Το έχω ακούσει κι από τον Κάρολο Κουν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη λίγο πριν

από τον «Ήχο του όπλου» που ήταν και το κύκνειο άσμα του. Όταν του ζητήθηκε να

φτιάξει το top ten των αγαπημένων του έργων, εκείνος προτίμησε να μνημονεύσει

κομμάτια από ελάσσονες συγγραφείς που με την ανολοκλήρωτη προσπάθειά τους

κατάφεραν να τον ολοκληρώσουν και, εν αγνοία τους, να τον συγκροτήσουν.

Με ανάλογη διαθεσιμότητα παρακολούθησα το τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Για

το «αριστούργημα» ας ψάχνουν οι νεώτεροι. Καιρός τους είναι. Το δικό μου

αριστούργημα είναι χειροποίητο και το διάλεξα κομμάτι- κομμάτι μέσα από

ατελείωτες ώρες προβολών στις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες.

Την λεπτότητα που πρέπει να μετέρχεται η τέχνη την διέκρινα σε μια σκηνή όπου

η άνεργη Ελληνίδα που η ΕΥΔΑΠ της έχει κόψει το νερό, προσφέρει στον

ανυποψίαστο επισκέπτη της ό,τι έχει απομείνει στην καράφα του ψυγείου. Την

ίδια τη ζωή που δεν της περισσεύει δευτερόλεπτο για χάσιμο, την βρήκα στην

κοκεταρία της νεαρής Παλαιστίνιας που πάει στο κομμωτήριο την ώρα που γύρω της

πέφτουν οι σφαίρες σαν χαλάζι. Τις ρωγμές που οφείλει να έχει κάθε σύνολο, τις

είδα στη φιγούρα ενός gay κομμωτή από τη Ραμάλα, με τζελ και ανταύγειες, που

έφερνε, παρακαλώ, στον κομμωτή των Δέκα Μικρών Μήτσων. Για το ασυμπίεστο του

προσωπικού χώρου, τη λύση μού την έδωσε η ταινία για την Ιρανή ψυχίατρο που

όταν το καθεστώς της έκλεισε το ιατρείο, εκείνη η αθεόφοβη έπαιρνε… κούρσα

τους πελάτες της μετατρέποντας το αυτοκινητάκι της και τους δρόμους της

Τεχεράνης σε ανεξάρτητη δημοκρατία του ελεύθερου συνειρμού. Παγκράτι πάτε;

Τελευταία Νέα