Αναζήτηση
|
|
«Ποτέ δεν θα κατορθώσεις να περάσεις», μου φώναξε ένας Ταλιμπάν που στεκόταν
μπροστά μου. «Η Βόρεια Συμμαχία χτυπάει την Τάκτα-Πουλ και οι Αμερικανοί
βομβαρδίζουν το κέντρο της πόλης».
«Αδύνατον», είπα εγώ. Η Τάκτα-Πουλ απέχει μόλις 38 χιλιόμετρα από την αφγανική
συνοριακή πόλη της Σπιν Μπολντάκ. Αλλά τότε ένας πρόσφυγας με σπασμένο πρόσωπο
και λευκά μαλλιά που ξεπρόβαλλαν από κάτω από το τουρμπάνι του μάς πλησίασε.
Φαινόταν περίπου 70 χρόνων, αλλά ο ίδιος είπε ότι ήταν μονάχα 36. Μόλις και
μετά βίας στεκόταν στα πόδια του. «Οι Αμερικανοί μάς κατέστρεψαν τα σπίτια
μόλις τώρα», μας είπε, «αυτήν την στιγμή είδα το σπίτι μου να εξαφανίζεται.
Ένα μεγάλο αεροπλάνο που ξερνούσε καπνό και γέμισε τη γη φωτιά μού το
κατέστρεψε».
Για έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να διαβάσει και ουδέποτε στη ζωή του είχε
φύγει από την επαρχία του Κανταχάρ ήταν μια ανατριχιαστικής ακρίβειας
περιγραφή του Σπέκτερ του αμερικανικού πολεμικού αεροσκάφους που σκοτώνει
πολεμιστές και αμάχους χωρίς διάκριση. Και καθώς κοίταξα στον δρόμο που
βρισκόταν πίσω απ’ αυτόν τον άνδρα που μου μιλούσε, είδα να έρχονται
εκατοντάδες πρόσφυγες: ηλικιωμένες γυναίκες με πρόσωπα σκοτεινιασμένα από την
ταλαιπωρία, νεαρές γυναίκες με μπούρκα που κουβαλούσαν τα μωρά τους, και
αγόρια με δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά τους. Όλοι τους διηγούνταν την ίδια
ιστορία τρόμου και καταστροφής.
Έτσι κάπως είναι λοιπόν τα πράγματα αν βρίσκεται κανείς από την πλευρά των
ηττημένων σε αυτό το αμερικανο-αφγανικό λουτρό αίματος. Παντού η ίδια ιστορία
απελπισίας, πολεμικής φρίκης και ηρωισμού. Ένα αμερικανικό F-16
πραγματοποιούσε πτήσεις πάνω από τα κεφάλια μας και ένας μεσήλικος με θυμωμένα
μάτια με πλησίασε φωνάζοντας: «Αυτό δεν είναι που θέλατε να συμβεί; Ιδού
λοιπόν, το πετύχατε απόλυτα! Ο Οσάμα είναι απλώς μια δικαιολογία για να το
κάνετε αυτό στον ισλαμικό κόσμο».
Όσο για τον μουλά Νατζιμπουλάχ, τον μόνο εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών
των Ταλιμπάν σε αυτήν την πλευρά της Κανταχάρ, φαινόταν βαθιά κουρασμένος και
καταβεβλημένος παραδεχόμενος ότι είχε εγκαταλείψει το Σπιν Μπολντάκ το
προηγούμενο βράδυ και δεν είχε κοιμηθεί έκτοτε. Αλλά η Κανταχάρ ήταν ήρεμη,
είπε. Οι ισλαμιστές πρεσβύτεροι συνέχιζαν να παραμένουν εκεί.
«Μονάχα ο Ύψιστος έχει επιτρέψει στους μουσουλμάνους τη συνέχεια του πολέμου
τους εναντίον της μεγάλης ένοπλης ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής»,
συμπλήρωσε. Ήταν μια πολύ περίεργη εικόνα. Οι άνδρες των Ταλιμπάν, με τα
οπλοπολυβόλα κρεμασμένα από τους ώμους τους, κοιτούσαν τον ουρανό όπου
αιωρούνταν τέσσερις άσπρες κολόνες καπνού τα απομεινάρια από τα καύσιμα των
πολεμικών αεροπλάνων των ΗΠΑ. Εγώ στεκόμουν από πίσω τους και αναρωτιόμουν πώς
θα εξελιχθεί τελικά αυτή η μάχη που παρακολουθώ εδώ και είκοσι χρόνια: ένας
ποταμός από μαύρα τουρμπάνια, και ακριβώς από πάνω τους τα απομεινάρια από τα
καύσιμα ενός Β-52 που ήρθε από το Ντιέγκο Γκαρσία. Ο Θεός, δηλαδή, εναντίον
της τεχνολογίας.
Ο Robert Fisk είναι ο μόνος Δυτικός δημοσιογράφος που παραμένει στην
επαρχία του Κανταχάρ την οποία ελέγχουν ακόμα οι Ταλιμπάν.
