Πρόσωπα Ο καρκίνος της κατοχής

Εδώ και 20 χρόνια, ο Γκιντεόν Λεβί περιγράφει στις σελίδες της ισραηλινής

«Χααρέτζ» την πραγματικότητα της ισραηλινής κατοχής.

Ο δημοσιογράφος γράφει «γι’ αυτόν τον καρκίνο που μας κατατρώει, που είναι πιο

απειλητικός από κάθε τρομοκρατία – για την κατοχή ενός άλλου λαού». Γράφει για

την καθημερινή ζωή στη Λωρίδα της Γάζας, όπου μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου

οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν τους ηλεκτρικούς σταθμούς. «Χωρίς ψυγείο είναι

αδύνατον να διατηρήσεις φρέσκο γάλα για τα παιδιά», λέει στη γαλλική «Λε

Μοντ». Ο βομβαρδισμός, σύμφωνα με τον στρατό, είχε στόχο «να διαταράξει τη

δραστηριότητα των τρομοκρατικών δικτύων». Πρόκειται για μια άθλια δικαιολογία,

λέει ο Λεβί. Το Ισραήλ ελέγχει την ηλεκτροδότηση των παλαιστινιακών εδαφών. Αν

αυτό που ήθελε ο στρατός ήταν να διακόψει το ρεύμα στη Γάζα δεν χρειαζόταν να

βομβαρδίσει, αρκούσε να γυρίσει έναν διακόπτη…

Ο Γκιντεόν Λεβί περιγράφει στους συμπατριώτες του την πραγματικότητα της

κατοχής, τα βομβαρδισμένα σπίτια, τους ξεριζωμένους ελαιώνες, τις απαγορεύσεις

της κυκλοφορίας, τις ταπεινώσεις στα φυλάκια ελέγχου, τα χιλιόμετρα των

παρακάμψεων που πρέπει να κάνουν οι Παλαιστίνιοι για να πάνε στη δουλειά τους,

για να πάνε το παιδί στον γιατρό, για να επισκεφθούν έναν φίλο. Το κίνητρο για

να το κάνει, του το έδωσε ένα περιστατικό κατά την πρώτη Ιντιφάντα

(1987-1993). Πληροφορήθηκε πως μια Παλαιστίνια, που πήγαινε να γεννήσει σε

μαιευτήριο στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, διώχθηκε από τρία διαφορετικά φυλάκια

ελέγχου. «Δεν το πίστεψα. Σαδιστές σ’ ένα φυλάκιο, ήταν δυνατόν. Σε τρία,

όχι». Ερεύνησε όμως και διαπίστωσε πως ήταν αλήθεια. Στο τρίτο φυλάκιο, η

γυναίκα είχε γεννήσει μέσα στο ταξί και στη συνέχεια είχε ικετέψει τους

στρατιώτες να την αφήσουν εκεί αλλά να πάνε το μωρό της στο νοσοκομείο. «Το

αρνήθηκαν και αυτό». Έκανε τη διαδρομή με τα πόδια. Όταν έφτασε, το παιδί ήταν

νεκρό. «Τότε κατάλαβα πως κάτι τρομερό μας συνέβαινε. Οι νέοι μας δεν είναι

τέρατα. Γιατί γίνονται απάνθρωποι απέναντι στους Παλαιστίνιους; Επειδή η

ρουτίνα της κατοχής τους σαπίζει, τους κάνει να παύουν να θεωρούν τους Άραβες

ανθρώπους όπως εκείνοι». Ο Γκιντεόν Λεβί γεννήθηκε το 1955 στο Ισραήλ. Λέει

πως αισθάνεται βαθιά Ισραηλινός και γι’ αυτό τον κατατρύχει μια «βαθιά ενοχή».

«Δεν μπορώ να υποφέρω ότι τόσες αχαρακτήριστες πράξεις διαπράττονται στο όνομά

μου», τονίζει. Περισσότερο απ’ όλα φοβάται «την παράλογη λατρεία της ισχύος»

που είναι βαθιά ριζωμένη στο Ισραήλ. Πιστεύει πως η αναταραχή μετά τη

στρατιωτική αποτυχία στον Λίβανο είναι «καλό πράγμα». Έπειτα από «έξι χρόνια

σε κώμα» εξαιτίας της Ιντιφάντα, «η κοινωνία μας θέτει επιτέλους ερωτήματα για

τον εαυτό της», εξηγεί. Στη «Χααρέτζ» αισθάνεται «πολύ μόνος», αλλά «εντελώς»

στο σπίτι του. Από το 2004 συμμετέχει μάλιστα στη διεύθυνση σύνταξης της

εφημερίδας. Αυτή η επαγγελματική αναγνώριση, τη στιγμή που αποτελεί «ισχνή

μειοψηφία», κολακεύει το εγώ του.