Αν μιλούσαν οι καθρέφτες…

Ένα μπαρ με όνομα «Κουρσάρος» και ένα καφενείο που λέγεται «Ξέμπαρκο» δεν

προδίδουν με τίποτε την καταγωγή και την ιστορία τους. Μονάχα αν κοιτάξεις τα

πέτρινα φουρούσια του κτιρίου και τους τεράστιους καθρέφτες στο εσωτερικό

μπορεί να προβληματιστείς λίγο. Και στα δύο μαγαζιά θα περάσεις καλά και θα

σου συμπεριφερθούν όμορφα και ευγενικά. Φεύγοντας δεν θα είναι εύκολο να

συνειδητοποιήσεις ότι μία ιστορία αιώνων συνεχίζεται εδώ και ότι έγινες και

εσύ κοινωνός της! Ετούτο το κτίριο είναι το πρώτο και παλαιότερο κτίσμα στο

φυσικό ακρωτήρι που όριζε τη δεξιά (όπως μπαίνεις) άκρη του λιμανιού της

Τήνου. Ο ιστορικός-αρχαιολόγος Χάρης Κουτελάκης στο βιβλίο του «Τήνος, αρχαία

και χριστιανική» αναφέρει ότι ήταν ιδιοκτησία μιας καλόγριας Ουρσουλίνων,

τηνιακής καταγωγής, στη συνέχεια το πήρε ένας από την οικογένεια των Αλαβάνων

και κατόπιν ο Ιγνάτιος Απέργης, ο οποίος το έκανε καφενείο και πήρε την

ονομασία «Του Νάτσιου». Έναν αιώνα μετά η ονομασία παραμένει. Το ίδιο και η

χρήση του χώρου.

Όσο για την ηλικία του κτιρίου… τα προεξέχοντα φουρούσια διακρίνονται καθαρά

στην γκραβούρα των Choiseul-Gouffier του 1776!

Νάτσιος: «Το μαγαζί έχει παραμείνει όπως ακριβώς ήτανε, απλά στα 1987

που το πήραμε στα χέρια μας το χωρίσαμε στα δύο. Εγώ προσωπικά θυμάμαι τον

εαυτό μου 10 χρόνων να φτιάχνω λουκουμάδες και να καίω τα χέρια μου!».

Ισαβέλλα: «Θα πρέπει να ήταν πολύ καλό καφενείο, αν φανταστεί κανείς

ότι είχε αυτούς τους υπέροχους καθρέφτες…».

Ν.: «Στα χρόνια του παππού Νάτσιου ήταν κάτι πολύ περισσότερο από

καφενείο, έπαιζαν μουσικές, έστηναν μπερντέ για καραγκιόζη, μαζευόταν όλο το

νησί. Είναι πολύ συγκινητικό, πάντως, να βλέπεις ηλικιωμένους ανθρώπους να

λένε ακόμα «πάμε στου Νάτσιου». Το κτίριο πέρα από ιστορική αξία έχει και μία

αίσθηση αξεπέραστη. Κοιτάς τους τοίχους που είναι 1,5 μέτρο πέτρα, βλέπεις τα

μεγάλα παράθυρα, κοιτάς τα τρία μεγάλα μαρμάρινα σκαλιά και φαντάζεσαι τη

θάλασσα να σκάει δίπλα σου… όπως τότε!».

Ισ.: «Δεν είναι μόνο αυτό… είναι οι ιστορίες τόσων χρόνων που έχουν

«παιχτεί» εδώ μέσα. Αν θα μπορούσες να ρωτήσεις τους καθρέφτες για όσα έχουν

δει…και να μπορούσαν να σου απαντήσουν… αγάπες, έρωτες, καβγάδες… ένα

σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του νησιού βρίσκεται αποθηκευμένο εδώ!».

Ν.: «Και συνεχίζεται φυσικά… στα 15 χρόνια που λειτουργούμε τα δύο

μαγαζιά έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Πάντως, το ίδιο που γινόταν τότε γίνεται

και σήμερα! Είναι ένας όμορφος χώρος επικοινωνίας»

Οι δικές μου παρεμβάσεις είναι μικρές και σύντομες. Άλλωστε, αισθανόμαστε όλοι

αμήχανα γιατί γνωριζόμαστε χρόνια. Τους ρωτώ πόσο άλλαξε η ζωή τους στα χρόνια

που δουλεύουν εδώ και παίρνουν βαθιά ανάσα!

Ν.: «Το μαγαζί άλλαξε καθοριστικά τη ζωή μου. Εγκατέλειψα το

Πανεπιστήμιο και την δουλειά μου και ήρθα να εγκατασταθώ εδώ. Έκανα ουσιαστικά

μία επιλογή ζωής. Αν δεν ήταν το μαγαζί αυτό δεν θα ήμουν έτσι εγώ…».

Ισ.: «Πώς είσαι με τον σύντροφό σου, που άλλοτε τσακώνεσαι και άλλοτε

τον λατρεύεις; Κάπως έτσι είναι το μαγαζί. Μια μορφή σχέσης… ή καλύτερα ένα

ταξίδι. Με το καφενείο ταξιδεύεις μέσα στους ανθρώπους και αυτό το εσωτερικό

ταξίδι σε καλλιεργεί και εσένα τον ίδιο. Πάντως και οι δυο είμαστε γεμάτοι,

μας αρέσει αυτό που κάνουμε… είναι και αυτός ο υπέροχος χώρος, η Τήνος που

αγαπάμε…»

Αγαπημένη Τήνος

Αν τους ρωτήσεις ποιο είναι το πιο αγαπημένο τους σημείο στο νησί της Τήνου

είναι σαν να τους έβαλες διαγώνισμα και να είναι αδιάβαστοι! Δεν μπορούν να

διαλέξουν και διαμαρτύρονται:

Ισαβέλλα: «Άσε μας ρε Γιάννη… εγώ, πάντως, προτιμώ τα μέρη που δεν

έχει ανθρώπους. Εγώ με τα βράχια, την άμμο, το νερό, τον άνεμο…».

Νάτσιος: «Είναι 5 το πρωί, έχει πανσέληνο και ξεκινάει η ανατολή του

ήλιου. Ακολουθώ τον χωματόδρομο από Τριαντάρο προς Λυχναφτιά και βλέπω ήλιο

και φεγγάρι μαζί. Άλλο τώρα… 3 το μεσημέρι πεινάω και κατηφορίζω προς τον

Όρμο Ιστερνίων για να πλακωθώ στα ρακιά μαζί με κανάν σαργό! ».

Ισαβέλλα: «Ξέρουμε κάθε σπιθαμή του νησιού και έχουμε χιλιάδες μνήμες

δεμένες με τραγούδια, αγάπες, ανθρώπους… ε δεν θα σου πω το σημείο του πιο

όμορφού μου έρωτα… παράτα με!».

INFO

To νησί της Μεγαλόχαρης απέχει 4 ώρες με το πλοίο από τη Ραφήνα και λιγότερο

από 2 με ταχύπλοο. Συνδέεται με αρκετά δρομολόγια καθημερινά και από τον

Πειραιά (5 και 2½ ώρες, αντίστοιχα)