Σ΄ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ανίκανο και τελματωμένο, η Εκκλησία έχει τη δύναμη να καθορίζει τη μοίρα της χώρας, όπως οι νεκροί τη μοίρα των ζωντανών. Η πρόσφατη απόφαση της Πολιτείας και των υπεύθυνων του Μουσείου να λογοκρίνουν το διαφημιστικό φιλμάκι της Ακρόπολης, ψαλιδίζοντας το 1 λεπτού και 40” ανιμέισον του Κώστα Γαβρά, το οποίο απεικονίζει ρασοφόρους της πρώτης χριστιανικής περιόδου να αναρριχώνται στις μετόπες του Παρθενώνα και να πελεκάνε τα μάρμαρα, είναι μια ακόμα κρίσιμη στιγμή για τη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο αντίκτυπος που είχε το γεγονός στον ξένο Τύπο, δείχνει το μέγεθος του θεοκρατικού καθεστώτος στη χώρα μας. Δηλητηριάζει το δημοκρατικό πολίτευμα, που ασθενικά και μοιρολατρικά ανέχεται να επωάζει το «αυγό του φιδιού». Είναι το χειρότερο ξεκίνημα ενός εκσυγχρονισμένου Μουσείου, που ενώ στεγάζει τον αρχαίο πολιτισμό, τον ευτελίζει με λαθραίες, πραξικοπηματικές πράξεις. Μετατρέπει την υπερηφάνεια σε ντροπή και ηττοπάθεια.

Μ΄ αυτήν την πραξικοπηματική επέμβαση της Αρχιεπισκοπής και την άμεση, πρόθυμη υποταγή της Πολιτείας, η χώρα μαραζώνει κι αραχνιάζει, βραχυκυκλώνεται κι απομονώνεται. Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα κοιλοπονάει αμήχανα, ντροπιασμένα και με τεράστιες ανασφάλειες.

Οδυνηρά αιωρούμενη γύρω από την έννοια της δημιουργίας και της οπισθοδρόμησης. Μια αιώρηση, η οποία δεν είναι απλά προκλητική. Είναι και επικίνδυνη. Γιατί αντανακλά τη νοοτροπία ενός κράτους, το οποίο ενώ βαραίνει, επιπλέει στο τέλμα ως τυμπανιαίο πτώμα. Αυτό είναι το νερό στο οποίο κολυμπάει, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι του, να μας παρασύρει όλους μέσα.

Στο τέλμα όμως δεν κολυμπάς. Βουλιάζεις. Γι΄ αυτό πρέπει πριν παρασυρθείς σ΄ αυτό, να το αναγνωρίσεις. Για να σταματήσουμε την πορεία στον πάτο, για να μη βουλιάξουμε, αρκεί να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας ένα αίτημα με το οποίο θα αυτοτοποθετηθούμε στο επίπεδο του «πολιτισμού, ως ηθικού θεσμού» (φράση του Φρίντριχ Φον Σίλερ).

Τελευταία Νέα