Το 1987, στην προτελευταία του ταινία ο Φελίνι τη θυμήθηκε και την επανέφερε στην «Intervista». Οπου η Ανίτα παίζει τον εαυτό της, νοσταλγώντας τον ρόλο της και τη Βία Βένετο της «Γλυκιάς ζωής».

Εκτοτε κατηφορίζει ένα ένα τα σκαλιά της παρακμής. Σκληρός, βασανιστικός ο κατήφορος. Ενός πλάσματος που όλα, μα όλα, τα είχε παίξει και επενδύσει στα πλατινένια μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και τα πλούσια στήθη. Η προσφορά της Ανίτας Εκμπεργκ – ακόμη και στη θρυλική σκηνή της «Γλυκιάς ζωής» στο σιντριβάνι – ήταν κυρίως προς τον αρσενικό πληθυσμό της υφηλίου. Ομως στη θέση της θα τραγουδούσα Πιαφ «Νon, Je Ne Regrette Rien!» (Οχι, δεν μετανιώνω τίποτα).

Τελευταία Νέα