|
|
Αριέλ Σαρόν. Ένας άνθρωπος με ισχυρά πρωτόγονα ένστικτα, άνθρωπος της βίας και
της μάχης, πανούργος και ιδιοφυής, επιδέξιος, θαρραλέος και διεφθαρμένος.
Ταλαντεύθηκε σαν εκκρεμές ανάμεσα στην οικοδόμηση και την καταστροφή, αγνόησε
επιδεικτικά τα όρια, είτε επρόκειτο για διεθνή σύνορα είτε για τα όρια του
νόμου. Είδε τον εαυτό του ως κάποιον προορισμένο να γράψει Ιστορία, όχι να
υποκύπτει στις συνθήκες.
Ξανά και ξανά, υποκίνησε πολιτικούς και στρατιωτικούς ελιγμούς σχεδιασμένους
να αλλάξουν τον κόσμο, ώστε να ταιριάξει στο δικό του όραμα. Και το έκανε
πάντα με αποφασιστικότητα, κάποιες φορές με βαρβαρότητα, χρησιμοποιώντας κάθε
διαθέσιμο μέσο.
«Αν μπορούσε να ξεπεράσει την κακή του συνήθεια να μη λέει την αλήθεια», είχε
πει κατά τη δεκαετία του ’50 για τον νεαρό τότε αξιωματικό Σαρόν ο πρώτος
πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, «θα γινόταν ένας
υποδειγματικός στρατιωτικός ηγέτης». «Ο Σαρόν είναι ικανός να περικυκλώσει το
γραφείο του πρωθυπουργού με τεθωρακισμένα», δήλωσε κατά τη δεκαετία του ’80 ο
τότε πρωθυπουργός, Μεναχέμ Μπεγκίν.
Μέσα σε ένα εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα, από μισητός για τους
περισσότερους Ισραηλινούς, ο Σαρόν μεταμορφώθηκε σε έναν αξιοσέβαστο ηγέτη,
αποδεκτό και αγαπητό από τον λαό του. Έγινε ένα είδος ισχυρής πατρικής
φιγούρας, την οποία οι Ισραηλινοί ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν με τα μάτια
κλειστά, όπου και αν ήθελε να τους οδηγήσει.
Με τη μονομερή αποχώρηση από τη Γάζα και την ίδρυση ενός νέου, κεντροαριστερού
κόμματος, ο Σαρόν έκανε αυτό που θεωρούσε απαραίτητο, σε πλήρη αντίφαση με την
πρότερη ιδεολογία του. Δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την τόλμη και την
αποφασιστικότητά του· και να θρηνήσουμε για το γεγονός ότι μόνο στην όγδοη
δεκαετία της ζωής τους συνειδητοποιούν οι Ισραηλινοί ηγέτες πως η βία δεν
είναι λύση, πως οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, πως
πρέπει να βαδίσουμε τον επώδυνο αλλά αναπόφευκτο δρόμο προς την ειρήνη.
Ο David Grossman είναι Ισραηλινός συγγραφέας.
