Αναζήτηση
|
|
Ο υπολανθάνων ελιτισμός, η εσωστρέφεια και η επανάληψη της ίδιας συνταγής, των
ίδιων κριτηρίων και των ίδιων πάνω-κάτω στάνταρ των περισσότερων ταινιών που
προβάλλονται στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα, αποδεικνύουν πως το φεστιβάλ
απλώς λειτουργεί για να συντηρείται και να αναπαράγεται η ίδια μικρομέγαλη
εικόνα του. Το πιο χαρακτηριστικό τεκμήριο αυτής της «συντήρησης» και της
αναπαραγωγής είναι πως το επίπεδο όλων των προγραμμάτων πίπτει από χρονιά σε
χρονιά. Η φετινή είναι η φτωχότερη, πράγμα που δεν δικαιολογείται από τα
αποτελέσματα της παγκόσμιας παραγωγής. Είναι – λόγου χάριν – εγκληματικό να
απουσιάζουν από ένα εναλλακτικό φεστιβάλ ταινίες σαν τον «Άνθρωπο χωρίς
παρελθόν» του Άκι Καουρισμάκι (οι άνθρωποι του φεστιβάλ όφειλαν να συμφωνήσουν
με την εταιρεία διανομής, ώστε η ταινία να προβληθεί πρώτα στη Θεσσαλονίκη),
σαν το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «Bowling for Clumbine»
(Ακήρυκτος πόλεμος) και σαν το «Γλυκά δεκάξι» του Κεν Λόουτς. Με λίγα λόγια,
οι τρεις καλύτερες εναλλακτικές και ταυτοχρόνως «λαϊκές» ταινίες της χρονιάς
«αποκλείστηκαν» από ένα φεστιβάλ το οποίο από την πρώτη στιγμή ετάχθη να τις
στεγάζει!
Η χθεσινή ελληνική ημέρα φέρει τον πασίγνωστο και πολυχρησιμοποιημένο τίτλο
«Κουράστηκα να σε βλέπω να σκοτώνεις τις προθέσεις σου». Πρώτος αυτόχειρ ο
Νίκος Κορνήλιος.
Τίτλος: «Ο κόσμος ξανά»
Υπότιτλος: Όσα δεν πιάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια!
Συντελεστές: Νίκος Κορνήλιος (σενάριο – σκνοθεσία) και Νίκη Μίχα,
Σωκράτης Ανδρουλιδάκης, Παντελής Τραγιάννης, Φωτεινή Μουράτη, Γιάννα
Καρανικοπούλου, οι πέντε νεολαίοι
Ατάκα: «Όπου δεν έχει ζωντανούς δεν έχει και πεθαμένους»
Θάνατος: Νέα κοπέλα ψάχνει να βρει τον τάφο της μάνας της. Παρέα με δύο
αγόρια και δύο κορίτσια, καβάλα σε «παπάκια», διασχίζουν ερημικές περιοχές και
πέφτουν πάνω σε συμβολικά περιστατικά και ονειρικά, πεισιθανάτια, πρόσωπα
Κατάληξη: Στιγμές ποιητικής απογείωσης αλλά και απότομης προσγείωσης.
Το φινάλε είναι για τα μπάζα
Τέλος, δύο ακόμα ντοκιμαντέρ συμπλήρωσαν τη λίστα του χθεσινού ελληνικού
προγράμματος:
Τίτλος: «Εγκώμιο βραδύτητας» του Γιάννη Λεοντάρη
Υπότιτλος: Θα πουλήσω το ρολόι, για να πάρω κομπολόι
Λεπτοδείκτες: Ο Γιάννης Λεοντάρης – σκηνοθέτης αυτών των ποιητικών
εικόνων – αρνείται να καταλάβει πως το «ρολόι» και οι βιορυθμοί μας
κουρδίζονται από το κοινωνικό σύστημα στο οποίο λειτουργούμε. Απίστευτο!
