Προσπάθησε να κυκλοφορήσει στην Αθήνα ο Πρωθυπουργός και δυσκολεύτηκε. Όπως

όλοι δυσκολεύονται όταν κλείνουν οι δρόμοι. Είπε, λοιπόν, ότι κάτι πρέπει να

γίνει μ’ αυτή την υπόθεση των δρόμων που κλείνουν. Τόσο απλά κι ανθρώπινα, και

το ίδιο απλά κι ανθρώπινα μπορούμε κι εμείς οι πολίτες να ελπίζουμε ότι

πράγματι κάτι θα γίνει. Κάτι λογικό και αποτελεσματικό, που να μην εξευτελίζει

κανέναν και να μην απαγορεύει τις συγκεντρώσεις. Το αυτονόητο δηλαδή, αλλά που

έχει χαθεί με τις γραφειοκρατίες, τις δειλίες, τις υποταγές και τις φοβίες

αρμοδίων και αναρμοδίων. Να ελπίσουμε ότι θα πάει και μια βόλτα ο Πρωθυπουργός

με τα πόδια, να δει πόσο δύσκολο είναι να κυκλοφορήσουν οι πεζοί; Να πει κι

εκεί το αυτονόητο, ότι πρέπει να γίνει κάτι. Να ελπίσουμε ότι θα περάσει με

αυτοκίνητο από τα δρομάκια των Εξαρχείων και της Κυψέλης, να ταρακουνηθούν τα

μέσα του, όπως ταρακουνιούνται τα δικά μας, να πει ότι κι εκεί πρέπει να γίνει

κάτι; Ότι θα πάρει το τρόλεϊ και θα προσπαθήσει να κατέβει σε στάση που

εφάπτεται με τρεις τεράστιους κάδους σκουπιδιών και θα καταλάβει ότι δεν είναι

δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μια πρωτεύουσα της Ευρώπης; Ότι θα πάει να

περάσει την πόρτα του πάρκου πίσω από τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού και θα τη

δει κλεισμένη και τα παιδιά να σκαρφαλώνουν σε κάγκελα με λόγχες για να μπουν

μέσα; Μα πού να πρωτοπάει ο άνθρωπος και τι να πρωτοδεί; Δεν υπάρχει άλλος

κανένας εκεί γύρω που να είναι ακόμα σε θέση να χρησιμοποιήσει τα πόδια του,

τα μάτια του, την κοινή λογική του;

Τελευταία Νέα