Αναζήτηση
|
|
ΗΘΟΠΟΙΟΣ – Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ηθοποιός από τις καλύτερες της γενιάς της η Μάνια Παπαδημητρίου,
εντυπωσίασε στην κοινωνική κομεντί «Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας
Ευαγγελάκου που παίχθηκε στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και κέρδισε το Κρατικό
Βραβείο Ερμηνείας. Στο θέατρο παίζει, τώρα, στον «Ξεριζωμό» του Μπράιαν Φρίελ
που ανέβηκε στο Απλό Θέατρο. Δικαιωματικά, λοιπόν, ο λόγος της ανήκει:
Περιμένατε το βραβείο ερμηνείας για το φιλμ «Θα το μετανιώσεις»;
Τα βραβεία είναι λιγάκι σαν τον έρωτα. Αλλού κοιτάς εσύ και άλλος σε κοιτάει.
Εσείς το έχετε «μετανιώσει» αρκετές φορές στη ζωή σας;
Αρκετές δεν ξέρω… πάντως κάποιες ναι.
Τι δεν συγχωρείτε στους άλλους;
Τη δουλικότητα.
Στον εαυτό σας;
Την αχαριστία.
Γιατί το Μαράκι της ταινίας «Θα το μετανιώσεις» πέφτει «τέζα» στην πλατεία
της πόλης της;
Η πτώση είναι απ’ αυτά τα πράγματα που δεν εξηγούνται. Είναι σαν κάποιες
«αόρατες» δυνάμεις να συνωμοτούν για να της δώσουν μια ευκαιρία ν’ αλλάξει
βλέμμα.
Η «χημεία» μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη είναι απαραίτητη για να βγει καλό
αποτέλεσμα;
Βεβαίως… Χωρίς καλή χημεία ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο όλα είναι μισά.
Τι είναι το σινεμά για σας;
«Θέαμα με σημασία».
Το θέατρο;
Αυτό που νιώθω κυρίως σαν δουλειά μου.
Η ζωή σας όλη θέατρο και σινεμά;
Τι άλλο! «Δουλειά, ταξίδια»… είναι και η σχολή ΑΡΧΗ που με γεμίζει δίνοντάς
μου την ευκαιρία να μεταδίδω όσο μπορώ καθετί που ξέρω σε νεώτερους και να
μαθαίνω απ’ αυτούς τι πρέπει να μελετήσω καλύτερα. Όλα αυτά είναι τρόποι να
μελετάς τη ζωή και τους ανθρώπους κι εμένα η μελέτη αυτή μ’ αρέσει πολύ.
Και η οικογένεια τι ρόλο έχει στη ζωή σας;
Μα, χωρίς αυτήν τίποτα από τα προηγούμενα δεν έχει νόημα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ρόλος απ’ όσους έχετε παίξει;
Δεν είναι ένας ρόλος… Είναι η κάθε στιγμή που ένιωσα πάνω στη σκηνή πως
άνοιξε για μένα ένας καινούργιος δρόμος επικοινωνίας.
Ποιον ρόλο ονειρεύεστε να παίξετε, κάποτε, στο θέατρο;
Σ’ αυτή τη φάση, κάτι που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Γρούσα, από τον «Κύκλο
με την κιμωλία» του Μπρεχτ.
Ποια είναι η «ψυχή» της ηρωίδας στον «Ξεριζωμό» του Μπράιαν Φρίελ που παίζετε
τώρα στο Απλό Θέατρο;
Είναι μία φιλόδοξη και ταυτόχρονα ρομαντική Ιρλανδέζα. Ελπίζει ότι της αξίζει
κάτι καλύτερο απ’ αυτό που ζει κι ότι για να το κερδίσει αυτό πρέπει να μάθει
αγγλικά. Όλο της το είναι συγκεντρώνεται στον έρωτα αυτής της ξένης γλώσσας…
Στην ερωτική σκηνή της με τον νεαρό Εγγλέζο στρατιώτη είναι σαν να κάνουν
έρωτα οι δύο γλώσσες.
Τι ενδιαφέρει το σημερινό ελληνικό κοινό μία ιρλανδική ιστορία του 1833
όπως είναι στον «Ξεριζωμό»;
Ο αγγλικός τίτλος Translations πιστεύω πως εξηγεί από μόνος του την
επικαιρότητα που μπορεί να έχει αυτό το έργο, που γραμμένο το 1979 είναι σαν
να προφητεύει, μέσω αυτής της ιρλανδικής ιστορίας, τον κίνδυνο για όλες τις
γλώσσες των μικρών χωρών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Πού «πάει» σήμερα το ελληνικό θέατρο;
Χάθηκαν μεγάλες ευκαιρίες δημιουργίας θιάσων με διάρκεια και ιστορία και τώρα,
όπως είναι φυσικό, περνάμε μια μεταβατική περίοδο καθώς οι μεγάλοι είναι
πληγωμένοι ενώ οι νεώτεροι δεν έχουν ισχυρά σημεία αναφοράς.
Και το ελληνικό σινεμά;
Όπως είπε μια φίλη: «Φαίνεται να γίνεται μια προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα
ανάμεσα στο όραμα του δημιουργού και στις απαιτήσεις του κοινού.
Διαφορετική – και ποια; – η «παρουσία» του ηθοποιού στο σινεμά απ’ ό,τι στο
θέατρο;
Στο σινεμά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης. Αυτός έχει στα χέρια του
το μοντάζ. Στο θέατρο τον τελευταίο λόγο τον έχει ο ηθοποιός. Αυτός βγαίνει
πάνω στη σκηνή, όχι η εικόνα του μόνη της. Αυτό αλλάζει πολύ τα πράγματα.
Ποιο θέμα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας θα θέλατε να δείτε στο σινεμά;
Νομίζω πως το θέμα έχει ενδιαφέρον μόνον αν έχει ενδιαφέρον και ο τρόπος που
το αφηγείται κανείς. Διαφορετικά μοιάζει και το θέμα αδιάφορο.
Πού βρίσκεται σήμερα το ελληνικό θεατρικό έργο;
Το φυτώριο των θεατρικών έργων ήταν ανέκαθεν οι θίασοι που θα έπαιζαν αυτά τα
έργα. Στην Ελλάδα δεν ευνοείται το θιασικό πνεύμα κι αυτό νομίζω φέρνει και
τους συγγραφείς σε αμηχανία.
Κωμωδία ή δράμα αγαπάτε πιο πολύ;
Κωμωδία!.. Κωμωδία;
