Κάθε ισραηλινή κυβέρνηση δέχεται πάντα μεγάλη πίεση προκειμένου να εξασφαλίσει

την απελευθέρωση ενός αιχμάλωτου στρατιώτη ή τον επαναπατρισμό της σορού του.

H πίεση στον σημερινό πρωθυπουργό, όμως, είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αντίθετα με

τους προκατόχους του, τον Αριέλ Σαρόν, τον Εχούντ Μπαράκ, τον Μπέντζαμιν

Νετανιάχου και τον Γιτζάκ Ράμπιν, ο Εχούντ Ολμέρτ δεν έχει στρατιωτικό

παρελθόν. Δεν έχει λοιπόν περιθώρια να δείξει αδυναμία και είναι δύσκολο να

επιδιώξει την πρακτική λύση – δηλαδή τις διαπραγματεύσεις.

Πάντως, παρ’ ότι ο Ολμέρτ επιμένει ότι δεν συζητεί με τρομοκρατικές οργανώσεις

για ανταλλαγή κρατουμένων, η ιστορία δείχνει προς διαφορετική κατεύθυνση. Το

1983, το 1985, το 1997 και το 2004, οι Ισραηλινοί απελευθέρωσαν εκατοντάδες

Παλαιστινίους με αντάλλαγμα μερικούς Ισραηλινούς. Τα μακροπρόθεσμα οφέλη μιας

τέτοιας εξέλιξης θα ήταν μεγάλα. H Χαμάς προέβη την Τρίτη σε μια σημαντική

παραχώρηση, αναγνωρίζοντας εμμέσως το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. H απόφαση

αυτή επισκιάστηκε από την κρίση με τον στρατιώτη. Μπορεί όμως να ανοίξει τον

δρόμο για ειρηνευτικές συνομιλίες. Αντιθέτως, η στρατιωτική επιλογή εμπεριέχει

πολλούς κινδύνους. Κατ’ αρχάς, μπορεί να εκτελεστεί ο στρατιώτης. Μια τέτοια

εξέλιξη, μαζί με τον βέβαιο θάνατο πολλών αθώων Παλαιστινίων, θα καταστήσει

αδύνατη την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο προσεχές μέλλον.

Τελευταία Νέα