Τα παιδιά…

… δεν θέλουν να μεγαλώσουν. Το Λονδίνο έχει γίνει μαγνήτης για άνδρες και

γυναίκες που θέλουν να ξαναζήσουν τα παιδικά τους χρόνια. Κάθε Σαββατοκύριακο

γεμίζουν τη «Σχολική Ντίσκο». Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης αφήνονται να

παρασυρθούν σε αυτή την αναδρομική νοσταλγία. Πάνω στην πίστα, άνδρες με

σχολικά σακάκια και γυναίκες με σχολικές ποδιές καμώνονται πως είναι τα «κακά

παιδιά» που κάποτε έκαναν σκανδαλιές. Στη Νέα Υόρκη, εικοσάρηδες και

τριαντάρηδες αγοράζουν πράγματα που τους θυμίζουν τα παιδικά τους χρόνια.

Κάποτε, η νοσταλγία ήταν προνόμιο των παππούδων και των γιαγιάδων, που

αναθυμόνταν τα χρόνια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Σήμερα, οι «παλιές

καλές μέρες» έρχονται ολοένα και πιο κοντά μας.

H βιομηχανία…

… παιχνιδιών ανακάλυψε πως αυτή η νοσταλγία αποτελεί μια πελώρια αγορά. Έτσι

προωθεί παιχνίδια που δεν απευθύνονται μόνο στα παιδιά, αλλά και στις ηλικίες

από 18 έως 35 ετών (όπως παιχνίδια από τις ταινίες «Σταρ Τρεκ»). Δεν πρόκειται

μόνο για αμερικανικό ή βρετανικό φαινόμενο. Στην Ιαπωνία κάνουν θραύση οι

γραβάτες που έχουν πάνω την εικόνα του Σνούπι. Ο Πίτερ Παν, το αγόρι που δεν

ήθελε να μεγαλώσει, μάλλον δεν θα είχε σήμερα κίνητρο να το βάλει στα πόδια,

αν ζούσε στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη ή στο Τόκιο. Δεν χρειάζεται πια να

κλείνεις τα μάτια σου και να καμώνεσαι πως βρίσκεσαι στη «χώρα του πουθενά» –

αυτή η χώρα βρίσκεται παντού γύρω σου. Οι κοινωνίες μας είναι γεμάτες νέες και

νέους που είναι χαμένοι κάπου στα όρια της εφηβείας.

Ο όρος…

… «μαμμόθρεφτο» αποκτάει σήμερα μια νέα σημασία, λέει ο συγγραφέας Φρανκ

Φουρέντι, που το βιβλίο του «Θεραπευτική κουλτούρα» θα εκδοθεί τον Οκτώβριο

στην Αγγλία. Έρευνα για τις κοινωνικές τάσεις στη Βρετανία δείχνει πως το ένα

τρίτο των ανδρών 20-35 ετών ζουν με τους γονείς τους. Το φαινόμενο είναι

διεθνές. Στην Ιαπωνία, το 70% των ανύπανδρων εργαζόμενων γυναικών 30-35 ετών

ζουν με τους γονείς τους. Στις ΗΠΑ, το 38% των άγαμων ενηλίκων ζουν με τους

γονείς τους. Οι μεσόκοποι γονείς ανακαλύπτουν πως η οικογενειακή «φωλιά» τους

πολύ δύσκολα αδειάζει τα τελευταία χρόνια.

H κυριότερη…

… αιτία για το φαινόμενο της «γενιάς μπούμερανγκ» (αυτής δηλαδή που φεύγει

από το σπίτι και ύστερα επιστρέφει) είναι οικονομική: οι νέοι δυσκολεύονται να

γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι. Όμως υπάρχει άλλη μια σοβαρή αιτία. Τις

τελευταίες δεκαετίες, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες. Ο φόβος

της αποτυχίας αποθαρρύνει τον γάμο, ακόμη και τη συγκατοίκηση. Παντού νιώθει

κανείς να παραμονεύει το ρίσκο. Μπροστά στην ανασφάλεια των σχέσεων, ακόμη και

η ασφάλεια της οικογενειακής εστίας, που κάποτε οι νέοι ένιωθαν να τους πνίγει

ασφυκτικά, σήμερα μοιάζει ελκυστική. Και ο παλιμπαιδισμός στα «καλύτερά μας

χρόνια» γίνεται άλλοθι για τη συλλογική μοναξιά μας.