Αναζήτηση
«Παραπονεµένα λόγια έχουν τα τραγούδια µας» τραγουδάει ο Νταλάρας µε καηµό και πόνο από το ανοιχτό ραδιόφωνο. Μια γλύκα µε πιάνει από το στοµάχι, µια γλυκιά παραπονεµένη γλύκα. Αχ ναι. Ετσι είναι. «Και το άδικο το ζούµε µέσα από την κούνια µας». Επιπλέον.
∆εν είναιτραγούδι, είναι ο προσωπικός µας ύµνος. Προσωπικός καιεθνικός. Κάθε παιδί που µεγαλώνει στην Ελλάδα ζει το άδικο µέσα από την κούνια του, τουλάχιστον έτσι εκπαιδεύεται. Σε ρίχνουν οι άλλοι, το τροµοκρατεί η µαµά του. Ρίξ’ τους κι εσύ, προσπάθησε να τους ρίξεις πριν σε ρίξουν. Το δικαιούσαι. Ζεις το άδικο µέσα από την κούνια σου, άρα προσπάθησε να δικαιωθείς παίρνοντας τον νόµο στα χέρια σου µέσα από την κούνιασου, όπως ο Ηρακλής έπνιξε τα φίδια. Μην καθυστερείς στιγµή, γιατί θα σε προλάβει άλλος.
Είναι αγχωτικό και ψυχοφθόρο, αλλά τα Ελληνόπουλα έτσι διδάσκονται, να διεκδικούν και να παραπονιούνται µέσα από την κούνια τους. Μπορεί να είναι η στέρηση των περασµένων γενεών που περνάει στο άγχος και τις προτροπές των µαµάδων ή οµύθος της στέρησης των περασµένων γενεών. ∆εν λέω ότι οι περασµένες γενεές δεν στερήθηκαν, αλλά συνέβη σε όλον τον κόσµο. Εδώ όµως ακόµακαι απόγονοι µη στερηµένων θεωρούν πως οφείλουν να καλλιεργούν στιςεπόµενες γενιές τις ηθικές αξίες του αιώνιου παράπονου, του άδικου που φορτώθηκαν στηνκούνια και οφείλουννα το εξαλείψουν, τον φόβο ότι όλοι οι άνθρωποι εκτός οικογένειας θέλουν το κακό τους.
Πολύ συχνά ακούγονταςτις µητέρες να µιλάνε στα παιδιά τους σε µέρη δηµόσια, σε παιδικές χαρές, όπου υποτίθεται ότι κρατάνε κάποια προσχήµατα, µπορεί να σε πιάσει απελπισία για το µέλλον αυτής της χώρας. Πώς θα καταφέρουν τα Ελληνόπουλα να κοινωνικοποιηθούν µεγαλώνοντας µε τέτοια δυσπιστία για το περιβάλλον και τους συνοµηλίκους τους; Πώς θα γλιτώσουν από το άγχος των µαµάδωντους για το ότι είναι συνέχεια ριγµένοι; Πώς θα κάνουν φίλους, πώς θα βρουν ταίρι;
Ασε, πια, πώς θα φτάσουν κάποτε να πληρώσουν Εφορία…
