Σαν ακτινογραφία της εσωτερικής μας ζωής ήταν η ταινία «ΗΠΑ εναντίον Τζον Λένον», επειδή τα τραγούδια και οι πράξεις του Λένον βρίσκονταν στα χείλη και στη σκέψη μας χωρίς να αντιλαμβα- νόμαστε απολύτως την προέλευσή τους. Ήμασταν νοερά μαζί του στις επαναστατικές συναυλίες του, έστω κι αν απλώς πηγαίναμε σχολείο στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα, φορώντας ποδιές που τους μετρούσαν το μήκος και διαβάζαμε ρεπορτάζ στα ελληνικά περιοδικά για το πόσο ιδιόρρυθμος ήταν. Τραγουδούσαμε τα τραγούδια του, διαβάζαμε τα λόγια του, αλλά καθώς εδώ υπήρχε χούντα, κι ακόμα και στην Αμερική οι αναφορές γίνονταν με μπόλικη κακεντρέχεια και σαρκασμό, δεν είχαμε την άμεση επαφή που τα νιάτα μας ήθελαν τόσο πολύ, που την έστηναν μυστικά, ενστικτωδώς… Τόσα χρόνια μετά, αυτός ο άνθρωπος που νομίζαμε ότι γνωρίζουμε, ξαναβγαίνει νέος και ολόφρεσκος από τις σκηνές του ντοκιμαντέρ, και η σοφή του αφέλεια ακούγεται το ίδιο ακατανίκητη. Δίκιο είχαμε που τον λατρέψαμε, ήταν ακόμα πιο ιδιοφυής απ΄ όσο θυμόμασταν. Και το άλλο που συνειδητοποιούμε είναι πως δεν ήταν εύκολο να καταλάβεις την αληθινή του στάση, πίσω από τα κουτσομπολιά του Τύπου. Πόσο φαρμάκι είχαν οι λεζάντες εκείνης της φωτογραφίας με τη Γιόκο Όνο στο κρεβάτι, πόσο έπρεπε μόνος ουσιαστικά να καταλάβεις το μήνυμά του. Ακόμα και τη μέρα που τον δολοφόνησαν, ο δημοσιογράφος του δελτίου στο μεγάλο αμερικανικό δίκτυο είπε την είδηση χωρίς να παραλείψει τη λέξη «πολυτελές» για το σπίτι του: «Μπροστά στην πολυτελή του κατοικία δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον». Λες και θα το πουλούσε σε μικρή αγγελία εκείνη την ημέρα το διαμέρισμα, κι έπρεπε να αναφέρεται ότι ήταν πολυτελές… Πόσο μικρόψυχοι μπορούν να είναι οι δημοσιογράφοι ώρες-ώρες… Είναι να ντρέπεσαι…

Τελευταία Νέα