Στην αρχή έβλεπα μια γάτα. Άλλοτε να ακούει Μάλερ, άλλοτε να θαυμάζει ή να

μένει εμβρόντητη από τα ΔΗΠΕΘΕ, άλλοτε να απολαμβάνει τα Μπαλέτα του Μόντε

Κάρλο… Ή να κάνει «περάσματα». Από την ορχήστρα. Ή και από τη σκηνή. Κατά τη

διάρκεια της συναυλίας ή της παράστασης. Προς γενικήν θυμηδίαν. Και τις καθ’

ύλην αρμόδιες ταξιθέτριες να τρέχουν να την απομακρύνουν διακριτικά – «ψι ψι

ψι ψι ψι, ξουτ, ξουτ…». Στο Ηρώδειο. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ή

και… εκτός πλαισίου. Στις λεγόμενες «εκτός Φεστιβάλ» εκδηλώσεις. Την

τελευταία φορά είδα τη γάτα με γατάκια μαζί. Επί σκηνής όλοι. Αλλά εκτός χώρου

δράσης των «Σφηκών» του Αριστοφάνη – με Κώστα Βουτσά πρωταγωνιστή στη σκηνή

και Κώστα Καραμανλή μετά Νατάσας πρωταγωνιστές στον κοίλον, να τους ραίνει ο

Κώστας Βουτσάς με τα άνθη που του πρόσφεραν στο τέλος… Έκανα ρεπορτάζ και

έμαθα ότι γέννησε η γάτα του Ηρωδείου. Και έκανε πέντε μωρά. Να μας ζήσουν!

Και να τους ζήσουν! Άντε και να ανεβάσουν και την «Λυσσασμένη γάτα» του Τενεσί

Ουίλιαμς, του χρόνου, στο Ηρώδειο, να ‘ρθει να δέσει το πράγμα (χιούμορ κάνω,

μην τυχόν και πειράξει κανείς τα ζωντανά!).

Τελευταία Νέα