Αναζήτηση
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ θα την πω και το κρίμα στον λαιμό μου. Παντελώς είχα ξεχάσει την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Μου τη θύμισε ο γιος μου- κι όχι επειδή τον είδα να δονείται από εθνικό παλμό.
– Παρασκευή θα πάω σινεμά, δεν έχουμε σχολείο!
– Γιατί;
– Είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου!
Κοίτα να δεις! Η επέτειος του Πολυτεχνείου. Σαν τα χιόνια! Πού χαθήκαμε, βρε ψυχή; Κι έλεγα «πού την είχα, πού την είχα». Εδώ, καλέ! Μπρος στα μάτια μου!
Και να πεις ότι την είχα γραμμένη; Κορόνα στο κεφάλι μου. Αλλά κάτι τα χρόνια που φεύγουν, κάτι οι ευθύνες που έρχονται, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, Αντωνάκη μου… Πολύ θέλει ο άνθρωπος; Εδώ την ξέχασαν αυτοί που πρωτοστάτησαν τότε. Αυτοί που φωνάζανε βραχνιασμένα συνθήματα με την ντουντούκα:
– ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο; Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;
Πάρε ό,τι θέλεις, παπατζή, από μια επέτειο που δεν ζει! Τι γίνανε τα παιδιά με τα κασκόλ, τα αμπέχονα και τον Τσε στην αφίσα της φοιτητικής γκαρσονιέρας; Ε, λοιπόν, μην το πάθεις το σοκ, τον κλονισμό, τον ντουβρουτζάαλλά σου ΄χω νέα, αγάπη μου:
Μεγάλωσαν. Τα παιδιά τώρα είναι μεσήλικες. Κάνουν crash diets για να πέσει η μπάκα κι εμφυτεύσεις για να ξαναβγεί το μαλλί. (Ιδεολογικές εμφυτεύσεις δεν γίνονται. Είπαμε, η επιστήμη κάνει άλματα, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο).
ΜΕΓΑΛΩΣΑΝΕ, που λες, τα «παιδιά». Και τώρα κάνουνε παρέα με τα «άλλα παιδιά»: της αντίπερα όχθης. Μ΄ αυτά που σκοτώνονταν στα αμφιθέατρα. Μ΄ αυτά που πλακώνονταν στη Στουρνάρη και στο Μουσείο. Μ΄ αυτά που ήταν ο ταξικός εχθρός.
Τώρα τα «παιδιά» με τα «παιδιά» τακιμιάσανε. Κολλητάρια. Ίδια ζωή, ίδια αντίληψη, ίδια νοοτροπία. Στο ίδιο ιδιωτικό πάνε τα παιδιά τους. Στις ίδιες μεζονέτες μένουνε. Ίδια 4×4 έχουνε. Με τους ίδιους (ιδεολογικούς) αερόσακους.
Ίδια ντύνονται, ίδιες γυναίκες παντρεύτηκαν, ίδιες παντόφλες φοράνε:
κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άσχετο που κάθε τετραετία ο ένας ψηφίζει δεξιόστροφα κι ο άλλος αριστερόστροφα. Άσχετο που όταν βγαίνουν παρεούλα τα βράδια πλακώνονται αν πρέπει να πιάσει ή να αφήσει το στασίδι η Ν.Δ. Άσχετο αν ο ένας βρίζει τους Αλβανούς απ΄ έξω του κι ο άλλος από μέσα του.
ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ οι εξαιρέσεις. Κάποιοι που μείνανε, εμμείνανε, επιμείνανε. Με κίνδυνο να θεωρηθούν νοσταλγοί του παρελθόντος. Με κίνδυνο να αντιμετωπιστούν ως γραφικοί, ντεμοντέ, γελοίοι, παρωχημένοι… Κάποιοι… Οι εξαιρέσεις. Που ισχύουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οδοστρωτήρας η ζωή, τα πήρε όλα και τα σήκωσε. Πανό, συνθήματα, όνειρα, μνήμες, τραγούδια, κραυγές και ψίθυρους. Σύντροφοι που γίνανε executives.
Αναμενόμενο; Πάντα! Κάθε εξέγερση που γίνεται «επέτειος» μένει στην Ιστορία και χάνει την ουσία. Και η ουσία δεν είναι «μια – δεν υπάρχει αθανασία». Η ουσία είναι αυτή που «κουβανούμε εντός μας». Η ουσία είναι η ψυχούλα που μεταγγίζουμε στα παιδιά μας. Η ουσία. Όχι η επέτειος. Βολεύτηκαν. Βολευτήκαμε. Μπορεί η δική μου γενιά να… έπεται ελαφρώς, αλλά μη βγάζουμε την ουρά μας απ΄ έξω.
Βολευτήκαμε μια χαρά και με ταχύτητα φωτός. Από το «Εδώ Πολυτεχνείο» περάσαμε στο «Εδώ πολυτεχνίτης».
Εμείς… Οι (ιδεολογικά) πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες.
Δεν βαριέσαι, σύντροφε… Δεν πειράζει… Και στην τελική, τι έγινε; Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας πάν΄ στην ευχή τα παλιά!
