Αναζήτηση
Ακριβά έχει στοιχίσει μέχρι τώρα στην Αμερική η αλαζονεία που δείχνει τα
τελευταία χρόνια. Το κόστος γίνεται φανερό πλέον σε όλους τους τομείς:
στρατιωτικό, ασφάλειας, οικονομικό, τεχνολογικό. Και οι Αμερικανοί αρχίζουν
διστακτικά να κάνουν την αυτοκριτική τους.
|
|
H μονομερής πολιτική και η κακή συμπεριφορά απέναντι στους συμμάχους βλάπτουν
σοβαρά την υγεία της Αμερικής. Αυτό διαπιστώνουν σιγά σιγά πολλές
«περιστερές», αλλά και αρκετά «γεράκια» της αμερικανικής πολιτικής. Όπως λένε,
το ιδανικό θα ήταν να αποφασίζουν οι ΗΠΑ, να συναινούν και να πληρώνουν οι
Ευρωπαίοι και να καρπούνται τα οφέλη οι ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρέπει
να πάψουν οι ΗΠΑ να δείχνουν αλαζονεία.
Ακόμα και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Άρμιτατζ, ο
οποίος επί πέντε χρόνια επέμενε ότι πρέπει να ανατραπεί ο Σαντάμ Χουσεΐν,
παραδέχθηκε, την περασμένη εβδομάδα, πως έγιναν λάθη στον σχεδιασμό του
πολέμου στο Ιράκ. Δήλωσε μάλιστα, για πρώτη φορά, στους «New York Times», πως
η αμερικανική κυβέρνηση σκέπτεται να τοποθετήσει τις αμερικανικές και
βρετανικές δυνάμεις εκεί, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ – αρκεί ο αρχηγός τους να
είναι Αμερικανός. Οι δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού εντάσσονται σε μια
διστακτική αλλά ολοένα και πιο δυνατή συλλογική φωνή κυβερνητικών
αξιωματούχων, βουλευτών, γερουσιαστών και άλλων, οι οποίοι έχουν αρχίσει να
επανεξετάζουν τις απόψεις τους για το Ιράκ και ζητούν τώρα να χαραχθεί
διορθωτική πορεία. O Τζορτζ Μπους ενέκρινε σχέδιο απόφασης που θα υποβληθεί
στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τη διεύρυνση της εντολής του OHE στο Ιράκ, με
απώτερο στόχο να διευκολυνθεί η συμμετοχή και άλλων χωρών στη δύναμη
σταθεροποίησης του Ιράκ.
Ρεαλισμός
«Ο πραγματισμός πρέπει να υπερισχύσει της ιδεολογίας», δηλώνει ο Λι Χάμιλτον,
διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Woodrow Wilson και πρώην βουλευτής των
Δημοκρατικών. «Έχουμε πέσει σε μία μάλλον ανόητη διαμάχη, για το κατά πόσον
πρέπει ή όχι να στείλουμε περισσότερα στρατεύματα στο Ιράκ, χωρίς να έχουμε
κάνει μία πραγματιστική ανάλυση του τι πραγματικά είναι αναγκαίο να γίνει».
Ο Τζέιμς Ντόμπινς, ένας διπλωμάτης που συνέβαλε στη χάραξη της αμερικανικής
πολιτικής στο Αφγανιστάν, την Αϊτή και τα Βαλκάνια, την οκταετία της προεδρίας
του Μπιλ Κλίντον, λέει ότι το Ιράκ χρειάζεται μία δύναμη ασφαλείας τουλάχιστον
500.000 στρατιωτών, για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί. Ο Μπους, λέει, πρέπει
να ακολουθήσει το παράδειγμα της Βοσνίας και του Κοσόβου, όπου «κανείς δεν
αμφέβαλλε για την υπεροχή της Αμερικής στη χάραξη της πολιτικής», παρότι οι
ΗΠΑ συνεισέφεραν μονάχα το 22% των στρατευμάτων.
Επικριτικός για την κυβερνητική πολιτική εμφανίστηκε χθες και ο Δημοκρατικός
γερουσιαστής Τζον Κέρι, ξεκινώντας επισήμως την προεκλογική του εκστρατεία με
στόχο να γίνει ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του
2004. Ο Κέρι καταδίκασε την εξωτερική πολιτική του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ
Μπους, λέγοντας ότι ο τρόπος με τον οποίο βιάσθηκε να κάνει πόλεμο στο Ιράκ
άφησε τις ΗΠΑ απομονωμένες και ακόμα λιγότερο ασφαλείς. Έστρεψε τα βέλη του
και εναντίον του Πενταγώνου, κατηγορώντας τον υπουργό Αμύνης, Ντόναλντ
Ράμσφελντ, και τον υφυπουργό Αμύνης, Πολ Γούλφοβιτς, για αλαζονεία. «Ο Μπους
γυρνάει την πλάτη του στις συμμαχίες που εμείς οι ίδιοι βοηθήσαμε να
δημιουργηθούν και στις ίδιες τις αρχές που έχουν κάνει τη χώρα μας πρότυπο για
τον κόσμο, εδώ και δύο αιώνες», σημείωσε, καταλήγοντας πως εκείνος δεν
πολέμησε για την Αμερική του Μπους.
Το κερασάκι
Οι Αμερικανοί αρχίζουν έτσι να αναρωτιούνται κατά πόσον η χώρα τους είναι
«overstretched,» αν δηλαδή έχει φτάσει στα όρια της ισχύος της. Όπως γράφει η
εφημερίδα Λε Μοντ, ο πόλεμος στο Ιράκ και η ανικανότητα του
αμερικανικού στρατού να επιβάλει την τάξη στη χώρα αποτελούν το αποκορύφωμα
μιας πορείας που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια και αποκάλυψε τεράστια κενά
στις υποδομές της χώρας. Το πρώτο σύμπτωμα ήταν η παράλυση των προεδρικών
εκλογών τον Νοέμβριο του 2000 λόγω του συστήματος ψηφοφορίας στη Φλόριντα. Ένα
χρόνο αργότερα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου αποκάλυψαν τις
κολοσσιαίες αδυναμίες του συστήματος αντικατασκοπίας και αξιολόγησης των
απειλών που αντιμετωπίζει η μεγαλύτερη στρατιωτική υπερδύναμη στον κόσμο. Τον
Φεβρουάριο του 2003, η καταστροφή του «Κολούμπια» ανέδειξε την κρίση που
διέρχεται το πεδίο των διαστημικών ερευνών. Σαν κερασάκι στην τούρτα ήλθε το
μπλακάουτ του περασμένου μήνα, που έδειξε (σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην
βουλευτή) ότι το σύστημα διανομής ηλεκτρικού ρεύματος θυμίζει Τρίτο Κόσμο.
