Παιδεία χάριν παιδιάς;


Όχι πάντως χάριν παιδιάς, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, βγήκε η Παιδεία και πάλι στο μεϊντάνι.

Χρόνια βασανίζεται η άμοιρη.

Άλλοτε εκλιπαρεί, άλλοτε απαιτεί, άλλοτε θυμώνει, κλειδώνεται μέσα στα σχολεία (καταλήψεις), βγαίνει στους δρόμους, φωνάζει, απελπίζεται, διεκδικεί το αναφαίρετο δίκιο της. Όχι μόνο την αενάως υποσχόμενη και συνεχώς αναβαλλόμενη οικονομική της επένδυση (πού εκείνο το φανταστικό 15%), αλλά και την επιβαλλόμενη προσοχή και φροντίδα που της αξίζει.

Επιτέλους!

Φτάνουν οι υποσχέσεις, τα θα… κάθε πικραμένου υπουργού, πράξεις χρειάζονται, πράξεις άμεσες, σοβαρές, που να λύνουν προβλήματα, όχι να τα συσσωρεύουν. Αγνοούν οι τα φαιά φορούντες υπεύθυνοι τις ελλείψεις σε δασκάλους, καθηγητές, βιβλία, κτιριακές εγκαταστάσεις; Δεν γνωρίζουν την εν γένει απαξίωση της Παιδείας, κατώτατης, ανώτερης και ανώτατης; Ότι τα παιδιά για να «μάθουν γράμματα» καταφεύγουν απ΄ το Δημοτικό στα φροντιστήρια; Κι ας μην αναφέρουμε Γυμνάσιο και Λύκειο. Πώς το αποτιμούν;

Μόδα ή ανάγκη; Ότι στα Πανεπιστήμια πηγαίνουν όχι για ν΄ αποκτήσουν υψηλότερες γνώσεις, να γνωρίσουν την ελληνική, την παγκόσμια σκέψη και επιστήμη, να φωτιστούν, να πλουτίσουν το πνεύμα τους, όχι απ΄ το πάθος της μάθησης, αλλά για να εξασφαλίσουν ένα πτυχίο, που θα τους βοηθήσει στην προοπτική εξεύρεσης εργασίας και κοινωνικής καταξίωσης;

Γι΄ αυτό και η επιλογή Σχολών που υπόσχονται επαγγελματική αποκατάσταση; Πράγμα παντελώς αβέβαιο, αφού εκατοντάδες διπλώματα παραμένουν αναξιοποίητα στα συρτάρια. Ένα είναι βέβαιο. Ότι η Δημόσια Παιδεία είναι θέμα κύριας προτεραιότητας ενός κράτους που θέλει να θεωρείται σοβαρό. Μη σκοτώνετε την ελπίδα του αύριο!

Τελευταία Νέα