(ο αρθρογράφος, για την κρίση στην Τουρκία)
Είναι ακριβώς η προοπτική της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που φοβίζει τους στρατηγούς (διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τότε θα χάσουν οριστικά τα σημερινά τους προνόμια) και όχι η δήθεν απειλή για επιστροφή σε ένα ισλαμικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν η μαντίλα της κυρίας Ερντογάν ή της κυρίας Γκιουλ που απειλεί την Τουρκία αλλά η νοοτροπία από το παρελθόν που κατέχει τους Τούρκους στρατηγούς ως θεματοφύλακες του κεμαλισμού και άρα ως μονίμως εν δυνάμει πραξικοπηματίες προκειμένου, όποτε αυτοί κρίνουν ότι απειλείται το κοσμικό καθεστώς, να μπορούν να επέμβουν (…). Και η εξέλιξη αυτή θα είναι ιδιαίτερα αρνητική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, διότι είναι προφανές ότι μια αυριανή ευρωπαϊκή Τουρκία θα υποχρεωθεί να συμπεριφέρεται απέναντι στη χώρα μας εντελώς διαφορετικά από ό,τι το πράττει σήμερα.
Έχοντας απεμπολήσει τα πλεονεκτήματα που της είχε εξασφαλίσει η συμφωνία του Ελσίνκι, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις στην Τουρκία, όχι τόσο γιατί θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, όπως πολλοί άκριτα ισχυρίζονται, ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο όσο επειδή η παρατεινόμενη εκκρεμότητα δεν επιτρέπει μια σοβαρή συζήτηση για την αντιμετώπιση των γνωστών προβλημάτων. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όχι μόνο γιατί η Αθήνα δεν έχει έναν αξιόπιστο συνομιλητή από την άλλη πλευρά του Αιγαίου που να ελέγχει πλήρως τη στρατιωτική εξουσία, αλλά και επειδή η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν διαθέτει την πολιτική βούληση για να προχωρήσει σε τέτοιου είδους συνομιλίες.
(«Το Βήμα της Κυριακής»)
