Ένας πρόεδρος ηλικιωμένος και αμφιλεγόμενος, απομεινάρι της σοβιετικής εποχής·

μια δημοκρατική αντιπολίτευση που ζητεί τον προσανατολισμό της χώρας προς τη

Δύση. Τα συστατικά της ουκρανικής πολιτικής σκηνής θυμίζουν, εκ πρώτης όψεως,

την κατάσταση στη Γεωργία τον Νοέμβριο του 2003, όταν οι οπαδοί του νεαρού

Μιχαήλ Σακασβίλι είχαν εξαναγκάσει τον πρόεδρο Εντουάρντ Σεβαρντνάντζε να

αποχωρήσει, αφού προηγουμένως είχαν καταλάβει βιαίως το Κοινοβούλιο. Ο

ξεσηκωμός του πλήθους στη Γεωργία πήρε το όνομα «επανάσταση του ρόδου» χάρη

στο άνθος που κρατούσε ο Σακασβίλι την ώρα που εκτόπιζε τον αντίπαλό του από

το βήμα της Βουλής περιβαλλόμενος από το πλήθος. Στην Ουκρανία, ορισμένοι

ονειρεύονται μιαν «επανάσταση των καστανιών» αναφερόμενοι στα δέντρα που

κοσμούν τους κεντρικούς δρόμους του Κιέβου.

Αλλά στην Ουκρανία ένα τέτοιο σενάριο μοιάζει πολύ πιο δύσκολο να

πραγματοποιηθεί. Κατ’ αρχάς επειδή η χώρα έχει δεκαπλάσιους κατοίκους και

επειδή η αντιπολίτευση δεν ελέγχει μέσα μαζικής ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας

ικανά να κινητοποιήσουν τους διαδηλωτές, όπως ήταν ο γεωργικός τηλεοπτικός

σταθμός Ρουσταβί-2.

H Ουκρανία είναι, αντίθετα με τη Γεωργία, μία χώρα κομμένη στα δύο, με τη

διαχωριστική γραμμή να διέρχεται από το Κίεβο. Γνωρίζει επίσης μια σημαντική

οικονομική ανάπτυξη, ενώ η Γεωργία επί Σεβαρντνάντζε ταλανιζόταν από

οικονομική κρίση εξαιτίας της οποίας δεν πληρώνονταν οι μισθοί και κοβόταν το

ηλεκτρικό. Ένας ψυχολογικός παράγοντας επίσης παίζει, χωρίς αμφιβολία, ρόλο.

Οι Ουκρανοί επιζητούν περισσότερο την εθνική συναίνεση απ’ ό,τι οι Γεωργιανοί

οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί για βίαιες εκρήξεις, όπως έδειξε ο

εμφύλιος πόλεμος 1991-1992. Επίσης, στην προσωπικότητα του αρχηγού της

ουκρανικής αντιπολίτευσης Βίκτορ Γιουτσένκο, οικονομολόγου και τεχνοκράτη, δεν

φαίνεται να ταιριάζουν τα ριζικά μέτρα που επέλεξε το γεωργιανό alter ego του,

ο Μιχαήλ Σακασβίλι.

Τελευταία Νέα