«∆εν θέλω να αρνηθώ τη λεσβιακή µου ταυτότητα, διότι είναι πολύ σηµαντική από πολιτική άποψη. Αλλά δεν την αφήνω να κατευθύνει τα µυθιστορήµατά µου. Αυτός ο προσδιορισµός δεν λειτουργεί σε µένα ως περιορισµός. Οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες µου, είτε είναι ετεροφυλόφιλοι είτε οµοφυλόφιλοι, µοιράζονται οικουµενικές εµπειρίες – την επιθυµία, την απώλεια, την προδοσία – ωστόσο ορισµένες γυναικείες µορφές ανάµεσά τους βιώνουν και άλλες ξεχωριστές εµπειρίες, που καµιά φορά µάλιστα είναι πολύ αρνητικές. Ακριβώς αυτή η συνείδηση της οµοφυλόφιλης ιδιαιτερότητας δεν πρέπει κατά την άποψή µου να χαθεί. Γι’ αυτό και χρησιµοποιώ πολιτικά την ταµπέλα “λεσβία”». Η Αγγλίδα Σάρα Ουότερς µοιάζει µε µινιατούρα και έχει ένα τόσο γλυκό βλέµµα όταν τα λέει αυτά, που δεν σ’ αφήνει να φανταστείς ούτε πόσο δυναµικά συµµετέχει στο κίνηµα για τα δικαιώµατα των οµοφυλόφιλων ούτε πόσο επιτυχηµένη είναι στην εκδοτική αγορά. Μόλις 45 χρονών, έχει κυκλοφορήσει µέσα στη δεκαετία 1998-2009 πέντε µυθιστορήµατα που διασκευάστηκαν όλα για τη µικρή και τη µεγάλη οθόνη (στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα «Βελούδινα χείλη», το «Ξαγρυπνώντας» και ο «Ανήλικος επισκέπτης», µτφ. Αύγουστος Κορτώ,Καστανιώτης).

Και αυτές τις µέρες βρέθηκε στην Αθήνα καλεσµένη του γκέι φεστιβάλ Outview, µαζί µε τη σύζυγό της µε την οποία µόλις παντρεύτηκαν. «∆εν φανταζόµουν πως θα φορούσα βέρα!», µού έλεγε γελώντας προχθές, στο ξεκίνηµα της συνέντευξής µας.

Οι λεσβίες ηρωίδες σας είναι άραγε ένα όχηµα για να σχολιάσετε αλληγορικά τη βρετανική κοινωνία;

Το λεσβιακό στοιχείο δεν εµφανίζεται ποτέ ως «πρόβληµα» στα βιβλία µου ούτε το αντιµετωπίζω ροµαντικά. Το βιώνω και το παρουσιάζω ως κάτι το φυσιολογικό. Αυτό που µε ενδιαφέρει περισσότερο είναι η εσωτερική ζωή των χαρακτήρων µου, το πώς αυτή διαµορφώνεται µέσα από τη διασταύρωση της σεξουαλικότητας µε την ταξική συνείδηση. Οι ανώτερες τάξεις λ.χ. κατά τον 19ο αιώνα µπορούσαν να βιώσουν τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα µε έναν τρόπο που θα τον λέγαµε «µοντέρνο». Στο περιβάλλον της εργατικής τάξης αντίθετα, χρειαζόταν να τηρούνται τα προσχήµατα.

Στη δεκαετία του ‘ 80 µετείχατε ενεργά στο λεσβιακό κίνηµα. Κερδίσατε τον πόλεµο ή µόνο µάχες;

Εκείνη την εποχή το καθεστώς ήταν πολύ συντηρητικό και καταπιεστικό. Υπήρχαν µέχρι και διατάξεις (clause 28) που απαγόρευαν την «προώθηση» της οµοφυλοφιλίας στις τέχνες, στα σχολεία κ.ο.κ. κάτι που προκάλεσε µεγάλες διαµαρτυρίες και πολιτικοποίησε την υπόθεση. Οταν όµως ήρθε στα πράγµατα ο Τόνι Μπλερ, που υπήρξε τόσο απαράδεκτος σε άλλα πεδία, έγινε µια θεαµατική στροφή καθώς προώθησε ένα νέο νοµικό καθεστώς και οι οµοφυλόφιλοι απέκτησαν ίσα δικαιώµατα µε τους ετεροφυλόφιλους στην εργασία, στο ζήτηµα της υιοθεσίας κ.α. Αυτό που χάθηκε ήταν η αγωνιστικότητα, καθώς η γκέι κουλτούρα άρχισε να δεσπόζει (ως έναν βαθµό) στο λάιφ στάιλ, µε ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό.

Γιατί λοιπόν υποκύψατε σε έναν συντηρητικό θεσµό όπως ο γάµος;

Ο λόγος ήταν η οικονοµική εξασφάλιση. Με τη σύντροφό µου είµαστε µαζί 9 χρόνια, δεν χρειαζόµασταν επιβεβαίωση της σχέσης µας. Παρ’ όλα αυτά έχει κάποιο νόηµα να γιορτάζεις αυτό το δικαίωµα.

∆ιότι για τους γκέι είναι πολύ ριζοσπαστικό µερικές φορές το να κάνουν κάτι πολύ-πολύ φυσιολογικό.

Λειτουργούν καλύτερα οι οµόφυλες σχέσεις;

∆εν ξέρω. Οι σχέσεις είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη υπόθεση. Εχω παρατηρήσει ωστόσο, ότι οι άντρες γκέι έχουν µια πιο υγιή στάση στο θέµα του σεξ. ∆εν είναι τόσο κτητικοί όσο οι λεσβίες.

Ως συγγραφέας έχετε άραγε µια ιδιαίτερη ευαισθησία εξαιτίας του γεγονότος ότι είστε λεσβία;

Στο πλαίσιο µιας οµοφοβικής κουλτούρας, το να µεγαλώνεις ως γκέι σε βάζει σίγουρα στην άκρη. Τίποτα δεν είναι δεδοµένο για σένα, οπότε βρίσκεσαι σε µια εγρήγορση. Και µάλλον γίνεσαι ένας πιο οξυδερκής παρατηρητής των πραγµάτων.

Τελευταία Νέα