Το διήμερο του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είχε μόνον γκολ, θέαμα και εκπλήξεις.

Προσφέρθηκε και για χρήσιμα συμπεράσματα. Όσον αφορά στις δικές μας ομάδες, οι

οποίες υπέστησαν συντριπτικές ήττες, το στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε

(διότι είναι το μοναδικό που μπορούμε να βελτιώσουμε) είναι η έλλειψη φυσικής

κατάστασης. Δέκα φορές να παρακολουθήσεις τους αγώνες Ολυμπιακού – Βαλένθια

και Μίλαν – ΑΕΚ, άλλες τόσες φορές θα διαπιστώσεις, ότι πάντοτε οι παίκτες των

ομάδων μας πήγαιναν δεύτεροι στην μπάλα. Δεν λέμε. Βαλένθια και Μίλαν έχουν

περισσότερη ποιότητα, καλύτερους παίκτες και πληρώνουν περισσότερα χρήματα.

Αλλά μήπως, το 2004, όταν η Ελλάδα κατέκτησε το πανευρωπαϊκό δεν ίσχυαν

παρόμοια δεδομένα; Εάν δεν μπορούμε να φτάσουμε τους αντιπάλους μας στους

υπόλοιπους τομείς, ας προσπαθήσουμε να τους κοντράρουμε εκεί που μπορούμε:

στον τομέα της φυσικής κατάστασης και της δύναμης. Διότι μπορεί η ταχύτητα να

είναι έμφυτη στον αθλητή και να μην επιδέχεται βελτίωση, η αντοχή όμως

αποκτάται με σκληρή προπόνηση και «καλή ζωή». Δεν γίνεται να μοιάζουμε με

ιχνηλάτες και να μας βγαίνει συνεχώς η γλώσσα στο γήπεδο. Δύο τινά μπορεί να

συμβαίνουν. Είτε οι παίκτες είναι απροπόνητοι με ευθύνη των προπονητών, είτε

γυμνάζονται, αλλά όταν φεύγουν από το γήπεδο, κάνουν έκλυτη ζωή.

Εάν συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα, τότε «δέσαμε τη βάρκα». Και κάτι

τελευταίο. Στο εξωτερικό εξακολουθούν να εμπιστεύονται τα νέα παιδιά, που

μάχονται, τρέχουν, παλεύουν, ενθουσιάζονται. Οι εγχώριοι φωστήρες, που

πιθανότατα υποφέρουν από συμπτώματα νεκροφιλίας, εξακολουθούν να περισυλλέγουν

ποδοσφαιρικά πτώματα, αγνοώντας προκλητικά τα Ελληνόπουλα…

Τελευταία Νέα