Γνήσια ή πλαστά, μας μούσκεψαν τις άγιες μέρες. Ο μέγας ποταμός ξεκίνησε απ’ τη Β. Κορέα με τον θάνατο του κομμουνιστή δικτάτορα (πού κολλάνε αυτά τα δύο, αν και τα ‘χουμε ξαναδεί) Κιμ Γιονγκ Ιλ. Τι γελοίες, δουλικές υποκλίσεις, γονυκλισίες, τι σπαραγμοί, τι θρήνοι και οδυρμοί τάραξαν τους υπηκόους του, δεν περιγράφονται. Τώρα, γιατί ένας λαός καταπιεσμένος, απομονωμένος, εγκαταλειμμένος στη φτώχεια, στην ανέχεια, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς τροφές (καταστράφηκαν οι σοδειές) κλαίει και χτυπιέται γιατί έχασε τον εκ Θεού μέγα τιμωρό του, μόνο ένας ψυχαναλυτής θα μας εξηγούσε τη μαζοχιστική σχέση του με τον βασανιστή του. Εκτός κι αν όλα αυτά ήταν ένα ιδιαίτερο, απόκρυφο, ανατολίτικο θέατρο παντομίμας της φτου ξελευθερίας! Αν και επέρχεται ο άσχετος μπουλούκος επίδοξος υιός της οικογενειακής αυτοκρατορίας.

Αντίθετα στην Τσεχία ο Β. Χάβελ κηδεύτηκε με δάκρυα αληθινού πόνου και σεβασμού, όπως ταίριαζε σε έναν πνευματικό ηγέτη που πρόσφερε ό,τι καλύτερο στον λαό του. Στη χώρα μας είχαμε κάποια κροκοδείλια δάκρυα (ούτε ρυάκι δεν σχημάτισαν) για τον βατοπεδινό κοσμοκαλόγερο (καμιά σχέση με τον μεγάλο Σκιαθίτη) Εφραίμ, που ενδημεί πια στο «μοναχικό κελί» των φυλακών Κορυδαλλού. Τον αποχαιρέτησαν με ύμνους και αναφιλητά στο Αγιον Ορος, τον υποδέχτηκαν με κεριά αναμμένα, ψαλμωδίες και «άξιος άξιος» στην Αθήνα. Αξιος για ποιο πράγμα, ποια πράξη, ποιο επίτευγμα; «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου»!

Τα μόνα αληθινά, ειλικρινή δάκρυα για ανθρώπους που πράγματι τα άξιζαν ήταν για τη φίλη ηθοποιό Μαρίνα Γεωργίου και για την πολυτάλαντη, αδικοχαμένη Λουκία Ρικάκη.

Τελευταία Νέα