Οι Ελβετοί άραγε αποτελούν μια ευρωπαϊκή εξαίρεση ή μήπως είναι ο κανόνας;

H Ακροδεξιά του πολυεκατομμυριούχου Κριστόφ Μπλόχερ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα

στις εκλογές της Κυριακής. Τι ελπίδες έχουν τα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη;

H ακροδεξιά (και ψευδεπίγραφη) Δημοκρατική Ένωση Κέντρου – Ελβετικό Λαϊκό

Κόμμα – κέρδισε τις εκλογές στην Ελβετία με ποσοστό 27,7%. Το Σοσιαλιστικό

Κόμμα ήρθε δεύτερο με 24,2%. Κερδισμένοι σε έδρες αναδείχθηκαν οι Πράσινοι και

χαμένοι οι Χριστιανοδημοκράτες. Όμως, ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο

ακροδεξιός πολυεκατομμυριούχος Κριστόφ Μπλόχερ, ο οποίος τώρα διεκδικεί για το

κόμμα του και άλλα υπουργικά πόστα στον κυβερνητικό συνασπισμό. Τα ξενοφοβικά

και ρατσιστικά συνθήματα που χρησιμοποίησε η Ακροδεξιά στην προεκλογική

εκστρατεία της – μεταξύ άλλων, τα διαφημιστικά της μηνύματα κατηγορούσαν τους

«Αλβανούς και τους μαύρους Αφρικανούς» ότι ελέγχουν το εμπόριο ναρκωτικών

ουσιών – θορύβησαν την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Σε

ανακοίνωσή της, η υπηρεσία καταδίκασε τα συνθήματα του κόμματος του Μπλόχερ ως

«τα πιο εχθρικά που διατυπώθηκαν ποτέ από ένα πολιτικό κόμμα πρώτου μεγέθους

στην Ευρώπη».

Μπορεί η εκλογική επιτυχία του Μπλόχερ να προκαλεί ανησυχίες, όμως τα άλλα

ακροδεξιά λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη φαίνεται να ακολουθούν διαφορετική

πορεία, μετά τις αρχικές εκλογικές επιτυχίες του 2002. Στην Αυστρία, το Κόμμα

της Ελευθερίας, που ο πρώην αρχηγός του Γιεργκ Χάιντερ είχε αυτοανακηρυχθεί «ο

πατέρας του νέου δεξιού λαϊκισμού στην Ευρώπη», βρίσκεται πολύ μακριά από το

27% που είχε πάρει στις εκλογές του 1999.

Στη Δανία, άλλο «εργαστήριο» του δεξιού λαϊκισμού, η «σιδηρά κυρία» του

Κόμματος του Λαού Πία Σέρσγκορντ, μολονότι έχει χαμηλώσει τους τόνους, βλέπει

το κόμμα της να υποχωρεί στο 10% στις δημοσκοπήσεις.

Είτε πρόκειται για συγκυριακές μεταπτώσεις είτε όχι, γράφει η εφημερίδα «Λε

Μοντ», είναι γεγονός ότι η λαϊκιστική Δεξιά δεν αποτελεί ένα μονολιθικό μπλοκ

στην Ευρώπη. Στις χώρες όπου δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση είναι φυσικό να

αποκομίζει οφέλη, με μια πολυσυλλεκτική ατζέντα που έχει στο επίκεντρό της

τους μετανάστες, την ανασφάλεια, την ευρωπαϊκή διεύρυνση. Όπου όμως

συμμετέχει, υφίσταται τη φυσιολογική φθορά των κυβερνώντων.

* ΓΑΛΛΙΑ: Ο ηττημένος στις προεδρικές εκλογές του 2002 Ζαν-Μαρί Λεπέν

ελπίζει να «αναστηθεί» στις τοπικές εκλογές του 2004, αλλά δεν τρέφει

ψευδαισθήσεις: «Θα ήμουν ευτυχής αν κέρδιζα, αλλά δεν θα απελπιστώ αν χάσω».

* ΑΥΣΤΡΙΑ: Στο άντρο του, στο Τιρόλο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πτώση

του Κόμματος της Ελευθερίας στο 8%, έναντι 19,6% που είχε λάβει εκεί στις

εκλογές του 1999.

* ΒΕΛΓΙΟ: H ηγεσία του Φλαμανδικού Μπλοκ εμπνέεται από το παράδειγμα

των Ιταλών «μεταφασιστών» του Τζανφράνκο Φίνι, που κατόρθωσαν να μπουν στην

κυβέρνηση.

* ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Τον Ιανουάριο, η Λίστα Πιμ Φορτάουν απέσπασε μόλις 8 έδρες

έναντι 26 εδρών που είχε κερδίσει στις εκλογές του 2002.

* ΔΑΝΙΑ: Το Κόμμα του Λαού της Δανίας έχει υποχωρήσει στο 10% σύμφωνα

με τις δημοσκοπήσεις.

* ΙΤΑΛΙΑ: Στις εκλογές του 1996, η Λέγκα του Βορρά του Ουμπέρτο Μπόσι

είχε αποσπάσει το 10,1% των ψήφων. Το 2001 περιορίστηκε στο 3,9%.