«Έξω η Συρία!», φώναζαν…

H είδηση κάλυψε αστραπιαία τα λίγα τετράγωνα που χωρίζουν το λιβανικό

Κοινοβούλιο από την Πλατεία των Μαρτύρων και έκανε 25.000 διαδηλωτές που είχαν

συγκεντρωθεί εκεί να ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές. H φιλοσυριακή κυβέρνηση είχε

υποβάλει την παραίτησή της. H Συρία είχε δεχθεί ένα ακόμα πλήγμα.

H ατμόσφαιρα στη Βηρυτό είχε χθες κάτι από Ανατολική Ευρώπη, στα τέλη της

δεκαετίας του ’90. Αψηφώντας τη σχετική απαγόρευση, χιλιάδες διαδηλωτές

άρχισαν να συρρέουν από το πρωί στην Πλατεία των Μαρτύρων, εκεί όπου βρίσκεται

ο τάφος του δολοφονηθέντος πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, με το σύνθημα «Έξω

η Συρία!». Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν αποκλείσει την πλατεία. Δεν έκαναν όμως

ιδιαίτερη προσπάθεια να απωθήσουν τους διαδηλωτές. Την ώρα που άρχιζε στο

Κοινοβούλιο η συζήτηση γύρω από τις συνθήκες θανάτου του Χαρίρι, η διαδήλωση

είχε ήδη μετατραπεί σε ένα εθνικιστικό καρναβάλι, με τους διαδηλωτές να

χορεύουν στους ρυθμούς πατριωτικών τραγουδιών και να μοιράζουν κόκκινα

τριαντάφυλλα στους άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας. H μονοήμερη απεργία που είχε

κηρύξει η αντιπολίτευση, στη μνήμη του Χαρίρι, προσείλκυσε στην Πλατεία

Ελευθερίας – έτσι μετονομάστηκε για την περίσταση – ανθρώπους κάθε λογής.

Διπλωματική επίθεση

Εντός του Κοινοβουλίου, η αντιπολίτευση διεκδικούσε την αποπομπή της

φιλοσυριακής κυβέρνησης, κατηγορώντας την για έμμεση – τουλάχιστον – εμπλοκή

στη δολοφονία του Χαρίρι, στις 14 Φεβρουαρίου. Αρχικά, ο πρωθυπουργός Καραμί

ζήτησε από το Σώμα να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπό του. Το

βάρος της λαϊκής αγανάκτησης, ωστόσο, αποδείχθηκε δυσβάστακτο και ο Καραμί

ανακοίνωσε την παραίτηση σύσσωμης της κυβέρνησης. «Λαχούντ, έρχεται η σειρά

σου!», άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι οι διαδηλωτές αναφερόμενοι στον

φιλοσύρο πρόεδρο Εμίλ Λαχούντ. H Δαμασκός δέχεται ολοένα και πιο έντονες

πιέσεις από ολοένα και περισσότερες πλευρές. «Μήπως ο Σύρος πρόεδρος, Μπασάρ

αλ-Άσαντ, έχει τάσεις αυτοκτονίας;», αναρωτιόταν την Κυριακή στη «Χααρέτζ» ο

Άμος Χάρελ. Και όχι τυχαία.

H λιβανική αντιπολίτευση κατηγορεί τη Συρία για τη δολοφονία του Χαρίρι. ΗΠΑ

και Γαλλία πιέζουν τη Δαμασκό να αποσύρει τους 15.000 στρατιώτες από τον

Λίβανο και εν ολίγοις να αφήσει ήσυχη τη χώρα. H Ουάσιγκτον κατηγορεί από

καιρό τη Συρία ότι ενθαρρύνει, αν δεν στηρίζει ενεργά, την ιρακινή αντίσταση.

Και τώρα, το Ισραήλ ξεκινά διπλωματική επίθεση εναντίον της Δαμασκού, ώστε να

πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι φέρει την ευθύνη για την παλαιστινιακή επίθεση

αυτοκτονίας της Παρασκευής, στο Τελ Αβίβ. H κυβέρνηση Σαρόν υποστηρίζει πως

διαθέτει αποδείξεις ότι η εντολή δόθηκε από την ηγεσία της Ισλαμικής Τζιχάντ

στη Δαμασκό. «Αν οι καταγγελίες του Ισραήλ αληθεύουν», έγραφε ο Χάρελ,

«εγείρουν σοβαρές αμφιβολίες όσον αφορά την κρίση του Άσαντ».

