TO 2006 ΒΡΙΣΚΕΙ την Αθήνα περισσότερο γυμνή παρά ποτέ από αυτό που οι

αρχιτέκτονες-πολεοδόμοι περιγράφουν ως «όραμα για την πόλη».

Μια ανησυχητική ηρεμία κυριαρχεί στα διάφορα «στρατηγεία» χάραξης της

πολιτικής για την αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος – σε αντίθεση με την

έντονη κινητικότητα στα γραφεία κατασκευής και εμπορίας διαμερισμάτων τύπου

«εκατό τετραγωνικά με τζάκι» και «μεζονέτες με πλέι-ρουμ» – από αυτές με

εξήντα τετραγωνικά ο κάθε όροφος. Στα δεύτερα επικρατεί δημιουργικός

αναβρασμός. Ο ρυθμός εργασίας την προηγούμενη χρονιά ξεπέρασε κάθε ρεκόρ. Αν

λοιπόν κάπου «κάτι κινείται» είναι εκεί. Εκεί σχεδιάζεται το μέλλον της πόλης

η οποία μεγαλώνει σαν λεκές, άναρχα, και χωρίς ίχνος αρμονίας.

H συζήτηση για το μέλλον της πόλης και η σύγκριση με την λαμπρή Βαρκελώνη

τέλειωσε απότομα. Άδοξα. Οι χώροι που προέκυψαν για να καλύψουν τις ανάγκες

των Ολυμπιακών Αγώνων παραμένουν απροσπέλαστοι. Κι αν γι’ αυτούς υπάρχει

δικαιολογία ότι «τρέχουν» οι διαγωνισμοί παραχώρησής τους και υπάρχουν

διαδικασίες σε εξέλιξη, για τους άλλους που παραμένουν «στον αέρα» ποια είναι

η εξήγηση; Τι γίνεται με το Ελληνικό; Πότε θα παρουσιαστεί στον κόσμο το

σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος; Πότε θα ξέρουμε επιτέλους πόσα στρέμματα θα

κοπούν σε οικόπεδα, τι έσοδα προσδοκά η νέα διακυβέρνηση από την

οικοπεδοποίηση του Ελληνικού και αν αυτά θα πάνε για τη δημιουργία του Πάρκου

ή θα χαθούν στη χοάνη του ελλείμματος; Τι θα γίνει στον πρώην Ιππόδρόμο και το

Γουδί; H παραλιακή ζώνη από το Φάληρο μέχρι την Γλυφάδα δεν θα γίνει ποτέ

περίπατος δίπλα στη θάλασσα; Και η καραμέλα που λέγεται «επικαιροποίηση» του

Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας γιατί νομίζουμε πως έχει ήδη λειώσει;

Οι απαντήσεις στα ερωτηματικά χάνονται πίσω από μισόλογα του τύπου «μελετάται»

και «το ερευνούμε». Τόσο που πλέον υποπτευόμαστε ότι απλώς κανείς δεν

«μελετάει», ούτε «ερευνά».

H Αθήνα έχει αφεθεί στα χέρια των γραφειοκρατών, των «αρμόδιων» και μη

υπουργείων από τη μία και των τοπικιστικών ορέξεων που εκφράζονται κυρίως μέσω

της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από την άλλη. Μεγάλη απούσα η υψηλή τέχνη της

πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής – μια τέχνη την οποία όπως φαίνεται καμία

εξουσία δεν θέλει στα πόδια της. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και περιμένουμε

με χαρά να μας διαψεύσει η πραγματικότητα.