επιφυλλιδα

Το «μεταολυμπιακό στοίχημα» ως μετεκλογικό ατύχημα (β΄ μέρος)

Η γκρίζα εικόνα τής «Πάτρας- Πολιτιστικής Πρωτεύουσας » αποτελεί την απόληξη μιας καθοδικής πορείας που άρχισε από τη μεταπολίτευση κι ύστερα, συνεχίστηκε με την οδυνηρή αποβιομηχάνιση της πόλης στη δεκαετία του ΄80, με τα κύματα των μεταναστών στη δεκαετία του ΄90, καθώς και την περαιτέρω εγκατάλειψή της όλα αυτά τα χρόνια, τόσο από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς όσο και του ΠΑΣΟΚ.

Η εκλογή επί 15 χρόνια, ώς το ΄86, του δημάρχου κ. Άννινου (με τη στήριξη του ΚΚΕ), οδήγησε την πόλη στη βαθιά της παρακμή. Ούτε ένα έργο δεν έγινε στη διάρκεια της θητείας του- έστω, ένα! Ποιος να το φανταστεί; Ο δήμος χρησιμοποιήθηκε ως έπαλξη μιας στείρας αντιπολίτευσης προς τις δεξιές και πασοκικές κυβερνήσεις, ευθυγραμμισμένος πλήρως με τη γραμμή του ΚΚΕ. Δεν πέρασε, βέβαια, το ίδιο στείρα η δημαρχία τού κ. Καράβολα. Φεύγοντας αφήνει πίσω του ένα έργο υποδομής για την πόλη: την αντικατάσταση του απαρχαιωμένου υδρευτικού δικτύου, που ολοκληρώθηκε την τρίτη τετραετία. Αλλά και ως προσωπικότητα, ο κ. Καράβολας (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε αξιοπρεπής, προσηνής και άνθρωπος δημοκρατικών πεποιθήσεων.

Όμως πολύ φοβούμαι ότι η τελευταία- τέταρτη- τετραετία του, ανέτρεψε την πολιτική εικόνα του και υπέσκαψε την υστεροφημία του. Θλίβομαι, πραγματικά, που είμαι αναγκασμένος να το πω, γιατί τον εκτιμώ ως άνθρωπο. Η Πάτρα βιώνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια την απόλυτη έκπτωσή της.

Δίχως πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα

Πέρασαν λοιπόν ανεκμετάλλευτα ως γεγονότα, οι Ολυμπιακοί του 2004 και προπαντός η Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 2006

δεν μπόρεσε, αλίμονο, ούτε να διοικήσει αποτελεσματικά ούτε να διεκδικήσει ή να θέσει καν το θεμελιώδες ζήτημα της επιβίωσης της πόλης μέσω της πολιτιστικής της ανάπτυξης. Με αφορμή, βεβαίως, την «Πολιτιστική».

Η απερχόμενη δημοτική αρχή, αποτελούμενη από δελφίνους που επιδίδονταν σε ίντριγκες για την αναρρίχησή τους στον δημαρχιακό θώκο και που αδιαφορούσαν για την πορεία της πόλης, πρόσφερε κακές υπηρεσίες στην Πάτρα.

Έτσι, στο γύρισμα του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα, η αχαϊκή πρωτεύουσα είχε την ατυχία να κυβερνάται από πρόσωπα που ούτε να δουν τις νέες συνθήκες μπορούσαν ούτε να εκμεταλλευτούν τις προκλήσεις της νέας εποχής- η επιχειρηματική ικανότητα του εμβόλιμου κ. Φλωράτου (Ν.Δ.) δεν ήταν αρκετή από μόνη της να αναπτύξει την απαιτούμενη δυναμική. Η Πάτρα χρειαζόταν ένα μακρόπνοο όραμα παρά μια απλή διαχειριστική πολιτική.

Πέρασαν λοιπόν ανεκμετάλλευτα ως γεγονότα, οι Ολυμπιακοί του 2004 και προπαντός η Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 2006, ενώ έπρεπε να γίνουν το εφαλτήριο για την τουριστική, οικονομική και πνευματική αναβάθμιση της τρίτης μεγαλύτερης πόλης στην Ελλάδα.

Ο θεσμός της «Πολιτιστικής» αντιμετωπίστηκε από πολλούς είτε σαν ευκαιρία πλουτισμού είτε σαν πεδίο άγριας ρουσφετολογίας. Έτσι, το αποτέλεσμα για την πόλη ήταν πενιχρότατο. Κι ενώ οι εντεταλμένοι θα μεταφέρουν σε λίγο τις καρέκλες τους αλλού, κανένα έργο υποδομής δεν θα έχει απομείνει στην πρωτεύουσα της Αχαΐας. (Θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου την επόμενη φορά). Ο Κώστας Λογαράς είναι συγγραφέας