Ευρώπη: η λύση, όχι το πρόβλημα

Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Σε κρίσιμο σημείο και για τις 17 χώρες της ευρωζώνης, και για τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ευρωζώνη χρειάζεται να αποφασίσει εάν θα προχωρήσει στην κατεύθυνση μιας ευρύτερης δημοσιονομικής και οικονομικής ένωσης ή αν θα ρισκάρει τη διάλυση που θα θέσει σε κίνδυνο τη διαδικασία της ενοποίησης.

Η ΕΕ χρειάζεται να αποφασίσει αν θα προωθήσει την ανάπτυξη, αν θα μιλήσει με κοινή φωνή για παγκόσμια θέματα και αν θα παίξει σημαντικό διεθνή ρόλο στον 21ο αιώνα - ή αν θα αποδεχθούμε ότι ο κόσμος θα προχωρήσει χωρίς εμάς. Η μη λήψη απόφασης και δράσης για αυτά τα σημαντικά θέματα θα αποδυναμώσει την Ευρώπη συνολικά αλλά και τα κράτη-μέλη της ένα προς ένα, των μεγάλων συμπεριλαμβανομένων.

Παρά τις πρόσφατες δυσκολίες, το ευρωπαϊκό εγχείρημα αποτελεί τεράστια ιστορική επιτυχία. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση έφερε ειρήνη και σταθερότητα στην ήπειρο σε βαθμό που δεν μπορούσε καν να φανταστεί η προηγούμενη γενιά. Οικονομικά, όλοι στην Ευρώπη κέρδισαν. Για όλες τις χώρες, η ένταξή τους στην ΕΕ σήμαινε εντυπωσιακή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, ενώ οι χώρες στον πυρήνα της Ενωσης επωφελήθηκαν από τη διεύρυνσή της. Σήμερα η ΕΕ, με περισσότερους από 500 εκατομμύρια πολίτες, είναι η μεγαλύτερη κοινή αγορά στον πλανήτη και μοντέλο για άλλες περιοχές. Για χάρη της διατήρησης και της επέκτασης αυτού του ιστορικά επιτυχημένου εγχειρήματος πρέπει να αντιμετωπίσουμε τολμηρά τις σημερινές προκλήσεις.

Αρκετά μέλη αυτής της ομάδας ήταν παρόντα κατά τη δημιουργία της ΕΕ και του ενιαίου νομίσματος. Τώρα όλοι μαζί, ως Ευρωπαίοι πρώτα απ' όλα, πρέπει να στείλουμε το μήνυμα ότι ένα ανανεωμένο όραμα για την πραγματική ενοποίηση της Ευρώπης αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για την έξοδο από τη σημερινή κρίση διακυβέρνησης. Τίποτα δεν μπορεί να λυθεί με νοοτροπίες τύπου «ο Βορράς εναντίον του Νότου», «εμείς εναντίον των άλλων». Στο μεταξύ, η ενασχόλησή μας με τη δημοσιονομική κρίση γίνεται εις βάρος της ευρύτερης ατζέντας της ΕΕ. Πολλές άλλες προτεραιότητες, η εξωτερική πολιτική, η ενέργεια, η μετανάστευση, η ανάπτυξη και η απασχόληση, έχουν αγνοηθεί.

Καθήκον μιας οραματικής ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι να ασχοληθεί με τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες των ευρωπαίων πολιτών, που αισθάνονται αποξενωμένοι από τις αφηρημένες διαδικασίες των Βρυξελλών. Το όραμα της Ευρώπης που θα επιτύχει είναι εκείνο που εμπνέει την αφοσίωση των πολιτών, η πίστη των οποίων στο ευρωπαϊκό μέλλον έχει κλονισθεί. Το όραμα αυτό για να δημιουργήσει πρέπει να περιλάβει βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα βήματα.

Ευρωπαϊκό Ταμείο: Πρέπει να αποφύγουμε τη μόλυνση των αγορών. Αρα χρειάζεται γρήγορα να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις τις 21ης Ιουλίου για να παρέμβουν οι σταθεροποιητικοί μηχανισμοί με προληπτικά μέτρα ουσιώδους σημασίας. Οι μηχανισμοί αυτοί το 2012 πρέπει να μεταμορφωθούν σε ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο.

Τράπεζες με κεφάλαια: Η ευρωζώνη πρέπει να εξασφαλίσει ότι οι τράπεζες διαθέτουν επαρκή κεφάλαια ακόμα και μέσω συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα.

Υπεύθυνη δημοσιονομική ένωση: Είναι ξεκάθαρο ότι μια νομισματική ένωση χωρίς συντονισμένη οικονομική πολιτική δεν θα έχει αποτέλεσμα. Τα κράτη-μέλη πρέπει να μοιραστούν κάποιες διαστάσεις της εθνικής τους κυριαρχίας με έναν κεντρικό ευρωπαϊκό θεσμό που θα έχει τη δυνατότητα να συλλέξει χρήματα σε ομοσπονδιακό επίπεδο προκειμένου να παρέχει δημόσια αγαθά σε όλη την Ευρώπη.

Μεθοδική αντιμετώπιση του χρέους: Πρέπει να καθιερωθούν μηχανισμοί για τη μεθοδική λύση του χρέους, τόσο για τις κρατικές όσο και για τις ιδιωτικές υποχρεώσεις. Καθώς προωθούμε την απαραίτητη δημοσιονομική λιτότητα και τις διαρθρωτικές αλλαγές, προκειμένου να αποκαταστήσουμε την ανάπτυξη, χρειάζεται να προσέξουμε να μην υπονομεύσουμε την παρούσα εύθραυστη ανάκαμψη βραχυπρόθεσμα.

Ανάπτυξη και απασχόληση: Η λιτότητα είναι απαραίτητη αλλά όχι επαρκής. Για να είναι διεθνώς ανταγωνιστική, η Ευρώπη πρέπει να εφαρμόσει μια φιλόδοξη Ατζέντα για την Ανάπτυξη και την Απασχόληση.

Κοινωνικό συμβόλαιο: Μία από τις προκλήσεις-κλειδιά της Ευρώπης θα είναι η συνεχιζόμενη αναπροσαρμογή του κοινωνικού συμβολαίου προκειμένου να αναγνωρίσει τις νέες πραγματικότητες και να διατηρήσει τον πυλώνα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να εξυπηρετήσουν τις επιπτώσεις ενός πληθυσμού που γερνά.

Η Ευρώπη ως παγκόσμιος παίκτης-κλειδί: Η γεωπολιτική ισχύς της Ευρώπης συνδέεται άμεσα με την ισχύ της ΕΕ. Χωρίς μια δυνατή Ενωση, οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μείωσης της γεωπολιτικής τους επιρροής. Χρειάζεται να διαμορφωθεί το όραμα μιας Ομοσπονδίας που θα πηγαίνει πέραν της δημοσιονομικής και οικονομικής εντολής και θα περιλαμβάνει κοινή ασφάλεια, ενέργεια, μετανάστευση, περιβαλλοντική και εξωτερική πολιτική. Σε όλα αυτά πρέπει να εμπλακούν οι πολίτες μέσω δημοκρατικών διαδικασιών - και γι' αυτό το Ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει να αποκτήσει περισσότερες εξουσίες.

O Τόνι Μπλερ είναι πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Ζακ Ντελόρ πρώην πρόεδρος της Κομισιόν και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ πρώην καγκελάριος της Γερμανίας