«Mην καθήσεις γιατί σου έχω τραβήξει την καρέκλα» τραγουδάει ο Alex Turner στο τέταρτο των Arctic Monkeys, «Suck it and see», ένα άλµπουµ γεµάτο γκαγκς, διασκεδαστικές αναφορές και την πλάκα που πρέπει να κάνει κανείς µε την ποπ, ειδικά όταν έχει στα χέρια του ένα συµπαθητικό τραγούδι. Οι Arctic Monkeys διαθέτουν και τα δύο, το χιούµορ και την καλή ποπ µε κιθάρες, προκαλούν feel good διάθεση και αισιόδοξη σκέψη ότι όλα τα κακά θα περάσουν.

Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί όπου την αφήσαµε, στο σηµείο δηλαδή που η µπάντα τρέφεται µε τα υγιεινά τής βρετανικής ποπ και όχι µε την junk food που παράγεται µε τους τόνους σε αυτά τα µέρη. Εγγύηση για τις σωστές κινήσεις, το µουσικό ποιόν των µελών του γκρουπ. Ο Αlex Turner, φωνή -κιθάρα, όταν δεν είναι Monkey είναι Last Shadow Puppet, ο Jamie Cook, κολληµένος µε την indie σκηνή, και άλλα σχετικά, αγγλικού ήχου. Τα καταφέρνουν µερικές φορές, άλλες πάλι όχι, γιατί το indie στυλ είναι στα κύτταρά τους και κάνει συχνά το «Suck it and see» να µένει σε θολά νερά.

Από την άλλη, η κιθαριστική ποπ, κορεσµένη όπως είναι, δεν βοηθάει σαν στυλ παρά µόνο αν έχεις πραγµατικά καλές ιδέες. Ετσι ενώ το άλµπουµ έχει τις ωραίες στιγµές του, δεν είναι αυτό που θα σε απογειώσει. Χάρη στην ευφυΐα των µουσικών κρύβονται καλά οι αδυναµίες και οι άνευρες συνθέσεις και βγαίνει µπροστά η φρεσκάδα τους και η εφηβική τρέλα που κρατάει στους Μonkeys χρόνια. Για να ηχογραφήσουν το άλµπουµ, οι Monkeys πήγαν στο Λος Αντζελες και συνεργάστηκαν στην παραγωγή µε τον James Ford από τους Simian Mobile Disco αλλά και δικό τους άνθρωπο και συνεργάτη στους Puppets, αφοσιωµένοι πάντα στις επιρροές τους, από τον Lloyd Cole ώς τη µεγάλη αγάπη του Turner, τον Lee Hazlewood.

Με το που «έσκασε» στο σάιτ τους, πρώτο κοµµάτι, το «Βrick by Brick» άρχισε το πάρτι. Και το µεγάλο πάρτι – τύπου Πίτερ Σέλερς – ακολούθησε µε τους Monkeys να τσακίζουνό,τι βρίσκουν στον δρόµο τους, ώς και την Gaga να σπρώχνουν από την κορυφή του αγγλικού τσαρτ. «Τhe hellcat spangled shalalala» συνεχίζουν ρυθµικά και µελωδικά γιατί ξέρουν τι θέλει να ακούσει το κοινό.

LINK www.mariamarkouli.blogspot.com

Πέντε για το iPod και δρόµο


 Michael Kiwanuka «Tell me a tale». Παραµυθένια ακουστική soul που αγαπάει και η Adele και µε τον Μichael περιοδεύει.

Johnny Flynn, µε το νέο του single «Kentucky pill», εν αναµονή του άλµπουµ «Been listening» – κατέβασε το «Χάπι του Κεντάκι» εδώ: http://www.

johnny-flynn.com/ Anna Calvi, «First we kiss». Η νέα PJ Harvey; Aκουσέ την: http://www. myspace.com/ annacalvi PJ Harvey, «Let England shake».

Αρέσει σε πολλούς. Και live πιο πολύ.

Mumford And Sons, «Sigh no more». Κερδίζουν και την Αµερική, κι έχουν τη χάρη.

Συγγενείς…


Αναπόφευκτες είναι οι συγκρίσεις µε το θρυλικό πια «Age of the understatement» των Last Shadow Puppets, αφού το «Colour of the trap» (Columbia) είναι δουλειά του Miles Kane, ο οποίος µαζί µε τον Alex Turner (δες προηγουµένως) είναι oι Puppets οι ίδιοι. Οι συγγένειες είναι ανιχνεύσιµες, αλλά το σιρόπι όχι τόσο καλά δεµένο. Ενα από τα τραγούδια µάλιστα το «Rearrange» υπογράφουν και οι δυο τους, σπίρτο που καίει στην καρδιά του άλµπουµ. Η αγγλική indie σκόνη αλλοιώνει σε κάποια σηµεία το ύφος, το παιχνίδι όµως δεν χάνει τον ρυθµό του, κυρίως επειδή ο Kane έχει το χάρισµα ως τραγουδοποιός. Τίποτε καινούργιο, ωστόσο, ή ανατρεπτικό, ένα χαλαρό καλοκαιρινό άκουσµα που µπορεί να προσπεράσεις ή να νιώσεις ξαφνικά ότι σε άγγιξε. Είµαι στη µέση.

… στις σκάλες


Kαι ενώ η βρετανική ποπ ετοιµάζεται να πάρει το αεροπλάνο και να πάει διακοπές στις Βαλεαρίδες, οι Radiohead δουλεύουν. Μόλις χτες ανέβασαν καινούργιο τραγούδι, το «Staircase», στο σάιτ τους. Το κοµµάτι είναι από τα sessions του «The king of limbs» – βλέπετε το video και το ακούτε εδώ: http://www.

radiohead.com/deadairspace/. Ατµοσφαιρικό, µε µελωδία και πολύ νεο-Radiohead στην ψυχή του. Σαν να ανεβαίνεις σκάλες για να δεις τη θέα από ψηλά και να σταµατάς για να ξαποστάσεις. Κλασικές «ανάσες» Τοµ Γιορκ και συνέχεια µε δύναµη στο επόµενο σκαλοπάτι.

Τελευταία Νέα