ο υποψήφιος H σχέση με τα παιδιά αμβλύνει τα προβλήματα

«Συμβάλλουμε στη μόρφωση και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που μας προσφέρει το επάγγελμα». Είναι η

φράση που ακούει κανείς σχεδόν από όλους τους εκπαιδευτικούς όταν ερωτώνται

γιατί επέλεξαν να γίνουν δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, καθηγητές και τι τους κρατάει

για… πολλά χρόνια στα θρανία.

Πρόκειται για επάγγελμα που έχει στρες και άγχος, αφού οι εκπαιδευτικοί

ασχολούνται καθημερινά με δεκάδες παιδιά διαφορετικών χαρακτήρων. Εντούτοις,

οι περισσότεροι τονίζουν ότι το ισοζύγιο είναι θετικό: η επικοινωνία με τους

μαθητές υπερκαλύπτει τα μειονεκτήματα.

Χαμηλές αποδοχές

Τα μεγάλα «αγκάθια» είναι δύο, τονίζεται και απ’ τους τρεις κλάδους: οι

χαμηλές αποδοχές και το πρόβλημα της αδιοριστίας. «Οι αμοιβές των

εκπαιδευτικών είναι δυσανάλογες της προσφοράς τους. Κυμαίνονται μόλις μεταξύ

1.000 – 1.500 ευρώ και είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη», σημειώνουν οι

περισσότεροι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί εκπαιδευτικοί να αναζητούν μία

δεύτερη ή τρίτη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα (φροντιστήρια, ιδιαίτερα

μαθήματα), ακόμα και εργασίες εντελώς άσχετες με την εκπαίδευση.

Αν και οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ έχουν δώσει λύσεις στο θέμα της απασχόλησης, η

αδιοριστία εξακολουθεί να είναι ένα από τα καυτά προβλήματα των εκπαιδευτικών,

κυρίως στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. «Το πρόβλημα αφορά τη συντριπτική

πλειονότητα των βασικών καθηγητικών σχολών, όπως του μαθηματικού, του

φιλολόγου, του φυσικού κ.λπ.», τονίζει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών

Μέσης Εκπαίδευσης κ. Αντώνης Αντωνάκος.

Ανάλογες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι νηπιαγωγοί, ενώ σε καλύτερη μοίρα

είναι οι δάσκαλοι. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι έχει εξαλειφθεί το

πρόβλημα της ανεργίας. Βοήθησε και το ολοήμερο σχολείο, όπου διδάσκουν περίπου

6.000 δάσκαλοι. «Οι προοπτικές είναι καλές, τουλάχιστον για τα επόμενα 5-10

χρόνια», τονίζεται από τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας.

Οι μεταθέσεις

Όσοι από τους σημερινούς νέους επιλέξουν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού θα

πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και για τα προβλήματα που ενδεχομένως τους

δημιουργήσουν οι μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο, ώσπου να διοριστούν.

Ακόμα και ο διορισμός όμως μπορεί να δυσκολέψει τη ζωή ενός ζευγαριού

εκπαιδευτικών. Γιατί μπορεί ο ένας να διοριστεί, για παράδειγμα, στην επαρχία

και ο άλλος στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να νοικιάζουν δύο σπίτια και να βλέπουν

ελάχιστα ο ένας τον άλλο.

H σημαντικότερη συμβουλή που δίνουν στους… μελλοντικούς εκπαιδευτικούς οι

σημερινοί είναι να μην επιλέξουν σε καμία περίπτωση το επάγγελμά τους με

μοναδικό κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση. Αν το κάνουν αυτό, το μάθημα

στην τάξη θα μετατρέπεται σε… μαρτύριο και για τους ίδιους και για τα

παιδιά. Αντίθετα, αν διαθέτουν μεράκι, ψυχή, υπομονή, δεν θα βαρεθούν ποτέ,

ενώ η επικοινωνία με τα παιδιά και η πρόοδός τους θα τους γεμίζει καθημερινά

ικανοποίηση.

