Ο Γολγοθάς του θεατή!

Ιστορικό φόντο η παλινόρθωση, δηλαδή ο αγγλικός διαφωτισμός με προεξέχουσα

φυσιογνωμία τον «ακανόνιστο», αισθησιακό, σάτυρο και ευφυή Τζον Γουίλμοτ, τον

επονομαζόμενο κόμη του Ρότσεστερ. Κέντρο του κατεστημένου σύμπαντος ο

ακόλαστος κόμης. Καθρέφτης και ταυτόχρονα είδωλο της… στραμπουλιγμένης

εποχής. Συνδετικός κρίκος του αυστηρού συντηρητισμού με τον αχαλίνωτο

παν-σεξουαλισμό. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Γουίλμοτ «ήρθε» για να

κατεβάσει την κουρτίνα και ν’ αποκαλύψει την τουαλέτα στο κέντρο της αυλικής

βιτρίνας. Όπως ο Φράνσις Μπέικον (ας πούμε), σχολιαστής, καταλύτης,

μεγεθυντής, της καλής κοινωνίας. Το αφοδευτήριο του σαλονιού.

Το στόρι αρχίζει με την επιστροφή του ανυπάκουου, άσωτου κόμη από την

εξορία. Ο Κάρολος (Τζον Μάλκοβιτς), φίλος αλλά και αντίπαλος, προσφέρει σ’

αυτόν τον «παραλυμένο», παρακμιακό, αλλά και άκρως επινοητικό υπήκοό του μια

τελευταία ευκαιρία. Να γράψει θεατρικό έργο που να θαμπώσει τους μοντέρνους

Γάλλους, ώστε έτσι να εξασφαλιστεί για την Αγγλία η απαραίτητη, για τα άδεια

ταμεία, οικονομική βοήθεια. Ο Γουίλμοτ αρπάζει την ευκαιρία και μπροστά στα

έκπληκτα μάτια του πρεσβευτή των Φραντσέζων, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε

μια παράσταση όπου κυρίαρχος ηθοποιός είναι ο φαλλός! Τα κορίτσια χορεύουν με

φαλλούς ανά χείρας, απαγγέλλουν ύμνους στα μόρια ανδρών και γυναικών και στη

μέση της σκηνής ένα γιγαντιαίο «εργαλείο» εφορμά σαν κανόνι που στρέφεται με

οργή εναντίον των εκλεκτών θεατών!

Κανείς άλλος δεν θα τολμούσε ούτε καν να φανταστεί μια τέτοια προσβολή.

Και όμως αυτή περίπου είναι η αρχή. H συνέχεια μια αλληλουχία εικόνων πάνω στο

ίδιο μοτίβο. H τοπογραφία της αγγλικής ελίτ να μοιάζει με πορνείο τοποθετημένο

σε χωματερή. One man show. Σκηνοθέτης, συγγραφέας και πρωταγωνιστής μιας

αληθινής, προκλητικής, έκλυτης ζωής. Ταυτόχρονα πηγή και θύμα ακολασίας.

Κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει, ούτε ο βασιλιάς ακόμα. Μπροστά σ’ αυτή

την αχαλίνωτη παρακμή, οι σκηνές από σημερινές τολμηρές ταινίες μοιάζουν με

χαλκομανίες. H σκέψη του σε διαρκή λειτουργία. H γλώσσα του ξυράφι. Το σώμα

του εργαλείο κάθε είδους ηδονής. Αχόρταγος, ασταμάτητος, ξέφρενος, άγριος. Ο

ζωντανός ορισμός της απόλυτης ελευθερίας. Μια ελευθερία που προκαλεί. Την

Αυλή, τη μοίρα και τον θάνατο. Χωρίς φραγμό ο Γουίλμοτ είναι μαθηματικά βέβαιο

θα πέσει, θα γκρεμιστεί στο κενό!

Ο σκηνοθέτης Λόρενς Ντάνμορ κατέβηκε στον στίβο της «ιστορικής ταινίας»

με δύο ατού. Πρώτα ο ωμός ρεαλισμός, γεγονός πρωτόγνωρο για το είδος των

ευπρεπών ιστορικών ταινιών. Πώς να το κάνουμε, οι επίγονοι όταν αναφέρονται

και εξιστορούν αγαθοεργίες και αμαρτίες προγόνων, μιλούν γι’ αυτούς με

σεβασμό. Ο Ντάνμορ αντιμετωπίζει την εποχή σαν πτυελοδοχείο πολυτελείας.

Τολμηρός ο ήρωάς του, τολμηρός και αυτός. Ίσως αυτό ενόχλησε αρκετούς της

διεθνούς κριτικής. Επειδή διαχειρίζεται τον αγγλικό διαφωτισμό με όρους

κατάπτωσης, φθοράς και ακολασίας. Γι’ αυτό ο σκοτεινός φωτισμός. Γι’ αυτό

μοναδικές πηγές φωτισμού είναι οι αληθινές με κεριά. Γι’ αυτό όλες οι σκηνές

μοιάζουν ημιφωτισμένες από αρχαία σκουριά. Έτσι, αυτή η πρασινοσκουριασμένη

φωτογραφία ταιριάζει γάντι στη βίαιη αθυροστομία και την αχαλίνωτη σεξουαλική

μανία. Σωστή και οργανικά δεμένη με το περιεχόμενο της ταινίας αυτή η

αισθητική επιλογή. Σαν να λέει ο σκηνοθέτης «παιδιά μην κοροϊδευόμαστε, απ’

αυτή την άθλια φάρα προερχόμαστε».

