επαναλάβουν. Για να την ευχαριστηθούν περισσότεροι.
Είναι δαιμόνια. Ξεκίνησε το 1997 – δεκαπέντε χρόνια τώρα. Βρήκε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο βαγόνι στο σταθμό του Ρουφ και το μετέτρεψε σε θέατρο. Ετσι απλά: «Το Τρένο στο Ρουφ».
Δυσκολίες – με τον ΟΣΕ, με την ΔΕΗ, με κλέφτες, με βάνδαλους, με τη φύλαξή του… – αλλά η Τατιάνα Λύγαρη (φωτογραφία) δεν το ‘βαλε κάτω. Το αντίθετο! Επέμεινε. Κι όχι μόνο επέμεινε, πήρε κι άλλο βαγόνι και το ‘κανε «Μουσικό Βαγόνι», πήρε κι άλλο και το ‘κανε «Wagon Restaurant», πήρε κι άλλο και το ‘κανε «Wagon Bar» – φουαγιέ, κάλεσε νέους ανθρώπους, παράγγειλε έργα, οργάνωσε εκεί εικαστικά και μουσικά δρώμενα – ένας ολόκληρος πολιτιστικός συρμός μάς περιμένει πια στον σταθμό του Ρουφ, όπου όλο και κάποια ενδιαφέροντα γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Πώς τα χώρεσε όλ’ αυτά στα στενά παλιά βαγόνια, ένας Θεός κι η ψυχή της το ξέρουν.
Φέτος, άλλη – καλή – ιδέα: πριν απ’ τον «Ομηρο» του Μπρένταν Μπίαν που ‘χει ανεβάσει με την – κλασική πια – μουσική του Μίκη και μάλιστα «επαυξημένη», κάθε Πέμπτη, πριν απ’ την παράσταση, στις οκτώ, οργανώνει, με ελεύθερη είσοδο, μια μικρή δράση – ένα «intro» όπως το λέει. Η θεατρολόγος – ηθοποιός Σοφία Γαλανάκη, με μια εικοσιπεντάλεπτη διαδραστική ξενάγηση, σας γνωρίζει την Ιρλανδία και τον «Ομηρο» του Μπίαν που θα δείτε αμέσως μετά – την παρακολούθησα, το κορίτσι είναι καταπληκτικό, έχει μια τρομερή αμεσότητα και χιούμορ αφοπλιστικό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, όπως η Τατιάνα Λύγαρη, που η φαντασία τους γεννάει. Τους θαυμάζω.
Βρε ζήτηση ο «Πουπουλένιος»! Σας έγραφα τις προάλλες στο «Τέταρτο Κουδούνι» για τη στοργή που ‘χει δείξει η ελληνική σκηνή στο – εξαίρετο – έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα – φέτος παίχτηκε στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» με τον αγγλικό του τίτλο «Pillowman». Απ’ την Θεσσαλονίκη φίλος με πληροφορεί πως το έργο παίζεται κι εκεί, στο θεατράκι «Studio Vis Motrix». Με τον – άχαρο – τίτλο «Ο συγγραφέας και ο αδερφός του συγγραφέα». Η παράσταση παρουσιάζεται ως «διασκευή και προσαρμογή στο έργο «The Pillowman»». Σε μετάφραση Βασιλικής Τζάμου και σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου.
Αλλος φίλος, απ’ την Κύπρο αυτός, με ενημερώνει πως το πολύ ενδιαφέρον πόνημα του ΜακΝτόνα πρόκειται να παρουσιαστεί κι απ’ την ΕΘΑΛ – το υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ελλαδίτη Μηνά Τίγκιλη Θέατρο της Λεμεσού – τον επόμενο μήνα. Στη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, με τον τίτλο «Ο Πουπουλένιος» και σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη.
Σας τα ‘λεγα. Η φετινή θεατρική σεζόν σε Ετος Στρίντμπεργκ εξελίσσεται για το ελληνικό θέατρο – πέραν της εκατονταετηρίδας απ’ τον θάνατό του, που θα ‘χουμε το 2012.
Στις παραστάσεις για τις οποίες σας έγραφα προστίθεται άλλος ένας «Χορός του θανάτου» που παρουσιάζεται στην Πάτρα απ’ το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη (φωτογραφία) ο οποίος κρατάει και το ρόλο του Εντγκαρ – το έργο παίζεται και στην Αθήνα, στο «Αλμα» της Κατερίνας Μαραγκού, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Ενώ η οµάδα «Πρόταση» παρουσιάζει στο champagne bar – άκου να δεις, champagne bar! – «Philipp» του Ψυρρή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση, την παράσταση «Οι πιο δυνατοί», βασισμένη στο μονόπρακτο του Στρίντ-μπεργκ «Η πιο δυνατή».
Κι έχουμε μέλλον, νομίζω…
