Φύλακες στα σικαλοχώραφα της Ρόδου

Αγαπητοί καθηγητές, η μυθική πενταήμερη δεν είναι απλώς μια σχολική εκδρομή,

μην τη βλέπετε έτσι. Ποτέ δεν υπήρξε. Οι εκδρομείς μάλιστα, ισορροπούντες

ανισόρροπα μεταξύ εφηβείας και ενηλικίωσης, πιστεύουν ότι είναι μια πρόβα

τζενεράλε για τη ζωή που προσδοκούν εις τους μέλλοντες αιώνες – αμήν. (Λέω

αιώνες γιατί στα 18 είσαι πεπεισμένος βάσει μιας ολοδικής σου θεωρίας της

σχετικότητας ότι σε περιμένουν αιώνες ζωής, ότι υπάρχουν φυλαγμένα ειδικά για

την πάρτη σου απίστευτα, άσωστα αποθέματα στα κελάρια του χρόνου, να τα

σπαταλήσεις σε καναπέδες αραχτός, καπνίζοντας σαν αράπης, καταπίνοντας χάπια,

πίνοντας ξύδια, μαύρα και ό,τι γοητευτικότατα καταστροφικές ουσίες πέσουν στα

χέρια σου αφού εσύ δεν καταστρέφεσαι με τίποτα!).

Αυτά πίστευα κι εγώ στα δεκαοχτώ. Τώρα γνωρίζω εκ πείρας ότι η

πενταήμερη δεν ήταν ούτε πρόβα τζενεράλε, ούτε είχε σχέση βέβαια με τη ζωή που

μας περίμενε στο μέλλον. Ήταν μάλλον αυτό που οι Ινδοί θα έλεγαν μάντρα, κι

εμείς προσευχή με ιερές λέξεις-κλειδιά: Λέξεις όπως όλοι μαζί (καταδικασμένες

να αφανιστούν εντός μικρού απ’ το λεξιλόγιό μας), φίλοι (καταδικασμένη να

θαμπώσει σταδιακά και να αλλάξει τελικά εκ βάθρων νόημα. Τώρα λέμε φίλοι και

εννοούμε συνεργάτες, συνάδελφοι, γείτονες, γνωριμίες διάφορες. Σιγά σιγά η

έννοια φίλοι=μάρτυρες – δράστες μιας ζωής που αλλάζει κατακλυσμιαία,

απορροφητές μυστικών κραδασμών, σύμμαχοι απέναντι στο σκοτεινό που

επαπειλείται, αποσοβήθηκε ως ιδιαζόντως αισθηματική άρα επικίνδυνη).

Εκτός απ’ τις ιερές λέξεις η προσευχή είχε και εμβληματικές εικόνες: Αγόρια

και κορίτσια (θέλατε να μας λέτε «γκόμενες» αγόρια; Κανένα πρόβλημα. Η ουσία

είναι πως κρεμόσασταν απ’ την άκρη της φράτζας μας) όλοι μαζί αχταρμάς στην

πίστα, πέντε αφύλαχτα βράδια, όλες ανοιχτές οι πιθανότητες, στην αρένα της

άνοιξης όλα τα ζευγαρώματα έπαιζαν, φαντασιακά γι’ αυτό πιο ερωτικά από κάθε

πραγματικό που ακολούθησε. Με κριτήρια μυστήρια (μάτια που γυαλίζουν,

παντελόνια στενά σ’ ένα σημείο, μια ξανθιά τούφα σε αναψοκοκκινισμένο μάγουλο,

μια μυρωδιά) που έδωσαν τη θέση τους σε ρεαλιστικά data (ανάλογο status,

ανάλογη φάση, ανάλογες αναλογίες, ανάλογος βαθμός ανάγκης για βόλεμα). Με

διάθεση ασανσέρ ανεβοκατεβαίνουσα παράδεισο-κόλαση με το ίδιο φτηνό εισιτήριο

(διάθεση που στο μέλλον εξομαλύνθηκε στο περίπου καλά, ας τα λέμε καλά, πού να

σου εξηγώ τώρα…).

Καλοί μου καθηγητές, μην αρνείστε να συνοδεύσετε τους μαθητές σας στις

εκδρομές τους. Καταλαβαίνω το άγχος σας. Πώς να περιφράξετε τόσες ιπτάμενες

φερορμόνες με αόρατα δίχτυα ασφαλείας; Κεφάλια θ’ ανοίξουν, γόνατα θα

γρατσουνιστούν, καρδιές θα ραγίσουν, χέρια θα σπάσουν. Από την άλλη μεριά πού

θα ξαναβρείτε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε από τόσο κοντά την ιεροτελεστία

της άνοιξης; Συνάδελφοι καθηγητές, ένας δρόμος υπάρχει τελικά: Ή ξεχάσατε,

οπότε μάλλον δεν κάνετε για καθηγητές, ούτε για συνοδοί εκδρομών, είτε

θυμόσαστε, οπότε θα τους συνοδεύσετε με το δέος που θα συνοδεύατε την Αλίκη

στη χώρα των θαυμάτων ειδικά τώρα που έχετε την επίγνωση ότι τα θαύματα δεν

κρατάνε παρά τρεις μέρες – στην καλύτερη περίπτωση πέντε!

ΥΓ. Για τους καθηγητές που κάποτε αποστήθιζαν Σάλιτζερ: Υπάρχουν και

στη Ρόδο χωράφια με σίκαλη. Ξέρετε εσείς: Αυτοί θα παίζουν κρυφτό κι εσείς θα

τα φυλάτε.