Ποιος θυμάται τις ειδήσεις;

Εκτός από τους παρουσιαστές σε ένα δελτίο υπάρχουν και οι ειδήσεις. Φαίνεται

όμως πως το αυτονόητο έχει χαθεί από την εγχώρια τηλεόραση. Το περιεχόμενο

ενός δελτίου αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στο κουτσομπόλικο ρίγος που

μπορεί να προσφέρει μια παράδοξη σύνθεση παρουσιαστών.

Ο θόρυβος που ξέσπασε για το «προξενιό» των Στάη – Ευαγγελάτου και το μιντιακό

παραλήρημα που προκάλεσε η πρώτη επίσημη εμφάνισή τους, λες και δεν ήταν δύο

ακόμη παρουσιαστές ειδήσεων αλλά πρίγκιπες κρατιδίων που αναγκάζονταν να

υποκύψουν στην απαίτηση των οικογενειών και των λαών τους να ενωθούν για να μη

χάσουν κληρονομικά προνόμια.

Στο Star ο θίασος της πρώην συνεργάτιδας Κουίκ, της Έμυς Λιβανίου, δεν

είχε άλλο θέμα συζήτησης. Χτυπιόντουσαν όλοι μαζί από ενθουσιασμό προβάλλοντας

ξανά και ξανά το βίντεο με τη στιγμή του λάθους της Στάη, όταν σηκώθηκε όρθια

μπροστά στο βίντεο γουόλ, έχασε τον βηματισμό και γύρισε πλάτη στο κοινό, για

να σπεύσει ο Ευαγγελάτος ιπποτικά να τη βοηθήσει να πάρει τη σωστή θέση.

Ξεσάλωσε ο Πυριόχος «εδώ το βίντεο γουόλ, εκεί το βίντεο γουόλ που είναι

η…πλάτη». Ο διπλανός του, νεαρός με σακάκι μπεζ, γυρνούσε την καρέκλα του με

θεατρική φόρα για να μιμηθεί τη Στάη που «τα χάνει». Σηκώθηκε όρθια η Λιβανίου

για να την αναπαραστήσει.

«Δεν έχει εκείνη την παλιά λάμψη», έλεγε η Λιβανίου για τη Στάη, σαν να την

είχε συναντήσει σε κοσμικό γκαλά, «είναι στενοχωρημένη».

Η κ. Έμυ είναι θιασάρχις πλέον και έχει ένα τρίωρο ημερησίως να

προβάλλει την αισθητική και την άποψή της επί παντός του επιστητού άρα και την

κριτική της σε δελτία ειδήσεων. Όσο για τον περσινό συνεργάτη της Τέρενς Κουίκ

και αυτός με τη σχέση Έλλης και Νίκου ασχολήθηκε, ότι παγιδεύτηκαν, ότι είναι

θύματα και οι δύο, είπε, αφού άλλα έλεγαν στην Έλλη και άλλα στον Νίκο…

Λυπηρό. Λυπηρότερο το γεγονός ότι τέτοιου είδους προκλητικές «ενώσεις» το μόνο

που σίγουρα επιτυγχάνουν είναι να κερδίσουν «προίκα» γωνιακό με θέα στην

τηλεθέαση, αλλά ελάχιστα έχουν να προσφέρουν στην ουσία της ενημέρωσης.

Ο Νίκος Ευαγγελάτος, για παράδειγμα, διαμόρφωσε ίμαζτ σε μικρά κανάλια, γιατί

του έδωσαν την ευκαιρία να κινηθεί στην κόψη του ξυραφιού της δεοντολογίας, να

επωφεληθεί από το κενό εγρήγορσης για την τήρηση των κανόνων της, αλλά και από

την καθιέρωση της σκανδαλιστικής ροζ δημοσιογραφίας που έμαθε κοντά στον

Σταμάτη Μαλλέλη στον τότε Σκάι. Η υπόθεση Σορίν Ματέι, στο τηλεοπτικό της

σκέλος είναι σφραγισμένη με τις μεθόδους του. Ήταν η εποχή της βιαστικής

φιλοδοξίας, με την τεχνολογία της απ’ ευθείας μετάδοσης να χρησιμοποιείται ως

μέσον προβολής και επιβολής του δημοσιογράφου στα γεγονότα. Η Έλλη Στάη έχει

άλλη παράδοση. Είχε τον χρόνο της να ανηφορίσει στη δημοσιότητα. Ξεκίνησε από

την κρατική ΕΡΤ την εποχή που η δημοσιογραφία της τηλεόρασης παρά τις

κυβερνητικές εξαρτήσεις, δεν είχε υποκύψει στο θέαμα. Εκείνη, ωστόσο, ήταν από

τις πρώτες που αναγνώρισαν τη σημασία του και φρόντισε την εικόνα της,

διατηρώντας όμως με σπουδή το ίματζ της σοβαρής – μέχρι ελιτισμού, που δεν

ωφελεί στις εποχές μας – που μπορεί να υποκύπτει στην κοκεταρία του σινιέ,

αλλά όχι στην παράβαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, προκειμένου να

κερδίσει μερικά νούμερα τηλεθέασης.

Τοξικές «παράδοξες ενώσεις»

Τι είδους δελτίο ειδήσεων λοιπόν, μπορεί να δώσει μια τέτοια ένωση; Τι

σημαίνει η ανάδειξη του Νίκου Ευαγγελάτου ως παρουσιαστή ενός μεγάλου δελτίου

ειδήσεων, ενός μεγάλου καναλιού, που μέχρι τον συναισθηματικό λαϊκισμό τού

Γιώργου Παπαδάκη έχει φτάσει, αλλά όχι και στην παρουσίαση της Στέλλας

Μπεζαντάκου; Και εν τέλει πόσο τοξικές μπορεί να είναι για την εγχώρια

τηλεόραση τέτοιου είδους ενώσεις που αποθεώνονται για την εκρηκτική τους

σύσταση πριν καν δώσουν δείγμα αποτελεσματικότητας και ουσίας στην ενημέρωση;