Ο ελληνικός κινηματογράφος περνά μέρες απαξίωσης. H εγκατάλειψη είναι

κραυγαλέα. Ο Πρωθυπουργός και παρεμπιπτόντως υπουργός Πολιτισμού είναι ηχηρά

απών και από τα δρώμενα στον κινηματογράφο. Το νομοθετικό έργο είναι μέχρι

σήμερα ανύπαρκτο. H αδιαφορία για την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών

πρωτοφανής. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου έχει κατεβάσει ρολά, ελλείψει

πόρων. Δεν αξιολογεί καν προτάσεις για νέες κινηματογραφικές ταινίες. Έγινε

τόση φασαρία για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ είναι αμφίβολο

αν θα έχουμε του χρόνου αρκετές ταινίες για να υπάρξει Ελληνικό Πρόγραμμα!

Ο υφυπουργός κ. Τατούλης έχει αναδειχθεί πρωταθλητής εξαγγελιών χωρίς

αντίκρυσμα. Στις Κάννες, τον περασμένο Μάιο, μπροστά σε ένα τεράστιο πανό που

σκέπαζε το ξενοδοχείο «Κάρλτον» και μέσα σε έναν διαφημιστικό χείμαρρο

μεγαλοστομιών, εξήγγειλε φορολογικά κίνητρα σε διεθνείς παραγωγές. Από τότε

ούτε καν νομική και κανονιστική εξειδίκευση της εξαγγελίας δεν έχει υπάρξει.

Λίγο αργότερα εξήγγειλε και διαρθρωτικά μέτρα για τη λειτουργία του Κέντρου

Κινηματογράφου. Ούτε εδώ προχώρησε τίποτα. Έπειτα από πολύμηνη καθυστέρηση το

υπουργείο έφερε στη δημοσιότητα ένα σχέδιο νόμου περί κινηματογραφικής

πολιτικής. Το νομοσχέδιο έχει κατά βάση απορριφθεί από το σύνολο του ελληνικού

κινηματογραφικού κόσμου.

Σε αντίθεση με το περίφημο δόγμα περί «τέλους στον κρατικοδίαιτο πολιτισμό»,

με το νομοθέτημα αυτό ο κ. Τατούλης δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό και

γραφειοκρατικό σχήμα νοσηρού κρατικού ελέγχου περί τον κινηματογράφο.

Δημιουργεί νέα γραφειοκρατία, νέους κρατικούς φορείς, προχωρά σε νέους

διορισμούς με αδιαφανείς διαδικασίες. Πλήττει την ανεξάρτητη κινηματογραφική

δημιουργία και παραγωγή. Μειώνει τη νομοθετημένη επένδυση των κερδών των

καναλιών για παραγωγή ταινιών από 1,5% στο 1%, σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις

του Πρωθυπουργού και παρεμπιπτόντως υπουργού Πολιτισμού.

Φαίνεται ότι ο υφυπουργός βρίσκεται σε σύγχυση. Προσπαθεί να δώσει τέλος στον

ελληνικό κινηματογράφο γενικά και όχι στο «κρατικοδίαιτο Κέντρο

Κινηματογράφου» όπως δηλώνει. Ενώ δηλώνει ότι ο κινηματογράφος είναι

πολιτιστικό και εμπορικό προϊόν, οι σχετικές ενέργειές του ακροβατούν μεταξύ

κρατικίστικων και αδιαφανών πρακτικών που ανήκουν στο παρελθόν.

Τι θα μπορούσε να γίνει; H κοινή γνώμη ζητά την ελληνική παρουσία στον

κινηματογράφο. Είναι έτοιμη να επιβραβεύσει τις σοβαρές προσπάθειες και την

καλλιτεχνική έμπνευση. Αυτό φαίνεται κατά καιρούς και στα εισιτήρια και στα

ταμεία. H πολιτική ηγεσία οφείλει να καλύψει δύο υποχρεώσεις: Αφενός να

στηρίξει την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή εφαρμόζοντας τουλάχιστον τους

νόμους που παρέλαβε, με εκταμίευση των σχετικών κονδυλίων, η οποία καθυστερεί

αδικαιολόγητα (όπως και σε όλους τους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργίας).

Αφετέρου, πριν από οποιαδήποτε (οποιαδήποτε!!) νέα εξαγγελία ή αυτοσχεδιασμό,

να προχωρήσει σε σοβαρό δημόσιο διάλογο για το θέμα.

Οι πολίτες και ο κινηματογραφικός κόσμος απαιτούν στήριξη της κινηματογραφικής

δημιουργίας και παραγωγής, βήματα απεξάρτησης από το κράτος και φρέσκιες ιδέες

και προτάσεις για συζήτηση. Είναι λυπηρό που η κυβέρνηση αποτυγχάνει σε όλα.

Μήπως ο Πρωθυπουργός οφείλει να αξιολογήσει τον παρεμπιπτόντως υπουργό

Πολιτισμού πριν από τον ανασχηματισμό;

Τελευταία Νέα