επιφυλλιδα

Το «Μεταολυμπιακό στοίχημα» ως μετεκλογικό ατύχημα

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η φιλοξενία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας στην Πάτρα χαρτογράφησε με σαφήνεια το τοπίο της πόλης, το μέσα και το έξω. Έφερε στην επιφάνεια τα χρονίζοντα προβλήματα της αχαϊκής πρωτεύουσας, ανέδειξε τις εγγενείς αδυναμίες της σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό, έξυσε τελικά τις πληγές μιας κοινωνίας εγκλωβισμένης, ακόμα, στα επαρχιακά της αδιέξοδα.

Κάτι ήταν κι αυτό. Ο βασικός στόχος του θεσμού, δηλαδή η καταγραφή των χαρακτηριστικών στοιχείων της (τοπικής) κοινωνίας και η ανίχνευση του σύγχρονου προσώπου της, επετεύχθη σ΄ έναν μεγάλο βαθμό. Έστω και εκ του αντιθέτου. Αν μπορεί κανείς να βγάζει γόνιμα συμπεράσματα και από αρνητικές καταστάσεις, γιατί όχι; Η υστέρηση της πόλης έγινε φανερή, τόσο κατά την περίοδο της προετοιμασίας της στο παρά πέντε να υποδεχθεί- πολλώ μάλλον να εκμεταλλευθείτον θεσμό, όσο και κατά τη διάρκεια της υλοποίησής του (η αδυναμία λ.χ. των υπηρεσιών του δήμου να αντεπεξέλθουν, ακόμα και στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, όπως, διάβολε, η καθαριότητα της πόλης και η ευπρεπής εμφάνισή της, απέδειξε την ανικανότητα μιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης που βρίσκεται δεκαετίες πίσω. Η Πάτρα έδινε, όλο αυτό το διάστημα, την εντύπωση πόλης τριτοκοσμικής, σχεδόν).

Βέβαια, για την όποια αποτυχία του θεσμού το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει η κυβέρνηση. Χωρίς οικονομική στήριξη και επαιτώντας συνεχώς τα υπεσχημένα (λιγότερα από το 10% του ποσού της Θεσσαλονίκης), η Πάτρα- Πολιτιστική Πρωτεύουσα λειτούργησε υπό τη διαρκή απειλή «πτώχευσης». Ο κίνδυνος

Η κυβέρνηση, υποβιβάζοντας τον θεσμό, απέδειξε την απαξιωτική στάση της απέναντι στην πόλη αλλά και απέναντι στον πολιτισμό- κυρίως τον εκτός των τειχών

να αθετήσει τις οικονομικές υποχρεώσεις της και να διασυρθεί (ακόμα πιο πολύ) δεν εξέλιπε ποτέ.

Είναι πάντα ορατός, εξαιτίας των άδειων ταμείων του φορέα και του πλήθους των οφειλών.

Η κεντρική εξουσία αντιμετωπίζοντας την Αχαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα σαν μετεκλογικό ατύχημα κι όχι ως «το μεγαλύτερο Μεταολυμπιακό της στοίχημα», όπως τάχα μου διετείνετο ο κ. Πρωθυπουργός, προδιέγραψε εξαρχής το άδοξο τέλος της. Γ ι΄ αυτό και ανέθεσε στον Συντονιστή της Επιτροπής να διεκπεραιώσει ένα επαχθές κομματικό καθήκον, με το λιγότερο οικονομικό και πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η ελπιδοφόρα προοπτική για ανάπτυξη της πόλης μέσα σε μία εικοσαετία, με αφορμή την «Πολιτιστική», αποδείχθηκε φρούδα.

Αυτή η αδιέξοδη αντιμετώπιση εκ μέρους της επίσημης Πολιτείας εξώθησε τον Θάνο Μικρούτσικο σε παραίτηση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και παρά τη συναισθηματική οπτική κάτω από την οποία είδαν οι Πατρινοί την αποχώρησή του, όμως φάνηκε, όντως, στη συνέχεια η ασύγγνωστη κυβερνητική αδιαφορία.

Ωστόσο, στη διάρκεια του 2006 έγιναν, έστω κι έτσι, πράγματα ενδιαφέροντα στηριγμένα βέβαια στο πρόγραμμα τού πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή. Ποιος τα πήρε όμως χαμπάρι; Ούτε οι ίδιοι οι Πατρινοί. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, μάλιστα, αγνοούσαν ότι η Πάτρα υπήρξε καν Πολιτιστική Πρωτεύουσα. (Όσο για τους Ευρωπαίους, ούτε λόγος). Ένα ποσό επτά εκατομμυρίων ευρώ για προβολή των εκδηλώσεων, που ο κ. Καραμανλής είχε δεσμευθεί προσωπικώς ότι θα δώσει, δεν δόθηκε ποτέ. (Θα συνεχίσω).

Ο Κώστας Λογαράς είναι συγγραφέας