Μεγάλωσαν σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Του ΄70 του ΄80 και του ΄90. Η μόδα και οι τάσεις της εποχής χρωμάτισαν τα νεανικά τους χρόνια. Το ντύσιμό τους, τη συμπεριφορά τους, τον τρόπο που διασκέδαζαν, που έπαιζαν, που ψυχαγωγούνταν. Τρεις άνθρωποι κάνουν αναδρομή στην εφηβεία τους και μιλούν στα «ΝΕΑ» για τους πρωταγωνιστές της «αθωότητάς τους» και μέσα από τις ιστορίες τους σκιαγραφείται και η πορεία της ελληνικής κοινωνίας.

Βραδιές με την τηλεόραση

Η Ελλάδα έχει βγει από τον «γύψο». Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης δεν ακούγονται πλέον στα κρυφά, οι ΑΒΒΑ και οι Βoney Μ συνοδεύουν τα πάρτι της νεολαίας, ενώ αρκετοί ροκάρουν με τη μουσική των Βlack Sabbath και των Deep Ρurple. «Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 έμπαινα στην εφηβεία». Η 45χρονη Σάντυ Σαράφη θυμάται: «Η τηλεόραση αποτελούσε είδος πολυτελείας, αλλά ίσως και τη μοναδική διασκέδασή μας». «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Η γειτονιά μας» καθώς επίσης και το «Λούνα παρκ» είναι τα σίριαλ που καθήλωναν.

Όπως θυμάται η κ. Σαράφη, «όταν παίζονταν τα σίριαλ της εποχής, από το κανάλι της δημόσιας τηλεόρασης φυσικά, ερήμωναν οι δρόμοι, αφού μαζευόμασταν όλοι στην οικογένεια που είχε τηλεόραση». Η μέρα που ο πατέρας της κ. Σαράφη έφερε στο σπίτι μια τηλεόραση έμεινε αξέχαστη αφού όπως λέει: «Νομίζαμε ότι αποκτήσαμε… ελικόπτερο». Και φυσικά τα παιχνίδια τότε παίζονταν στις αλάνες. «Παίζαμε- εκτός από τα κλασικά κρυφτό, σχοινάκι- και τσιγκάκια: παίρναμε τα καπάκια από τα αναψυκτικά, τα τοποθετούσαμε στην άκρη του πεζοδρομίου και με το δάχτυλό μας τα εκσφενδονίζαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε. Τα έπαθλα για τους νικητές ήταν η ανταλλαγή περιοδικών της εποχής: “Σεραφίνο”, “Τιραμόλα” και για τα κορίτσια “Θησαυρός”, “Φαντάζιο”, “Μανίνα” και “Κατερίνα”». Η μουσική που κυριαρχεί ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση είναι εκείνη του Θεοδωράκη αλλά και του Χατζιδάκι. Όμως όπως λέει η κ. Σαράφη «εγώ στο δωμάτιό μου είχα κολλημένη αφίσα με τον Πάριο και μπροστά στον καθρέφτη έκανα τις χορευτικές φιγούρες της Ραφαέλα Καρά».

Μέρες της ντίσκο και της Μαντόνας

Είναι η δεκαετία της «Αλλαγής», του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, της ντίσκο, της άνθησης της ελληνικής ροκ μουσικής, αλλά και της βιντεοκασέτας. Ο επιχειρηματίας κ. Δημήτρης Σταυράκης γεννήθηκε το 1976 στην Αίγινα. Τη δεκαετία του ΄80, όπως λέει στα «ΝΕΑ», έζησε τα πιο όμορφα και ανέμελα χρόνια της ζωής του. «Δεν μπορούσα και εγώ να μην ακούω ντίσκο που ήταν τότε στα φόρτε της, αλλά περισσότερο “κόλλησα” με την ηλεκτρονική μουσική που έκανε την εμφάνισή της στα τέλη της δεκαετίας. Θυμάμαι ότι για τους περισσότερους, λόγω των μουσικών μου προτιμήσεων, φαινόμουν ξεχωριστός», λέει. Ο κ. Σταυράκης πέρασε τα παιδικά του χρόνια παίζοντας κρυφτό, κυνηγητό, πόλεμο αλλά και tetris, packman και φλιπεράκι στις λέσχες.

«Ήμασταν η γενιά του παιχνιδιού», λέει.

«Δίναμε ραντεβού σε μια παραλία και βρισκόμασταν όλοι μαζί. Αυθόρμητα. Υπήρχε φλερτ χωρίς τα κινητά», σημειώνει. Όσον αφορά τις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσε- όπως και τα περισσότερα παιδιά της εποχής του- στις περισσότερες ήταν πρωταγωνιστής ο Στάθης Ψάλτης ή ο Σωτήρης Μουστάκας, ενώ ακόμη θυμάται τις αφίσες του Μπον Τζόβι και της Μαντόνας που δεν τις είχε κολλήσει ο ίδιος στους τοίχους του δωματίου του, αλλά η αδελφή του.

Η εισβολή των παιχνιδομηχανών

Η τεχνολογία εισβάλλει για τα καλά στα ελληνικά σπίτια.

Δύσκολα υπάρχει νέος που να μην διαθέτει μια από τις παιχνιδομηχανές της εποχής, που καταργούν το ποδόσφαιρο από τις αλάνες. Η γενιά του Ρlaystation είναι πλέον γεγονός. Η ηλεκτρονική μουσική και η ελληνική ποπ έχουν την τιμητική τους, ενώ η νεολαία φλερτάρει με στίχους των ΠΥΞ ΛΑΞ. «Η δική μας εφηβεία ήταν απολύτως ψηφιακή. Εξοικειωθήκαμε από πολύ μικρή ηλικία με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές». Ο Πέτρος Γιαννόπουλος είναι 23 ετών, μάγειρας και θυμάται έντονα τις τάσεις που επικρατούσαν στην εφηβεία του: «Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν…μύχιος πόθος όλων των παιδιών της ηλικίας μου. Και φυσικά τα πρώτα που αποκτούσαμε ήταν εκείνα που συνδέονταν με την τηλεόραση, αφού η πρόσβαση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ήταν δύσκολη». Ο Πέτρος Γιαννόπουλος θυμάται να…γράφει πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση παίζοντας Νintendo, Gameboy αλλά και το θρυλικό Ρlaystation, που συνεχίζει ακάθεκτο την καριέρα του. Η τηλεόραση, φυσικά, εξακολουθούσε να κρατά τα σκήπτρα της διασκέδασης όταν δεν είχε κατακτηθεί ακόμη η νυχτερινή έξοδος.«Είχαμε γίνει φανατικοί των σίριαλ της εποχής όπως το “Dolce vita” και τα “Εγκλήματα”. Το επεισόδιά τους γίνονταν πάντα αντικείμενο σχολιασμού στα διαλείμματα», λέει. «Το συγκρότημα που μου άρεσε πολύ ήταν οι Τransastance. Όμως τότε ανακαλύπταμε και τους Αctive Μember».

Τελευταία Νέα