«Χρειάζεται μεράκι, διάθεση, ψυχή»

Τα καλά πρότυπα δασκάλων και καθηγητών που είχε όταν ήταν μαθήτρια την ώθησαν

να αγαπήσει το επάγγελμα του δασκάλου και να ασχοληθεί με αυτό. H Αγγελική

Μερκούρη διδάσκει φέτος για δεύτερη φορά σε δημόσιο Δημοτικό σχολείο και μέχρι

στιγμής αποτιμά θετικά τη μικρή εμπειρία της στις σχολικές αίθουσες. «Την

πρώτη χρονιά που δούλεψα συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η δουλειά που κάνω».

Παρ’ όλο που ήταν κι αυτή… πρωτάκι και ανέλαβε την A’ Τάξη δεν συνάντησε

ιδιαίτερες δυσκολίες. «Μου αρέσει η απασχόληση με τα παιδιά», λέει. Τονίζει

ότι τα απαραίτητα εφόδια που πρέπει να διαθέτει ένας δάσκαλος είναι «μεράκι,

διάθεση, ψυχή. Ένα παιδί δεν έχει ανάγκη απλώς τις γνώσεις που θα του

μεταφέρει ο δάσκαλος. Χρειάζεται και το χαμόγελο, μερικές φορές και την

αγκαλιά του. Άλλωστε οι δάσκαλοι περνούν πολλές φορές μαζί με τα παιδιά

περισσότερες ώρες από τους τους γονείς τους».

Δεν παραλείπει όμως να αναφερθεί και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι

δάσκαλοι. «Το ότι δουλεύουμε είναι θετικό. Ωστόσο η αναμονή για τον διορισμό

και το οικονομικό θα έπρεπε να ληφθούν σοβαρότερα υπόψη από την Πολιτεία».

«Αβεβαιότητα μέχρι τον διορισμό»

H αβεβαιότητα που βιώνει ο εκπαιδευτικός μέχρι να έρθει η στιγμή του διορισμού

του είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία της δουλειάς, τονίζει στον «Υποψήφιο» ο

φιλόλογος κ. Νίκος Παπαχρήστος. Εργάστηκε περίπου 7 χρόνια ως συμβασιούχος σε

απομονωμένες και δυσπρόσιτες περιοχές της Ελλάδας στην Κίμωλο, την Αμοργό, την

Ικαρία, την Κέρκυρα. «Αναγκάζεσαι να κάνεις πολλές προσωπικές θυσίες, ενώ η

προσωπική σου ζωή καταστρέφεται. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις συναδέλφων που

είχαν κάνει οικογένεια και εξαιτίας των μετακινήσεων σε μακρινά μέρη η

οικογένεια διαλύθηκε». Γι’ αυτό, όπως σημειώνει, «μόνο η αγάπη για τη δουλειά

μπορεί να σε κρατήσει “όρθιο”».

«Έδωσα 2 φορές στο ΑΣΕΠ»

«Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ δίνει λύση στο πρόβλημα του διορισμού των νέων

εκπαιδευτικών αλλά απαιτεί και πολύ κόπο», λέει η 28χρονη νηπιαγωγός κ.

Παρασκευή Ρούση. H ίδια χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις δύο φορές στον

διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. «Την πρώτη, το 2000, πέρασα στους επιτυχόντες και με

πήραν ως αναπληρώτρια. Ύστερα από δύο χρόνια ξαναέδωσα και πέρασα στους

διοριστέους. Διάβασα όμως πάρα πολύ και μάλιστα μαθήματα που ήδη είχα διδαχθεί

και περάσει στο Πανεπιστήμιο. Κι όλα αυτά με οικογένεια και παιδί». Από τα

αρνητικά του επαγγέλματος ξεχωρίζει τις πολύ χαμηλές αποδοχές και από τα

θετικά ότι «βρίσκεσαι καθημερινά μαζί με παιδιά και έχεις τη δυνατότητα να

ασχολείσαι με διαφορετικά θέματα».