[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ εποχής και νοοτροπιών που ελάχιστη σχέση έχουν με

τη δημοκρατία, οι παρελάσεις είναι καιρός να καταργηθούν. Και αν για τις

στρατιωτικές υπάρχει κάποιο ίχνος σκοπιμότητας και «εθνικού» οφέλους που να

δικαιολογεί τη διατήρησή τους, σίγουρα οι μαθητικές έπρεπε να είχαν καταργηθεί

εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση του 1974. H Ελλάδα

είναι μια από τις ελάχιστες χώρες με δημοκρατικό πολίτευμα, που λειτουργεί

άψογα και ουσιαστικά, στις οποίες γίνονται τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Αλήθεια,

πιστεύει κανείς ότι με τις μαθητικές παρελάσεις, που για την πλειονότητα των

μαθητών αποτελεί ή θεωρείται μια ακόμη καταπιεστική αγγαρεία στην οποία

υποχρεώνονται και συμμετέχουν επειδή απειλούνται με κυρώσεις, οι νεαροί

βλαστοί της χώρας αποκτούν εθνικό φρόνημα ή διαπαιδαγωγούνται στα «νάματα του

πολιτισμού μας» και τις «παρακαταθήκες των προγόνων μας»; Ασφαλώς όχι. Οι

σημερινοί μαθητές είναι πλέον ενεργά μέλη της κοινωνίας, συμπάσχουν με τον

άνεργο πατέρα, τον άρρωστο συγγενή που δεν βρίσκει νοσοκομείο, γνωρίζουν για

την ακρίβεια, ζουν τις συνέπειες της εξάπλωσης των ναρκωτικών, αγωνιούν για

τις σπουδές και το μέλλον τους. Άρα η συμμετοχή τους σε πανηγυρισμούς σαν τις

παρελάσεις δεν αλλάζει την εικόνα που έχουν σχηματίσει για την πατρίδα τους

και τις ευκαιρίες ή δυνατότητες που τους παρέχει να εργαστούν και να ζήσουν

ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Είναι σίγουρο ότι αντί για παρελάσεις θα

προτιμούσαν σχολεία ανοικτά, χωρίς απεργίες, χωρίς κενές θέσεις δασκάλων και

καθηγητών, θα προτιμούσαν να μην είναι κλειστά επί δύο μήνες τα Πανεπιστήμια,

να υπήρχαν περισσότερα εργαστήρια, θέσεις για μεταπτυχιακές σπουδές,

περισσότερες ευκαιρίες για μόρφωση, επιμόρφωση και εξειδίκευση των σπουδών

τους. Και θα προτιμούσαν οι μεγαλοστομίες και οι κούφιες υποσχέσεις που

ακούονται κάθε τέτοιες μέρες να είχαν υλοποιηθεί πριν από πολλά χρόνια, χωρίς

παρέλαση… εξαγγελιών. H εθνική μνήμη υπηρετείται με συμμετοχή στην κοινή

προσπάθεια για πρόοδο, στην οποία μετέχουν Πολιτεία και πολίτες, με αίσθημα

ευθύνης ο ένας απέναντι στον άλλο, με εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ο καθένας

έχει και με περιφρούρηση των δικαιωμάτων που οι αγώνες των προηγούμενων γενεών

κατοχύρωσαν. H ελευθερία και η δημοκρατία ασφαλώς και απαιτούν συμμετοχή.

Αλλά, προς Θεού, μην την υποκαθιστούμε με παρελάσεις…