Τίτλος: «Φύλακες του χρόνου» της Μαργαρίτας Μαντά
Θέμα: Αρχαιοφύλακες Βεργίνας, Δήλου
Προορισμός: Η ΝΕΤ
Συμπέρασμα: Θέλει κόπο, μόχθο, μυαλό και χρόνο το «καταραμένο» αυτό
είδος. Έτσι ξέρω κι εγώ!
Συμφιλίωση… κουλτούρας-εμπορικότητας
Συγκίνηση: με δάκρυα στα μάτια ο Γιάννης Δαλιανίδης παρέλαβε από τον
Θόδωρο Αγγελόπουλο – συμφιλίωση… κουλτούρας-εμπορικότητας – τον τιμητικό
Χρυσό Αλέξανδρο του Φεστιβάλ, για το σύνολο του έργου του. «Το βραβείο αυτό το
αφιερώνω στους νέους σκηνοθέτες, με την ελπίδα να φέρουν και πάλι τους θεατές
στις κινηματογραφικές αίθουσες», είπε ο Δαλιανίδης ενώ ο Κώστας
Γεωργουσόπουλος, που μίλησε για το έργο του, χαρακτήρισε «λαϊκό μύθο του
ελληνικού σινεμά» και «ασπούδαστο ήρωα της εγχώριας έβδομης τέχνης».
Ατάκα που… σκοτώνει: «Ήρθαν οι Έλληνες να μας πάρουν τις δουλειές»,
λέει ένας οικονομικός μετανάστης, όταν στον «Βασιλιά» του Νίκου Γραμματικού ο
Βαγγέλης Μουρίκης – μαζί με τον Γιάννη Αγγέλακα διεκδικεί βραβείο… – πιάνει
δουλειά στο κόψιμο ενός καμένου δάσους στη Πελοπόννησο!
Το Top-10
Ελληνική ταινία: «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου»
Ξένη ταινία: «Ρότζερ Ντότζερ» (ΗΠΑ)
Ελληνική ανδρική ερμηνεία: Γιώργος Καραγιάννης (ο μπαμπάς μου)
Ξένη ανδρική ερμηνεία: Κάμπελ Σκοτ (Ρότζερ Ντότζερ)
Ελληνικό σενάριο: Πέννυ Παναγιωτοπούλου (ο μπαμπάς μου)
Ξένο σενάριο: Ντίλαν Κιντ (Ρότζερ Ντότζερ)
Αφιέρωμα: Οι ταινίες του 48χρονου Ούγγρου Μπέλα Ταρ
Ντοκιμαντέρ: «Μνήμη» του Γιώργου Μαζωμένου
Ταλέντο: Γιάννης Δράκος
Καλύτερη σκηνοθεσία (όλων των προγραμμάτων): Τακέσι Κιτάνο
«Κούκλες»
ΥΓ: Οι καλύτερες ταινίες, σενάρια, ερμηνείες και σκηνοθεσίες – πλην του
Τακέσι Κιτάνο – είναι επιλεγμένες αποκλειστικά από τα δύο διαγωνιστικά
προγράμματα (Διεθνούς και Ελληνικού)
Οι 10 αμαρτίες
Εσωστρέφεια: Το φεστιβάλ να πάει στην πόλη (και όχι η πόλη στο
φεστιβάλ)
Το διαγωνιστικό πρόγραμμα: Λάμψεις μετριότητας
Τα οικονομικά: Από τα ακριβότερα της υφηλίου
Η διάρκεια: 11 ημέρες είναι too much
Οι καλεσμένοι: Χωρίς μεγάλα ονόματα, διεθνές φεστιβάλ δεν γίνεται
Η ποιότητα: Χρόνο με τον χρόνο διολισθαίνει
Η εμπορικότητα: Χωρίς «δόλωμα» ψάρι δεν τσιμπάει
Η ποσότητα: Ζήτημα είναι αν ξεχωρίζουν 20 από τις 200
Τα εισιτήρια: Αθροίζουν και τα εισιτήρια των προσκεκλημένων
Το στίγμα: Μικρομέγαλο.
