Τώρα που εξορμήσαμε σε βουνά και παραλίες και είδαμε και κάνα δυο ελληνικές

συναυλίες παραπάνω (σε θέατρα, αμμουδιές, νταμάρια κ.λπ.) και επηρεασμένοι

ακόμη από τη μέθη του έναστρου ουρανού – παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε πλέον

στη βάση μας – μπορούμε μετά βεβαιότητος και με το χέρι στην καρδιά να πούμε

ότι κανένα ηχητικό σύστημα, καμία μεγάλη μπάντα, καμία διοργάνωση δεν μπορεί

να αντικαταστήσει την αμεσότητα και τη γλύκα μιας μικρής κομπανίας που παίζει

σε απόσταση αναπνοής από το τραπέζι σου. Ταβέρνα, παρέα και τραγούδια του

Ζαμπέτα και του Τσιτσάνη. Άντε και κανένα του Κραουνάκη ή του Μάλαμα. Ώρες

ώρες σκέφτεσαι ότι μόνον έτσι έχει νόημα το ελληνικό τραγούδι. Μακριά, πολύ

μακριά από κει που το στέλνουν…

Τελευταία Νέα