Άλλο ένα κεφάλαιο προστίθεται στην ιστορία του ναυαγίου του Τιτανικού.

Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες σε ό,τι σώθηκε από το σκαρί του

υπερωκεανίου, ίσως όλοι οι επιβάτες του να είχαν σωθεί αν οι κατασκευαστές του

χρησιμοποιούσαν καλύτερης ποιότητας πριτσίνια, τους μηχανικούς συνδέσμους που

κρατούσαν ενωμένο το σκαρί του πλοίου.

Τα συμπεράσματα από την εξέταση των κατεστραμμένων πριτσινιών αποτελούν το

βασικό υλικό για τη δημιουργία της νέας θεωρίας που αφορά τις αιτίες της

γρήγορης βύθισης του πλοίου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το υπερωκεάνιο θα

μπορούσε να παραμείνει περισσότερη ώρα στην επιφάνεια μετά την πρόσκρουση στο

παγόβουνο, τα ξημερώματα της 15ης Απριλίου του 1912, ώστε οι περισσότεροι, αν

όχι όλοι οι επιβάτες του να διασωθούν. Το σημείο στο οποίο επικεντρώνονται οι

ειδικοί είναι τα πριτσίνια που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του Τιτανικού.

Οι σύνδεσμοι αυτοί ήταν αδύναμοι, με αποτέλεσμα το σκάφος να διαλυθεί γρήγορα

μετά την πρόσκρουσή του στο παγόβουνο, στα ανοιχτά της Νέας Γης του Καναδά.

Το πείραμα

Η ελαττωματική κατασκευή του σκάφους ήταν πάντα μια από τις πιθανότερες αιτίες

που επικαλούνταν οι ειδικοί όταν επιχειρούσαν να εξηγήσουν το ναυάγιο του

«αβύθιστου» Τιτανικού. Η ελαττωματική κατασκευή επιβεβαιώνεται και από το

τελευταίο πείραμα που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με αντικείμενο την αντοχή

των πριτσινιών του πλοίου. Επικεφαλής του πειράματος ετέθησαν δύο

μεταλλουργοί, ο Τιμ Φόικε, από το αμερικανικό National Institute of Standards

and Technology στο Μέριλαντ και η Τζένιφερ Χούπερ ΜακΚάρτι, από το

Πανεπιστήμιο Υγείας και Επιστήμης του Όρεγκον. Οι δύο ερευνητές εξέτασαν

αρχικά τα 48 κατεστραμμένα πριτσίνια του ναυαγίου και κατέληξαν στο συμπέρασμα

ότι ο σφυρήλατος σίδηρος, που αποτελούσε και το βασικό υλικό των συνδέσμων,

περιείχε υαλώδες υλικό σε ποσοστό 9%. Το υλικό αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς,

ενισχύει τους συνδέσμους όταν χρησιμοποιείται σε συγκεντρώσεις της τάξεως του

2% ή του 3%. Ωστόσο, σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις αποδυναμώνει το μέταλλο.

Τα αντίγραφα

Οι δύο ειδικοί ζήτησαν να δημιουργηθούν πριτσίνια πανομοιότυπα με εκείνα του

Τιτανικού και στη συνέχεια τα χρησιμοποίησαν για να συνδέσουν ατσάλινες

πλάκες, όπως αυτές στο σκαρί του υπερωκεανίου. Όταν το βάρος που ασκήθηκε πάνω

τους έφτασε τους 4 τόνους, οι σύνδεσμοι έσπασαν. Αν το υαλώδες υλικό που

περιείχαν δεν ξεπερνούσε τις ενδεδειγμένες ποσότητες, πιστεύεται ότι θα

άντεχαν βάρος μεγαλύτερο των 8 τόνων.

«Όταν άρχισαν να σπάνε τα πριτσίνια, δημιουργήθηκε το φαινόμενο το ντόμινο,

δηλαδή η πίεση, το βάρος που ασκήθηκε, μεταφέρθηκε σταδιακά και στους

υπόλοιπους συνδέσμους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν παρουσίαζαν πρόβλημα, με

αποτέλεσμα να σπάσουν κι αυτοί» εξηγεί ο δρ Φόικε. Ο ίδιος επιμένει ότι η

ανάλυσή του διαψεύδει τη θεωρία του εύθραυστου ατσαλιού που λέγεται ότι

χρησιμοποιήθηκε στον Τιτανικό κατά την κατασκευή του.

Με δυο λόγια

* Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ απέπλευσε για το παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον

για τις ΗΠΑ στις 10 Απριλίου του 1912

* ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ το μεγαλύτερο επιβατηγό πλοίο που είχε κατασκευαστεί

* ΜΕΤΕΦΕΡΕ 2.223 επιβάτες και πλήρωμα 899 μέλη.

* ΣΤΗ ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ έχασαν τη ζωή τους 1.523 άνθρωποι.

©The Times, 2006

LINKS: * www.nist.gov/ * www.ohsu.edu/ * www.rmstitanic.net/

Τελευταία Νέα