«Περιμένω μια ένοπλη επίθεση»

Ο ΙΔΙΟΣ ο Άσαντ διαψεύδει τα πάντα. H Ουάσιγκτον, δήλωσε σε συνέντευξή

του στη «Ρεπούμπλικα», κατηγορεί τη Δαμασκό ώστε να καλύψει τα στρατηγικά της

λάθη στο Ιράκ. Αργά ή γρήγορα, πρόσθεσε, θα καταλάβει πως χρειάζεται τη Συρία

και θα της χτυπήσει την πόρτα. Μέχρι τότε ωστόσο, θεωρεί πως οι ΗΠΑ μπορεί να

επιτεθούν στη Συρία: «Αν με ρωτάτε αν περιμένω μια ένοπλη επίθεση, σας λέω πως

την περιμένω από τότε που τελείωσε ο πόλεμος στο Ιράκ», δήλωσε χαρακτηριστικά,

για να διευκρινίσει πάντως πως δεν την περιμένει άμεσα. Όσο για τα συριακά

στρατεύματα στον Λίβανο, «από τεχνικής πλευράς, μέχρι το τέλος του έτους

μπορεί να έχουν αποχωρήσει. Από στρατηγικής πλευράς, ωστόσο, θα συμβεί μόνον

εάν εξασφαλίσουμε σοβαρές εγγυήσεις. Με μια λέξη: ειρήνη». Το ερώτημα που

διατυπώνουν οι αναλυτές, είναι μέχρι πότε θα έχει τη δυνατότητα ο Σύρος

πρόεδρος να θέτει προϋποθέσεις…

Ο φόνος του Χαρίρι

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ τον Ραφίκ Χαρίρι; Πολλές είναι οι εικασίες για τη

δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, σε όλες ωστόσο «παίζει» η Συρία,

η δύναμη κατοχής της χώρας.

Σύμφωνα με τον Αλεξάντρ Αντλέρ, αρθρογράφο της γαλλικής «Λε Φιγκαρό»,

πιθανότεροι ένοχοι για τον φόνο είναι οι σκληροπυρηνικοί της Δαμασκού, στόχος

των οποίων είναι ο πρόεδρος της χώρας Μπασάρ Άσαντ και οι μετριοπαθείς

φιλοδυτικοί σύμμαχοί του. Οι σκληροπυρηνικοί του συριακού καθεστώτος

αισθάνονται περικυκλωμένοι, υπογραμμίζει ο Αντλέρ, καθώς η γαλλο – αμερικανική

προσέγγιση ενισχύει τους οπαδούς της λιβανέζικης ανεξαρτησίας και οι μεγάλοι

αντίπαλοι του λιβανέζικου εμφυλίου στις δεκαετίες ’70-’80 – οι χριστιανοί του

Μαρωνίτη Πατριάρχη καρδινάλιου Σφέιρ και οι Δρούζοι του Ουαλίντ Τζουμπλάτ –

συμφιλιώνονται. Έτσι, οι σκληροπυρηνικοί της Δαμασκού επέλεξαν την οδό της

ευθυγράμμισης με τον σουνιτικό ριζοσπαστισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται στο Ιράκ,

και της σύγκρουσης με τον από εικοσαετίας σύμμαχό τους, το Ιράν, που δεν

μπορεί παρά να βοηθήσει τους Ιρακινούς σιίτες.

Αν η Συρία σκότωσε τον Χαρίρι, γράφει στη βρετανική «Γκάρντιαν» ο Πάτρικ Σιλ,

συγγραφέας του βιβλίου «Ο Άσαντ της Συρίας: Ο Αγώνας για τη Μέση Ανατολή», θα

πρέπει να θεωρηθεί πράξη πολιτικής αυτοκτονίας. Και επειδή κάτι τέτοιο δεν

είναι πειστικό, ο Σιλ εκτιμά πως ο φόνος του Χαρίρι είναι πιθανόν έργο κάποιου

από τους πολλούς εχθρούς της Συρίας. Ο κατάλογος των υποψηφίων είναι μακρύς:

ακροδεξιοί χριστιανοί, που θα ήθελαν να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη εναντίον

της Συρίας και να τη διώξουν από το Λίβανο· εξτρεμιστές ισλαμιστές, που δεν

έχουν συγχωρήσει τη Συρία για την καταστολή των αδελφών μουσουλμάνων στη

δεκαετία του ’80· και φυσικά το Ισραήλ, που θέλει να εξασθενήσει τη Συρία και

έχει μεγάλη πείρα στις «επιλεκτικές δολοφονίες» – όχι μόνο στα παλαιστινιακά

εδάφη, αλλά σε όλη τη Μέση Ανατολή, αφού έχει στείλει ομάδες να σκοτώσουν

αντιπάλους του στη Βηρυτό, την Τύνιδα, τη Μάλτα, το Αμμάν και την Δαμασκό.