(ο αρθρογράφος, για την εκτέλεση του Σαντάμ)


Ουδείς μπορεί ασφαλώς να αμφισβητήσει τα αναρίθμητα εγκλήματα του Σαντάμ. Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι στην περίπτωσή του διασφαλίστηκε η προϋπόθεση της δίκαιης δίκης (…). Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί προτίμησαν να παραπέμψουν τον Σαντάμ σε ένα «έκτακτο ιρακινό δικαστήριο» αμφίβολης νομιμότητας και ανεξαρτησίας, παρά να τον στείλουν στο Δικαστήριο της Χάγης (…).

Ευλόγως, λοιπόν, η καταδίκη του Σαντάμ κουβαλάει το ειδικό βάρος του δικαστηρίου που την εξέδωσε. Το οποίο μπορεί ενδεχομένως να αποδείχθηκε απείρως δικαιότερο από αυτά στα οποία ο ίδιος ο Σαντάμ έστελνε τους αντιπάλους του (όταν δεν τους εξόντωνε μαζικά…), αλλά σε καμία περίπτωση δεν του διασφάλισε τη δίκαιη δίκη που ακόμη και ο χειρότερος εγκληματίας δικαιούται.

Ακόμη περισσότερο που η καταδίκη αυτή οδήγησε στον απαγχονισμό του. Εντάξει. Φαντάζει λίγο σουρεαλιστικό να οδύρεται κανείς για τον απαγχονισμό ενός ανθρώπου που έχει στα χέρια του το αίμα μερικών εκατοντάδων χιλιάδων άλλων ανθρώπων, αλλά το δικαίωμα στον αποτροπιασμό δεν ασκείται με συμψηφισμούς. Και το τέλος του Σαντάμ ήταν απάνθρωπο, ό,τι κι αν είχε κάνει στη ζωή του».

(«Το Βήμα»)

Τελευταία Νέα