Δεύτερο ατού, ο Τζόνι Ντεπ, το πρωταγωνιστικό του «εργαλείο». Απ’ όσο

κατάλαβα, εντελώς ελεύθερος από σκηνοθετικές οδηγίες, αδέσμευτος και

απείθαρχος ο πιο καλτ star του σύγχρονου σινεμά. Λογικό. Τι να τον διδάξουν; H

υποκριτική του ταυτισμένη με το πετσί του κόμη. Οργιάζει σ’ έναν ρόλο που

απόλυτα ταιριάζει με την περσόνα του. Τι μένει; H οργάνωση, η οικονομία, η

πυκνότητα. Κάπου εκεί, με την ασταμάτητη επανάληψη του ίδιου μοτίβου, με την

ανακύκλωση του ίδιου σκανδαλισμού, χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία. Να απολαύσουμε

τον βίο και την πολιτεία ενός Σαίξπηρ της πορνο-λογοτεχνίας!

Τα απορριμματοφόρα βγήκαν παγανιά

Όχι κριτική, αλλά απορριμματοφόρα εν δράσει με την εξής σειρά:

«Scary movie 4» του Ντέβιντ Ζούκερ: Μοναδική εξαίρεση από τον Γολγοθά και

από την εβδομάδα παθών. Και των αιθουσών και (κυρίως) των θεατών.

Κωμωδία σε στυλ «Τρελές σφαίρες» και παρωδία πασίγνωστων θρίλερ και τρόμου

επιστημονικής φαντασίας που έκαναν πάταγο στα ταμεία. Από τον «Πόλεμο των

κόσμων» του Σπίλμπεργκ (με πανηλίθιο να παριστάνει τον Τομ Κρουζ) μέχρι «The

ring» και «Village» του Σιάμαλαν. Ενίοτε ξεκαρδιστικό. Το συνιστώ ως μοναδική

επιλογή γελωτοθεραπείας!

«Σαν παράδεισος» (As it is in heaven) του Κέι Πόλακ από τη Σουηδία:

Ταμειακός θρίαμβος στη χώρα του – με υποψηφιότητα Όσκαρ ξενόγλωσσης, αλλά αυτό

μην κάμπτει τον προβληματισμό σας, διότι τα ΚΑΠΗ του Λος Άντζελες δεν ξέρουν

πού τραβούν και πού πηγαίνουν -, αλλά εντελώς αδιάφορη σε πολλές άλλες χώρες.

Διάσημος συνθέτης, έπειτα από κρίση, επιστρέφει στο χωριό του και «πουσάρει»

την τοπική χορωδία. Άνοστο μακρινάρι 134 λεπτών και καλών… σουηδικών

προθέσεων!

«Τρέξε γρήγορα» (Running scared) του Γουέιν Κρέιμερ: Ρώσος πιτσιρικάς

σκοτώνει τον πατριό του, αλλά η ρωσική μαφία εκλαμβάνει τον φόνο ως πράξη

αμερικανικής μαφίας. Με Πολ Γουόκερ και Κάμερον Μπράιτ. Χωρίς υπερβολές μαϊμού

Ταραντίνο!

«Ζευγάρια στην πόλη» (In the city) του Σεσκ Γκέι από την Ισπανία: Ζευγάρια

βουτηγμένα στο τέλμα πλήξης, άγχους, σεξουαλικών… προβληματισμών. Κενή η

καθημερινότητα, κενό και το περιεχόμενο, πολύ περισσότερο η «γραφή» του σινιόρ

Γκέι. Να επιστρέψει με τον κηδεμόνα του.

«H ζούγκλα» (The wild) του Στιβ «Σπαζ» Ουίλιαμς: Κινούμενα σχέδια της

Disney, που τα τελευταία χρόνια διάγει περίοδο αθεράπευτης παρακμής. Τετράποδα

ζωολογικού κήπου με ανθρώπινη (μεταγλωττισμένη ελληνικά) φωνή. Ελάχιστα

ευρήματα, ελάχιστη φαντασία, ελάχιστα έως αόρατα γέλια!

«Black μπεεεε…» του Θόδωρου Μαραγκού: Κάποιος Θοδωράκης (όχι ο

Θεοδωράκης) καταφθάνει στην Ιταλία, για να παραλάβει επιστολή γραμμένη τον

πρώτο αιώνα μ.X. από Έλληνα φιλόσοφο και βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποιο

Δημητράκη που έχει ψυχολογικά προβλήματα. Καταλάβατε; Πάντως, είναι

ντοκιμαντέρ και μάλιστα με δεύτερο κρατικό βραβείο ποιότητας 2005!